Powiedzmy że jest to ta część mojego życia o którym na razie nie powinieneś wiedzieć < uśmiechnęła się tajemniczo, ale w głowie miała wspomnienie, jak ratowała DJ przed jednym z zachłannych wampirów. Nie dała tego jednak po sobie poznać. Przyprowadziła chłopaka do loży > nie ma tu sexownych kelnerek... < nachyliła się nad jego uchem. Zaraz potem poszła do baru i wzięła jedną butelkę whisky oraz żurawinowej wódki. Wróciła do niego kołysającym krokiem i położyła butelki przed nim eksponując nad wymiar biust i trzepocząc rzęsami. Lubiła parodiować te puste dziewczyny > Chyba ja muszę ci wystarczyć.

Myślę, że chamskim dupkiem możesz zostać w każdym momencie, wystarczy, że trafisz na "odpowiednią" osobę < zaznaczyła w powietrzu cudzysłów i połozyła butelkę między nimi. Przez chwilę wzrok spuściła na jego pierś obserwując jego sylwetkę. Mimowolnie przygryzła wargę > Myślę, że szczerość względem ciebie to dobry pomysł, dlatego powiem że skaczę z radości. Nie umiem ukrywać jak ktoś mnie interesuje < podniosła jeden kąciuk ust i upiła kolejny łyk, następnie podając butelkę chłopakowi > Też nie lubię. Moja przeszłość ciągle mnie ściga, a co gorsza dogania nie ważne jak szybko przed nią uciekam. Wiele osób mówi mi że musze się z nią pogodzić, a ja nie potafię. Nie ze wszystkim. < ściągneła brwi, zdając sobie sprawę, że powiedziała chyba za dużo >

< Miranda odwróciła na chwilę głowę i przymkneła oczy wsłuchując się w rytm ogłuszającej muzyki. Miała ochotę uciąć temat i wrócić do flirtowania z nim, ale nie chciała na to pozwolić. > Denerwuje mnie twoje opanowanie. Ale też podziwiam to w tobie, bo mi jest cięzko to odzyskać. Widzisz, mój charakter zmienia się od kiedy tylko pamiętam i czasami sama nie wiem, czy ja po prostu przez cały czas nie gram. < westchneła ciężko i wróciła spojrzeniem do Maxa. Jej oczy na powrót stały się chłodne, a ona beznamiętnie pociągnęła kolejny łyk z butelki > Nie masz wrażenia, ze czasem śmierć trafia w niewłaściwą osobę? < chciała mu oddać butelkę, co przyczyniło się do tego iż ich dłonie ponownie się spotkały >

< Miranda weszła do klubu. Specjalnie to zrobiła, bo tutaj niczym dziwnym nie będzie jeśli odrazu wbiegnie do łazienki. Pochyliła się nad umywalką i zwymiotowała w jednym momencie. Kawa nie koniecznie dobrze się przyjęła z LSD, a przed jej oczami zatańczyły niebiesko-różowe kropki. Miranda zdołala się skupić na tyle aby czarami doprowadzić się do porządku, tak aby nie było widać i czuć że właśnie zwymiotowała. Oparła czoło o lustro i obserwowała swoją zdeformowaną sylwetkę. Modliła się i skupiała siły na tym aby narkotyk przestał działać >

< Miranda nie przejęła się jego niewyraźnym zachowaniem. Nawet ją ucieszyło, ze nie ona jedna jest pod działaniem jakiegoś specyfiku. Rozpięła jeden guzik koszuli czując że robi jej się gorąco > Nie mam nic przeciwko przeniesieniu się w inne miejsce < musneła jego dłoń i otworzyła drzwi > Tylko musisz mi ciągle towarzyszyć, dobrze? < uśmiechneła się zachęcająco i przepychając się obok ludzi zaprowadziła ich do loży > Zapomniałam podziękować za komplement, piłkarzu < odparła wesoło, opadając na kanapę. Światła dookoła ich były wyjątkowo jasne.. >

< Miranda zaśmiała się pod nosem, marszcząc go w zabawny sposób > Z tego co wiem to ostatnio jeszcze byłeś sceptycznie nastawiony do obecności tutaj < odchyliła się do tyłu i położyła się na oparciu, ale ciągle na niego patrzyła zamglonym wzrokiem > Coś się zmieniło od tamtej chwili? < uniosła dłoń i patrzyła jak mieni się od światła. Poczuła, że robi się coraz cięższa i opadła na czoło chłopaka. Jeden palec pozostawiła na nim jakby był przyklejony >

< Miranda wstała wraz z nim. Uniosła kciuk do jego ust i starła krew > Chcesz pobawić się w doktora? < poruszyła zabawnie brwiami i wytarła palec o swoje udo. Słysząc jego kolejne słowa oraz widząc jego minę zaśmiała się perliście > Lubię twoje poczucie humoru < czując jak zabiera ją do tańca, na ciele dziewczyny pojawiły się ciarki. Uśmiechała się dyskretnie pod nosem i delektowała się wzmocnionymi doznaniami. Ruszała sexownie biodrami. > Zaskoczyłeś mnie. Myślałam, że okażesz flegmatyczną duszę, a tu proszę, potrafisz nieźle się ruszać < nadal trzymała jego twarz w dłoniach, głęboko patrząc w jego oczy. Jej źrenice nadal były pomniejszone, ale była pewna że zapamieta wszystko z tego wieczora >

< Jej ciało przeszedł przyjemny dreszcz, kiedy przyciągnął ją do siebie. Połozyła dłonie na jego piersi i zaciskając palce lekko na koszulce, dalej kręciła ciałem w rytm muzyki. Czując jego chęć rywalizacji popchneła go delikatnie od siebie > Pokaż co potrafisz Pierre ! < zaczeła go dopingować z całych sił. Widząc jego ruchy zaczeła się śmiać w niebogłosy i wiedziała że go nie pobije. Rozpięła 3 górne guziki swojej koszuli, tworząc dekolt do uwidocznienia złączenia miseczek w staniku > Wygrałeś, nalezy ci się nagroda ! < podeszła do niego i pociągneła za rękę w swoją stronę >

< Miranda podziękowała skinieniem głowy i upiła parę łyków, pozostawiając zwilżone usta. Położyła głowę tuż obok niego > Nie jest taka zła. Tylko w ciemności ciężko widzieć ludzkie twarze... < zamyśliła się przez chwilę > Nigdy nie tańczyłam z nikim z ADHD. Masz do tego talent. No i bardzo ciekawy sposób bycia < odwróciła głowę w jego stronę i uśmiechneła się łagodnie > Jesteś czarujący wiesz? Wczoraj jeszcze płakałam w poduszkę za domem, a teraz prosze jak się uśmiecham

Zastanawiałam się nad tym, ale nie jest to dla mnie takie proste < pokiwała głową, mając nadzieję że ją zrozumie. Wywróciła następnie oczami > No tak, skąd ja to znam. Ja albo zapominam o ich istnieniu, albo biorę całą garść i po problemie < przewróciła palcami tak jakby chciała zacząć czarować. Właśnie, czary. On nic nie wiedział, że Mira jest czarownicą... > Wolałam ci o tym przypomnieć < zawtórowała mu śmiechem i spojrzała głęboko w oczy > Jesteś odważny?

Musisz mi wybaczyć. Od jutra obiecuję być grzeczną i ułożoną brytyjską damą. I obiecuję ci coś pokazać, ale to później... < uśmiechneła się pod nosem i poprawiła swoją pozycję tak, aby jak najmniej mu ciążyć. Czując rękę na swoim pośladku, stwierdziła, że nie powinna się zachamować > Mam nadzieje że mi wybaczyć < spojrzała mu głęboko w oczy i musnęła delikatnie swoimi wargami jego >

< Miranda utrzymała prowokacyjne spojrzenie i zacisnęła mocniej dłoń na jego ramieniu > Chyba cię szybko nie puszczę, za dobrze całujesz < zaśmiała się kusząco i ujęła jego wargi. Przeczesała palcami jego włosy a pod wpływem jego słów, usta jej lekko opadły ze zdziwienia > Przepraszam, ale mówisz tak jakbym miała 60 lat. Jesteś ode mnie młodszy tylko o 2 lata, a i tak nie wyglądasz < poruszyła zabawnie brwiami > Poza tym, nie znasz mojej opinii tutaj, wiec nie wiesz do czego jestem zdolna.