Zara zwariuję od tej piosenki *mruknęła masując sobie skronie. Słysząc pytanie tylko wzruszyła ramionami. Nie chciała mówić.*

<Wrócił z Alice do pokoju wspólnego. Od razu podeszli do niego lekarze łapiąc go za ramiona> Czas do pokoju, panie Winchester <powiedział jeden z nich> Poradzę sobie. <warknął Dean wyrywając ręce z ich uścisku> Trzymaj się, wariatko. I dzięki. <rzucił jeszcze w stronę Alice wychodząc z lekarzami z pokoju>

*Przestała bazgrać po kartce i podniosła na niego wzrok* Posłuchaj, Sam. Siedzimy zamknięci w psychiatryku. To, co mi robili, nie jest tu najważniejsze. *warknęła* Musimy wymyślić coś, żeby się stąd wydostać.

*Podniosła na niego wściekły wzrok. Wciąż nie mogła uwierzyć że podniósł na nią rękę.* Okay, chcesz wiedzieć? *powiedziała zjadliwym tonem* Chcieli mi usunąć jajniki oraz dziecko. Zadowolony? *prychnęła i wróciła do rysowania*

* Przyprowadził go lekarz, rozejrzał sie po pokoju kiedy zauważył Mirandę poszedł w jej stronę; usiadł obok niej* Zwariuję tu * Powiedział cicho, ściągnął opatrunek z oka i wyrzucił go do kosza. Zamrugał powiekami po czym spojrzał na dziewczynę* Jak się trzymasz?

Ostatnio edytowany przez Logan Ashford (23-02-14 23:48:57)

Sam Winchester napisał:

*Przełknął ślinę niedowierzając w jej słowa. Wstał z fotela i w ciszy zrzucił wszystko ze stolika. Chwycił za jedną z zaswieconych lamp i rzucił nią o ścianę. Oddychał głęboko tamując narastający w nim gniew. Kurna, co się ze mną dzieje.... pomyślał i popatrzył na dziewczynę.* Przepraszam. Nie wiem co się ze mną dzisiaj dzieje. Chyba do tego psychiatryka trafiają normalni ludzie, których problemy ujawniają się dopiero po chorych sposobach na leczenie pacjentów.*wyjaśnił cicho i nagle poczuł jak lekarze biorą go za ręce.* Przepraszam za to co zrobiłem...*przeprosił ze skruchą w głosie. Lekarze go puścili i znowu stanęli pod drzwiami. Sam usiadł i wtedy dostrzegł Mirandę.*

*Patrzyła beznamiętnie na to co robił. Kiedy ją przeprosił tylko skinęła głową nic nie mówiąc.*

*Z początku chciała cofnąć dłonie ale się rozmyśliła.* Dobrze. *skłamała gładko*

On chciał sprawić żebym nie był sobą, a nie żebym miał łysy łeb * Roześmiał się* Wbił mi szpikulec w oko * Przeszedł go dreszcz na samo to wspomnienie* Cóż mimo iż jestem hybrydą to przeraża mnie to miejsce. A ty jak sie czujesz? * Spytał* Wiesz, ze nie dam Cię im skrzywdzić?

Czuję się nieźle. Nic mi nie zrobili do tej pory. Staram się zachować chłodny umysł, tylko tyle mi zostało < położyła dłoń na jego ramieniu i spojrzała prosto w oczy > Musisz się też martwić o siebie, pamiętaj. Jestem ciekawa co oni chcą mi zrobić... Jestem takim wrakiem że chyba cięzko cokolwiek jeszcze ze mnie wycisnąć < uśmiechneła się blado i oparła głowę na jego piersi >

< wtuliła się w niego > Tata zawsze mi powtarzał że tylko spokój cię uratuje. < położyła dłoń na jego torsie i uśmiechnęła się pod nosem > Z jednej strony cieszę się , że są tu trzy osoby na które mogę liczyć. A z drugiej zrobiłabym wszystko aby was sta wypuślili, nawet jeśli miałabym tu siedzieć sama < spojrzała mu prosto w oczy i zbliżyła do niego swoją twarz, na parę minimetrów >

Był cudownym człowiekiem, ale odszedł. Każdy na kim mi zalezy wkońcu ode mnie odchodzi < spojrzała na niego smutnym wzrokiem. Siedziała w tym porąbanym psychiatryku z ludźmi do których czuła szczerą odrazę. Za razem było tu trzech mężczyzn dla których zrobiła by na prawdę wiele, byleby jej nie opuscili i zobaczyli, ze jest dobrą osobą > Nawet nie wiesz jak dobrze jest słuchać tych słów < uśmiechnęła się blado i spojrzała mu prosto w oczy > Tak, możesz...

Tak bardzo mi przykro * Westchnął* Ode mnie też wszyscy odchodzą to pewnie wynika z mojego zachowania. * uśmiechnął się smutno, przejechał kciukiem po jej dolnej wardze. Kiedy usłyszał jej ostatnie słowa wargami delikatnie dotknął jej warg. Całował ją czule  starał się pokazać, ze jej nie skrzywdzi*

< Kolejny pocałunek. Czy Miranda czuła się z tym dobrze? Wiadomo, było przyjemnie poczuć jego wargi na swoich, ale czy to o to chodziło? Przecież nie zamierza się zakochiwać, kiedy sama nie wie co siedzi w jej sercu. Bo pomimo wszystko nie łatwo jest wymazać miłość, a wkońcu kochała Alexandra przez dłuższy czas. Objęła szyję chłopaka i oddała pocałunek na tyle czule, na ile była wstanie to zrobić >