Jak to umarł przed tobą? Przecież jesteś od niego młodszy, nie mylę się? <spytałam Sama, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że może nie powinnam tego robić. Westchnęłam cicho, spuszczając wzrok na splecione dłonie, żeby po chwili z powrotem podnieść go na chłopaka>

Cześć <mówię cicho i odchodzę w stronę samochodu, gdzie czekał Dean. Wsiadam na miejsce pasażera> To teraz szukamy tamtego eks-archanioła  tak? <uśmiecham się kątem ust, wbijając wzrok w przednią szybę i myśląc nad czymś>

Tak szczerze to nie mam za bardzo pojęcia. Jestem tylko człowiekiem <wzruszyłam lekko ramionami, nawet się na niego nie patrząc. Dopiero po chwili przeniosła na niego swój wzrok> Może znowu spróbuj skorzystać z mocy, co? To jedyne co przychodzi mi do głowy <powiedziałam cicho, zaciskając palce na bandażu. Okropnie bolało. Owinęłam kawałek opatrunku i zawinełam go mocniej, żeby uciskać ranę>

<zastygam na chwilę, patrząc się uważnie, co robi. Po sekundzie nie odczuwam już żadnego bólu. Przenoszę wzrok na chłopaka> Chodziło mi o użycie mocy do znalezienia tamtego anioła. Nie musiałeś ich marnować na mnie, ale... dziękuję <kiwnęłam głową, czując ulgę. Zmarszczyłam  lekkp brwi> Wszystko w porządku? Wiem, że sytuacja jest taką a nie inna, ale po spotkaniu z Samem wydajesz się jeszcze bardziej przybity niż wcześniej <przekrzywiłam lekko głowę, przyglądając mu się uważnie. Nie liczyłam, że zacznie się zwierzać, ale byłam ciekawa. Po chwili coś mi się przypomniało. Zaczęłam grzebać w torebce i po sekundzie wyciągnęłam z niej piersiówkę Bobbyego, którą nosiłam od dłuższego czasu. Przyjrzałam się jej po raz ostatni i podałam ją chłopakowi> Myślę, że chciałby, żebyście ją mieli.

< Miranda podeszła niepewnie pod drzwi znajomego jej domu. Po drodze kupiła parę ulubionych ciastek z czekoladą i puszkę dobrej, mocnej kawy. Wiedziała, że to nie jest może zbyt dobry prezent, ale chciała jakkolwiek się przysłużyć chłopakowi. Zapukała do drzwi i z przygryzioną wargą czekała niecierpliwie aż jej otworzy >

< Miranda nie dodała nic więcej tylko wzruszyła zabawnie ramionami. Skierowała się do kuchni gdzie nastawiła wodę na kawę, a ciasta wysypała na talerz. Spojrzała na niego zmartwiona > Sam, w co ty się znowu wpakowałeś? Po co ciągle mieszasz z druga stroną? < na jej twarzy pojawił się grymas niezadowolenia > W jaki sposób umarła Hazel?

< Miranda zacisnęła palce na jego przegubie. Nie mogła tego słuchać, dlatego przerwała mu w połowie zdania > A ty skąd możesz wiedzieć jakim będziesz ojcem, hm? Dziecko MUSI mieć rodzinę rozumiesz? < z jej oczu popłynęły łzy > Ja straciłam mojego kochanego ojca i patrz jak się stoczyłam. To co powiedziałeś jest bardzo głupie... < kiedy usłyszała płacz kiwnęła ze zrozumieniem głową. W tym czasie wyciągnęła mleko z lodówki i nalała je do szklanki. Ogarneła swój wygląd i czekała na powrót Sama. Kiedy już powrócił z zawiniątkiem, czarownica uśmiechneła się promiennie. Dziewczyna była prześliczna. > Cześć malutka... Jestem M. a ty? < smyrnęła małą po nosku palcem i spojrzała łagodnie na łowcę > Bardzo podobna do ciebie

< Miranda zamknęła oczy. Chciała sobie to wszystko poukładać w głowie. Nie czuła już żadnego dotyku, nie dochodziły do niej żadne dźwięki. Postanowiła tylko i wyłącznie skupić się na problemie. Uchyliła jedno oko i spojrzała na smutną twarz Sama. > Znajdę sposób... < mruknęła pod nosem. Chciała powiedzieć coś więcej, ale po co miała mu jeszcze mieszać. Czarownicy bardzo zalezało na chłopaku, ale nie musiał tego wiedzieć > Medycyna idzie do przodu. Poza tym... jakbyśmy jej podali wampirzą krew w tym wieku, byłaby odporna na wszelkie choroby < przygryzła wargę i spojrzała na dziewczynkę. Była kompletnie nie świadoma swojego losu >

Dzieci mają to co brakuje nam, dorosłym < Miranda uśmiechneła się melancholijnie > Zaufanie, pozytywne spojrzenie na świat... Nieskażoną duszę. < odchrząkneła i podniosła się na równe nogi. > Nie chcę abyś tam szedł, mimo tego jakie mogą być konsekwencje. Znajdę sposób abyś potem wrócił < pochyliła się nad nim i pocałowała go prosto w usta. Był to bardzo delikatny, przedłużony pocałunek. Miał na celu nie tyle wyrażenie uczuć, co założenie podstaw pewnego zaklęcia jakie miało pomóc czarownicy w jej postanowieniu. Nie była wystarczająco silna aby zrobić to szybko tak jak powinna, dlatego też wplotła palce w jego włosy, aby jeszcze pogłębić pocałunek. Sam nie mógł się dowiedzieć, że w tym jest jakaś magia. Gdy tylko skończyła uśmiechnęła się do niego przelotnie > Wróć do nas... < szepnęła i rozpłynęła się w powietrzu >

<obraca głowę w stronę Sama, unosząc brwi> Hej, ty byłeś przy mnie. Zresztą nie zamierzam dać ci tak po prostu odejść. <Wzruszył ramionami, z powrotem patrząc przez przednią szybę> Na pewno jest jakiś sposób, żeby zatrzymać te cholerne psy. <dodał, nie patrząc już na Sama> Więc? Dokąd jedziemy? <zapytał po dłuższej chwili, unosząc brew>

<Zatrzymał Impalę przed domem, nie gasząc silnika.> Muszę cię ostrzec, że w środku jest opiekunka, która zajmuje się dzieckiem Sama. <powiedział bez zbędnych emocji, patrząc się przez przednią szybę. Otworzył okno i oparł na nim rękę, wystawiając przez nie łokieć, a prawą dłoń wciąż przytrzymując na kierownicy> I ten, daj znać, jak znajdziesz coś ciekawego. <dodał, patrząc na nią kąatem oka>

<Parkuje Impalę pod domem i wysiada z samochodu, trzaskając drzwiczkami. Zamyka samochód i wrzuca kluczyki do kieszeni kurtki, upewnia się, że ma potrzebne rzeczy. Pistolet za paskiem, piersiówkę z wodą święconą, książeczkę z egzorcyzmami i nóż Ruby. Podszedł do drzwi i krótką chwilę zastanawiał się, co zrobić. Tak po prostu tam wejdzie i co? Przecież najprawdopodobniej jest tam Julie. Son of a bitch... Postanawia wejść tak, jakby wiedział tylko o tym, że Sam wrócił z piekła. Naciska klamkę z przekonaniem, że drzwi są otwarte, jak zwykle, jednak te ani drgną. Dean wzdycha cicho pod nosem i włamuje się z pomoca jakiegoś drucika. Kiedy drzwi się otwierają, Dean ostrożnie wchodzi do środka, kładąc dłoń na piersiówce. Idąc w stronę pokoju Julii, z którego słychać głosy m.in. Sama, wyciąga piersiówkę. Kiedy staje w drzwiach, opiera się bokiem o framugę drzwi, chowając za plecami wodę święconą, tak, żeby Sam niczego się nie domyślił> Hej, braciszku. <mówi, uśmiechajac się kątem ust. Sammy z pozoru wygląda normalnie... Śmieje się, bawi z córką... Dopiero po chwili, starszy z braci dostrzega tuż obok Malię. Krzywi się nieznacznie na ułamek sekundy. Dziewczyna zaczynała go irytować. Dlaczego stoi sobie i gada z Samem, jakby nic się nie działo? Halo, on jest demonem!>

Jasne, przysiągłbym na Boga, ale obawiam się, że coś ci się stanie, gdy o Nim wspomnę. <powiedział z cieniem kpiny, uśmiechajac się nikle pod nosem. Nie spuszczał wzroku z brata, jednak cofał się po trochu z każdym jego krokiem, żeby podstępem wyprowadzić Sama z pokoju.> Jeśli będzie taka potrzeba... <wzruszył bezradnie ramionami. Oczywiście kłamał, ale musiał jakoś zwieść Sama. Kątem oka zauważył, że Lia opuszcza pokój. Nie do końca o to mu chodziło, ale niech będzie.>

Ostatnio edytowany przez Dean Winchester (26-06-14 19:29:49)