*Uścisnął jej dłoń*

*Uniósł brwi* Niestety nie.

Poradzę sobie sam * Prychnął, wszedł do pociągu. Zauważył młodą blondynkę siedzącą samą. Usiadł na przeciwko niej. Zahipnotyzował ją. Po chwili wyszła z nim z pociągu*

*razem z ofiarą wraca do wnęki*

najlepiej pójdźmy do kogoś do domu. Ja wczoraj się wprowadziłam. Więc jestem za pójściem do Ciebie. *Uśmiecha się i ma nadzieję, że to wystarczy*

*idzie za nim przytulają przekąskę*

(musze zniknąc na trochę)

*Kupuje bilet, wsiada do pociągu i jedzie do Londynu.*

<Wraca do Falls>

<przyjechałam z Nowego Orleanu do MY i ciagnąc walizkę udałam się do centrum miasta>

<patrzy się przerażona na całą scenę> Nie! <krzyczy, gdy Dexter spada na dół> Obiecałaś! <wrzeszczy na RC, ale jej już nie ma i Jace'a także. Słyszy tylko stłumione krzyki Dextera. Podbiega do przepaści, otwiera ją przyciskiem i uderza w nią chmura dymu i gorąca> Dexter! <krzyczy, ale nie może zbliżyć się do otworu przez ogień. Zaczyna kasłać od dymu. Cofa się trochę i zamyka oczy, starając się myślą ugasić płomienie, jednak bezskutecznie> No dalej! <warczy sama do siebie i za trzecim razem płomienie zaczynają się zmniejszać. Ann czuje, jak z nosa zaczyna jej płynąć strużka krwi, jednak nie przejmuje się tym. Wyciera ją wierzchem dłoni i gdy udaje jej się ugasić ogień, jak najszybciej potrafi, zbiega na sam dół, do piwnicy, gdzie jedynym źródłem światła były tylko małe okienka przy suficie. Podbiega do windy, otwiera drzwi i momentalnie zostaje zwalona z nóg przez falę wody z werbeną> Dexter? <woła, kaszląc i podnosząc się z podłogi. Brodząc po kolana w wodzie podchodzi do chłopka i zaciąga go na schody tak, żeby nie dotykał już wody. Sama opada obok niego wyczerpana, z trudem łapiąc powietrze>

Ostatnio edytowany przez Annabeth Blake (14-10-13 14:33:25)

<widząc, że Dexter zaczyna się ruszać, wstaje z miejsca i znajduje na schodach wyżej spory odłamek szkła. Klęka obok Dextera i przecina nim więzy chłopaka, dość mocno się przy tym kalecząc, a gdy liny opadają odrzuca szkło i przez chwilę patrzy się na swoją krwawiącą dłoń. Do głowy przychodzi pewien pomysł. Podsuwa rękę do ust chłopaka> Masz <mówi słabym głosem> To przyśpieszy gojenie.

Red Coat się stało <mówi cicho, przełykając ślinę. Siada na schodach i chowa twarz w dłoniach> Ja.. to wszystko moja wina <mówi, łamiącym się głosem, chowając twarz w dłoniach> Tak mi przykro, Dexter <kręci głową>