WolĂŞ byĂŚ pesymistkÂą. DziaÂłam tak juÂż dlugo i jak do tej pory nie poÂżaÂłowaÂłam, wiĂŞc coÂś w tym jest. <Wzrusza ramionami i siĂŞ Âśmieje> RzeczywiÂście, jak ja bym wytrzymaÂła bez samego Aleksandra Kahna? GdzieÂś ty siĂŞ ukrywaÂł caÂłe moje Âżycie? <Udaje zrozpaczonÂą, ale po chwili nie wytrzymuje i wybucha Âśmiechem, ktĂłry po chwili znika> MoÂżesz skoĂączyĂŚ? Nie podoba mi siĂŞ to uczucie i tyle, zostaw to w spokoju. <Wstaje zirytowana i odchodzi trochĂŞ od chÂłopaka.>

<Wywraca oczami i stoi chwilê do niego ty³em, gdy nagle zaczyna padaÌ.> Bosko, tego brakowa³o. <Mruczy pod nosem i patrzy k¹tem oka na Kahna> Pogoda zdaje siê mówiÌ za mnie. Fajnie by³o, Doggy Eyes, ale mimo Twoich zwalaj¹cych z nóg komplementów, nie zamierzam tutaj mokn¹Ì. <Podchodzi do niego i niepewnie wyci¹ga d³où na po¿egnanie>

To siĂŞ pomyliÂłeÂś. Raz na sto lat mi wystarczy. <MĂłwi obojĂŞtnie i opuszcza dÂłoĂą.>WiĂŞc... Do zobaczenia? <Pyta unoszac brew>

<Przewraca oczami nie komentujÂąc> WiĂŞc do... Cudownego przypadku,  Aleksandrze. <MĂłwi cicho i znika przy akompaniamencie szelestu skrzydeÂł>

< Miranda sz³a spokojnie po rynku. Poprawi³a na ramionach czarn¹ ramoneskê. Zaci¹gnêla siê papierosem, a w³aœnie wtedy zauwazy³a znajom¹ twarz. By³a ciekawa czy j¹ jeszcze pamiêta. Spokojnie podesz³a do niego i zachowuj¹c bezpieczn¹ odleg³oœÌ, uœmiechnê³a siê leniwie > CzeœÌ Maximilian.

< Miranda zgasi³a koùcówkê papierosa czubkiem trampka i uœmiechnê³a siê zawadiacko > Chyba zgubi³am mapê do twojego ³ó¿ka. Bêdê potrzebowa³a jakiejœ wskazówki < poruszy³a zabawnie brwiami, i obkrazy³a go aby stan¹Ì za jego plecami i niby przypadkowo tr¹ci³a jego d³où > Ty wybijasz siê ponad innych i nie powiem ¿e mi to nie imponuje. < uœmiechnê³a siê pod nosem za jego plecami >

*Po wyjœciu z Loftu, Charlotte skierowa³a siê do centrum miasteczka. By³a dziœ w nastroju na drêczenie niewinnych ludzi. Kiedy by³a niedaleko rynku, miêdzy budynkami dostrzeg³a wierzê zegarow¹ ratusza. Œwietny punkt widokowy, którego nadal nie odwiedzi³a. W u³amku sekundy teleportowa³a siê na wie¿ê i opar³szy siê o tarczê zegara zaczê³a rozgl¹daÌ siê za potencjaln¹ ofiar¹.*

*T³um gêstnia³, a Charlotte nie znalaz³a sobie jeszcze nikogo do drêczenia. Przed wpó³ do pierwszej usiad³a nieco ni¿ej, ¿eby nie oberwaÌ wskazówk¹. W koùcu jednak wypatrzy³a ca³kiem przystojnego faceta. W t³umie nikt siê nie zorientowa³, gdy zniknê³a z wie¿y i pojawi³a siê miêdzy ludŸmi. Po kilku minutach mine³a upatrzonego faceta i przysiad³a na ³awce kawa³ek dalej, przygl¹daj¹c siê mu z uœmiechem i nie spuszczaj¹c z niego wzroku.*

*Kiedy on rĂłwnieÂż na niÂą spojrzaÂł, Charlotte podniosÂła siĂŞ z Âławki i ruszyÂła w jego kierunku. Gdy byÂła juÂż doœÌ blisko zatrzymaÂła siĂŞ wpó³ kroku. Cholera. On nie byÂł czÂłowiekiem. UpadÂła zaczĂŞÂła w duchu przeklinaĂŚ siebie, Âże wybraÂła sobie.. AnioÂła. PiĂŞknie. SzczĂŞÂście dopisywaÂło jak zawsze. WyprostowaÂła siĂŞ i ruszyÂła dalej. W koĂącu przystanĂŞÂła  doœÌ blisko AnioÂła i uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ.* Jak to siĂŞ staÂło, Âże anioÂł wylÂądowaÂł w takiej dziurze jak ta? *zapytaÂła go opierajÂąc siĂŞ o ÂścianĂŞ koÂło niego*

Odpowiadasz pytaniem na pytanie.. *wydĂŞÂła usta niezadowolona* Okej...  *dostrzegajÂąc anielskie ostrze spiĂŞÂła siĂŞ i splotÂła rĂŞce za plecami zaciskajÂąc jednoczeÂśnie dÂłoĂą na.. niestety zwykÂłym noÂżu.* Wiesz.. wola przetrwania, spryt, niesamowita zdolnoœÌ wychodzenia z tarapatĂłw.... *wzruszyÂła ramionami zgrywajÂąc niewzruszonÂą.* No i prawdopodobnie na mojÂą korzyœÌ - i czasem niekorzyœÌ - przewaÂża mieszana krew.

Masz na myœli to jak nazywa siê ona *Wskaza³a na cia³o w którym przebywa³a stanowczo zbyt d³ugo.* Czy mo¿e jak nazywam siê ja? *Prze³kne³a œlinê. Mo¿e i powinna jak najszybciej znikn¹Ì i zwiaÌ na drugi koniec globu, jednak jej zami³owanie do niebezpieczeùstwa i k³opotów jak zawsze wygrywa³o.* Mo¿e powiem, ale najpierw ty odpowiedz co tu robisz?

Po co? ¯ebyœ móg³ siê pochwaliÌ Tatusiowi, ¿e dziêki tobie coraz mniej z³a pa³êta siê po œwiecie? *zapyta³ g³osem przesyconym nienawiœci¹. Niedawno zaczê³¹ luŸniej podchodziÌ do swojego wygnania i wyroku œmierci, jednak gdy Anio³ sta³ przed ni¹ wszystko wróci³o ze zdwojon¹ si³¹.* O ile mo¿na tak powiedzieÌ, wrodzona ciekawoœÌ. A skoro nie chcesz powiedzieÌ co tu robisz, yo mo¿e pochwalisz siê rang¹ lub imieniem? *unios³a brwi i w koùcu wyjê³a rêce zza pleców z no¿em w d³oni.*

Anio³ ateista? Rzadko spotykane. *skinê³a g³ow¹ i z uwag¹ obserwowa³a anielskie ostrze które obraca³ w d³oni. Podnios³¹ wzrok na jego twarz, gdy w koùcu siê odezwa³* Raphael? *zaniemówi³a na chwilê. Co do cholery archanio³ robi³ na ziemi? Zamruga³a o odetchnê³a g³êboko.* Caligo. *powiedzia³a w koùcu. Spojrza³a na nó¿ który trzyma³a w d³oni.* Wiem, ale niestety swoje ostrze zostawi³am w domu. Tym, jeœli dobrze pójdzie, to ciê spowolniê chocia¿ trochê..