Wolę być pesymistką. Działam tak już dlugo i jak do tej pory nie pożałowałam, więc coś w tym jest. <Wzrusza ramionami i się śmieje> Rzeczywiście, jak ja bym wytrzymała bez samego Aleksandra Kahna? Gdzieś ty się ukrywał całe moje życie? <Udaje zrozpaczoną, ale po chwili nie wytrzymuje i wybucha śmiechem, który po chwili znika> Możesz skończyć? Nie podoba mi się to uczucie i tyle, zostaw to w spokoju. <Wstaje zirytowana i odchodzi trochę od chłopaka.>

<Wywraca oczami i stoi chwilę do niego tyłem, gdy nagle zaczyna padać.> Bosko, tego brakowało. <Mruczy pod nosem i patrzy kątem oka na Kahna> Pogoda zdaje się mówić za mnie. Fajnie było, Doggy Eyes, ale mimo Twoich zwalających z nóg komplementów, nie zamierzam tutaj moknąć. <Podchodzi do niego i niepewnie wyciąga dłoń na pożegnanie>

To się pomyliłeś. Raz na sto lat mi wystarczy. <Mówi obojętnie i opuszcza dłoń.>Więc... Do zobaczenia? <Pyta unoszac brew>

<Przewraca oczami nie komentując> Więc do... Cudownego przypadku,  Aleksandrze. <Mówi cicho i znika przy akompaniamencie szelestu skrzydeł>

< Miranda szła spokojnie po rynku. Poprawiła na ramionach czarną ramoneskę. Zaciągnęla się papierosem, a właśnie wtedy zauwazyła znajomą twarz. Była ciekawa czy ją jeszcze pamięta. Spokojnie podeszła do niego i zachowując bezpieczną odległość, uśmiechnęła się leniwie > Cześć Maximilian.

< Miranda zgasiła końcówkę papierosa czubkiem trampka i uśmiechnęła się zawadiacko > Chyba zgubiłam mapę do twojego łóżka. Będę potrzebowała jakiejś wskazówki < poruszyła zabawnie brwiami, i obkrazyła go aby stanąć za jego plecami i niby przypadkowo trąciła jego dłoń > Ty wybijasz się ponad innych i nie powiem że mi to nie imponuje. < uśmiechnęła się pod nosem za jego plecami >

*Po wyjściu z Loftu, Charlotte skierowała się do centrum miasteczka. Była dziś w nastroju na dręczenie niewinnych ludzi. Kiedy była niedaleko rynku, między budynkami dostrzegła wierzę zegarową ratusza. Świetny punkt widokowy, którego nadal nie odwiedziła. W ułamku sekundy teleportowała się na wieżę i oparłszy się o tarczę zegara zaczęła rozglądać się za potencjalną ofiarą.*

*Tłum gęstniał, a Charlotte nie znalazła sobie jeszcze nikogo do dręczenia. Przed wpół do pierwszej usiadła nieco niżej, żeby nie oberwać wskazówką. W końcu jednak wypatrzyła całkiem przystojnego faceta. W tłumie nikt się nie zorientował, gdy zniknęła z wieży i pojawiła się między ludźmi. Po kilku minutach mineła upatrzonego faceta i przysiadła na ławce kawałek dalej, przyglądając się mu z uśmiechem i nie spuszczając z niego wzroku.*

*Kiedy on również na nią spojrzał, Charlotte podniosła się z ławki i ruszyła w jego kierunku. Gdy była już dość blisko zatrzymała się wpół kroku. Cholera. On nie był człowiekiem. Upadła zaczęła w duchu przeklinać siebie, że wybrała sobie.. Anioła. Pięknie. Szczęście dopisywało jak zawsze. Wyprostowała się i ruszyła dalej. W końcu przystanęła  dość blisko Anioła i uśmiechnęła się.* Jak to się stało, że anioł wylądował w takiej dziurze jak ta? *zapytała go opierając się o ścianę koło niego*

Odpowiadasz pytaniem na pytanie.. *wydęła usta niezadowolona* Okej...  *dostrzegając anielskie ostrze spięła się i splotła ręce za plecami zaciskając jednocześnie dłoń na.. niestety zwykłym nożu.* Wiesz.. wola przetrwania, spryt, niesamowita zdolność wychodzenia z tarapatów.... *wzruszyła ramionami zgrywając niewzruszoną.* No i prawdopodobnie na moją korzyść - i czasem niekorzyść - przeważa mieszana krew.

Masz na myśli to jak nazywa się ona *Wskazała na ciało w którym przebywała stanowczo zbyt długo.* Czy może jak nazywam się ja? *Przełkneła ślinę. Może i powinna jak najszybciej zniknąć i zwiać na drugi koniec globu, jednak jej zamiłowanie do niebezpieczeństwa i kłopotów jak zawsze wygrywało.* Może powiem, ale najpierw ty odpowiedz co tu robisz?

Po co? Żebyś mógł się pochwalić Tatusiowi, że dzięki tobie coraz mniej zła pałęta się po świecie? *zapytał głosem przesyconym nienawiścią. Niedawno zaczęłą luźniej podchodzić do swojego wygnania i wyroku śmierci, jednak gdy Anioł stał przed nią wszystko wróciło ze zdwojoną siłą.* O ile można tak powiedzieć, wrodzona ciekawość. A skoro nie chcesz powiedzieć co tu robisz, yo może pochwalisz się rangą lub imieniem? *uniosła brwi i w końcu wyjęła ręce zza pleców z nożem w dłoni.*

Anioł ateista? Rzadko spotykane. *skinęła głową i z uwagą obserwowała anielskie ostrze które obracał w dłoni. Podniosłą wzrok na jego twarz, gdy w końcu się odezwał* Raphael? *zaniemówiła na chwilę. Co do cholery archanioł robił na ziemi? Zamrugała o odetchnęła głęboko.* Caligo. *powiedziała w końcu. Spojrzała na nóż który trzymała w dłoni.* Wiem, ale niestety swoje ostrze zostawiłam w domu. Tym, jeśli dobrze pójdzie, to cię spowolnię chociaż trochę..