<Boleśnie przygryzł dolną wargę od wewnątrz. Bolało go cierpienia Sama, nawet jeśli był bezdusznym demonem.> Woda święcona. O czym chyba się już przekonałeś. <wzruszył lekko ramionami, z wymuszonym złośliwym uśmieszkiem na ustach. Schował pustą piersiówkę na miejsce, nie spuszczając wzroku z Sama. Nadal nie ruszył się z miejsca. Postanowił czegoś spróować> Nie masz zamiaru mi oddać? <zapytał, unosząc prowokująco brew> Jestem przekonany, że woda święcona na twarzy demona boli jak cholera! <zaśmiał się ponuro pod nosem>

(Okay, luz! ✌)

<Bolały go każde słowa Sama. Kiedy odrzuciło go na ścianę, był conajmniej zaskoczony. Zamrugał oczami i przeniósł wzrok na Sama, sluchajac go z lekkim grymasem na ustach> Myślałem, że już nim jesteś. <powiedział ze złością w oczach i przez chwilę próbował się szarpać, ale bezskutecznie.> Nie jesteś już moim "młodszym braciszkiem Sammym" <warknął> Przestałeś nim być, kiedy zacząłeś torturować te cholerne dusze! Damn it, przestałeś nim być, kiedy sprzedałeś duszę zaraz po tym, jak gniłem przez ciebie w piekle przez 70 lat! <podniósł głos. 7 dni w "zwykłym" piekle było jak 70 lat na Ziemi>

<Dean nabrał ogromną ochotę, na odwiedzenie brata, ale... nie bez powodu. Była w nim mała część, która chciała się zemścić za to gnicie w piekle po nic. Zaprakował Impalę na tylę daleko, żeby Sammy nie usłyszał silnika. Wyciągnął z bagażnika siekierę... chyba czas przystrzyc Sama. Otworzył sobie drzwi kopniakiem i obracając narzędzie w dłoni, uśmiechnął się ze złośliwością kątem ust.> Hej, Sammy. <powiedział głębokim, niskim głosem> Chyba czas przystrzyc włosy. <powiedział z rozbawieniem błąkającym się na jego ustach. Podrzucił lekko siekierę, łapiąc ją zwinnie za rękojeść>

<Od razu pobiegł za Samem, jednak nie był tak szybki jak on. Mimo wszystko Sam miał długie nogi, robił większe kroki, przez co od zawsze był szybszy od Deana. W końcu zwolnił kroku, stwierdzajac, że to nie miało sensu. Zwilżył końcem języka dolną wargę i zaczął chodzić po korytarzach piwnicy. Ten dom był zbudowany nad jakimiś średniowiecznymi lochami, czy co?> C'mon, Sammy! <krzyknął na tyle głośno, żeby młodszy go usłyszał.> Dobrze wiesz, że prędzej czy później cię dorwę! <krzyknął. Podszedł po cichu do przypdakowych drzi i otrworzył je kopniakiem. W tym pokoju jednak nie było Sama, więc poszedł dalej>

<wraz z zetknięciem anielskiego ostrza ze skórą Deana, jego oczy po raz kolejny oblała demoniczna czerń. Po krótkiej chwili oczy Deana wróciły do normalności, a na jego twarzy pojawił się uśmieszek. Przecież Sammy nie zabije własnego brata> Może diabeł? <zapytał z powagą, unosząc brwi> No dalej Sammy, zrób to. Wiem, że w głębi serca jesteś potworem, który jest w stanie zabić własnego brata <przekrzywił głowę na tyle, na ile pozwalało mu ostrze>

Stary, to było z pół roku temu! <zaraz po wypowiedzeniu tych słów, poczuł ostry ból w szczęce i mimowolnie, pod wpływem uderzenia, na chwilę się zdekoncentrował. Bez pośpiechu rozmasował sobie szczękę, nie spuszczając wzroku z młodszego brata> Jednonocny? Jasne. Alzheimer ostatnio się nasilił, co? <zaśmiał się ponuro pod nosem. Zanim zdążył zripostować, został skrępowany przez Sama, jednak to nie utrudniało mu prowadzenia dialogu> Kto mówił coś o śmierci? Chciałem... Chcę <poprawił się niemlaże od razu>  cię trochę pomęczyć, Sammy. Gdybyś pamiętał jak jest w piekle, zrozumiałbyś, jak ogromną radość by mi to sprawiło. <powiedział, uśmiechając się katem ust na potwierdzenie swoich słów. Na razie nie miał jak się poruszyć, pozostała mu telekineza, której używał tylko w kryzysowych sytuacjach.A to jeszcze na pewno nie była kryzysowa sytuacja>

Ale bardzo chcę. <zapewnił, przeciągając odpowiednią samogłoskę w druyim wyrazie. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej> Stary Dean nie powiedziałby ci tego. Nie chciałby ranić swojego młodszego braciszka <powiedział z udawanym smutkiem> Ale nigdy nie miałem cię za dobrego brata. Zawsze byłeś buntowniczy, pyskowałeś ojcu. Synem też byłeś okropnym. Nie wspominając o umiejętnościach łowieckich... <zacmokał z dezqprobatą> Z resztą, popatrz na siebie! Masz przed sobą bezbronnego demona, a jedyne co robisz to stoisz i się użalasz jak baba. Woah, udało ci się mnie znokautować <zaczął powol klaskać> Owacje na stojąco. <powiedział powoli z kpiną, z sarkastycznym usmieszkiem na ustach>

<zacisnął wargi, czując jak Sam przejeżdża mu nożem po ręce. Nie miał zamiaru wydać z siebie jakiegokolwiek odgłosu bólu, cchociaż bolało jak cholera. Zmusił się do drażniącego uśmieszku> Tylko na tyle cię stać? <zaśmiał się pod nosem> Może gdybyś pamiętał piekło, wiedziałbyś coś więcej o torturach. <wzruszył ramionami> Tylko dwa? Stary, gratulacje, poważnie. <powiedział z kpiną> Skoro mi nie przyłożyłeś, to nie jesteś zły, że ją zaliczyłem i możemy kontynuować z Lią naszą seks-przyjaźń? <zapytał i przygryzł dolną wargę z rozbawienie m>

<Odprowadził Sama wzrokiem, wydymając lekko wargi i unosząc brwi. Wstał z krzesła, rozmasowywując nadgarstki. Wierzchem dłoni starł krew z twarzy, po czym postanowił iść za Samem. Oparł się o framugę któryś drzwi, uważnie obserwując Sama z daleka. Lia nie żyje. Szkoda, serio... Przydłoby się mu zdrowo przyłożyć, jednak jak narazie widać, że Sammy cierpi wystarczająco bardzo przy ciele Malii. Uśmiechnął się mimowolnie kątem ust. Jego ból sprawiał mu tyle radości, że to było wręcz chore. Zniknął.

Pojawił się w garażu, opierajac się o samochód tuż obok Sama. Na jego twarzy nie było już śladów krwi, tylko na nadgarstkach miał jeszcze ślady po linach> Jak się trzymasz, stary? <zapytał, udając zatroskany ton głosu. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej i obrócił głowę w jego stroną. Zacmokał cicho trzy razy> Co za strata...

<po 'uderzeniu' Sama, przekręcił lekko głowę w bok, po czym znów na niego spojrzał? Wow. To... bolało? <uniósł brew, mierząc go wzrokiem. Słysząc jego ostatnie słowa, zacisnął wargi, żeby się nie roześmiać i uniósł dłonie w geście poddania się> Okay, okay. Spokojnie... Ale popatrz na to z innej strony. Każda laska z którą spałeś prędzej czy później umierała. <znów wzruszył ramionami> Lia zdechła prędzej.

<W trakcie jego "snu", wszystko powoli do niego dochodziło. Wszystko do czego się posunął jako demon. Wszyscy ludzie których torturował, których zabił, zranił psychicznie i fizycznie. Ta chora ekscytacja cierpieniem innej osoby. W jednej chwili poczucie winy spłynęło na niego, jakby wypełniała go ciężka, klejąca, gęsta substancja. Otworzył szeroko oczy, nawet nie zwracając uwagi na to, że jest mokry> Sammy... <powiedział ledwo dosłyszalnym głosem. Rany, on gonił brata z siekierą. Do cholery, co było - jest - z nim nie tak?> Sammy, nie wiem co się ze mną działo, ja... <miał kontynuować, gdy uświadomił sobie, co się z nim działo. Ta dziwka Jane, zmieniła go w demona. Ale nie ostrzegła, ze potem znów będzie człowiekiem. Ma szczęście, że nie żyje... Podniósł się do pozycji siedzącej i . Przypomniało mu się także, jak próbował torturować Al. Która go nie pamięta. To dla niego za dużo, za dużo tego cholernego poczucia winy...>

<Słysząc, że Sam przyszedł, wziął oddech i wstał z kanapy, wypuszczajac go ze świstem. Wszedł do kuchni, przeczesując włosy palcami> Sam... To ja. Ja-ja <zapewnił unosząc brwi. Zatrzymał się w drzwiach, opierając się bokiem o framugę drzwi. Na razie wolał się nie zbliżać do Sama... który miał przy sobie dwa kubki wrzątku i tępe noże w zasięgu ręki> Więc... Pamiętasz Lię? I to całe uczucie, które do niej żywiłeś? <zapytał, starając się jakoś nawiązać rozmowę>