Może niektóre lubią być spalone na wiór. <uśmiecha się powoli i odprowadza go spojrzeniem. Widząc że wraca do niej z lodem, posyła mu wdzięczny uśmiech> Jesteś wyjątkowo miły jak na demona. Aż mam wrażenie, że jestem wredniejsza i w ogóle.. gorsza. <kręci głową i przykłada zimny lód wzdrygając się pod wpływem zimna, jakie opanowuje jej ciało niemal od stóp do głów> Mam nadzieję. Nie chcę wyglądać na pobitą. <marszczy lekko brwi> Myślisz, że tortury są sprawiedliwe? Skoro nawet nie pamiętasz poprzedniego życia. Nawet nie wiesz dlaczego cierpisz. <spogląda mu w oczy i milknie na chwilę zastanawiając się nad czymś> Więc kiedy ktoś idzie do piekła, to.. zapomina całe poprzednie życie? <odwraca głowę bardziej na wprost i bierze oddech. Lekki i cichy, przez lekko rozchylone wargi, aby chłopak nic nie zauważył. Nie zauważył emocji, jakie w tamtej chwili malowały się na jej twarzy. Przez moment pomyślała o Alexandrze. Miała nadzieję, że nawet po śmierci w jakiś sposób będzie przy niej. A tymczasem okazuje się, że wcale nie ma pojęcia o jej istnieniu. Odszedł na dobre. Mimowolnie bardziej dociska lód do policzka i dopiero po chwili powraca do niego swoim niemal nic niewyrażającym spojrzeniem. Suchym, zimnym i całkowicie pustym.> Powinno być inaczej. Każde najgorsze chwile naszego życia powinny powtarzać się w nieskończoność. W kółko i w kółko. Tak powinna wyglądać ta kara. Piekło jest beznadziejne. <uśmiecha się lekko> Jak udało ci się wyjść? Jest to możliwe?

<zamiast podziękować, po prostu milczy nic nie mówiąc. Tak jakby odprowadza go wzrokiem i wychodzi z zaplecza zamykając za sobą drzwi i poprawiając włosy. Odkłada lód na blat i wychodzi z baru. Wsiada do taksówki i odjeżdża>

< Miranda opierała się o ścianę klubu. Jej sukienka lekko wirowała na wietrze > Witaj panie Moriarty. Gotowy na zabawę? <zaśmiała się nonszalancko i weszła pewnym krokiem do środka. Słysząc kolejne uderzenia muzyki, odwróciła się do mężczyzny i spojrzałą mu głęboko w oczy > Chetnie przetestuję twoje umiejętności taneczne..

U mnie nie spotkasz tego stereotypu. Uwielbiam się bawić w stylu Londynu lat 60, 80... < uśmiechnęła się melancholijnie. Oddała by wiele za podróż w czasie, aby móc dorastać wśród swoich ukochanych wzorców. Dziewczyna czuła na sobie wzrok innych mężczyzn, ale swracała uwagę tylko na tego z którym tańczyła> Chętnie zobaczę na co cię stać... nie lubię tylko sluchać plotek < wymruczała mu sexownie do ucha, po czym przysuneła swoje ciało bliżej do niego. Chciała zbadać jego granice, które w tańcu i tak zostawały zacierane. Nadal ruszała się zgodnie z muzyką, pilnując aby byli ze sobą idealnie zsynchronizowani w tańcu >

Po prostu lubię doświadczać wszystko bardziej. Mam traume z dzieciństwa kiedy każdy mi mówił jak mam żyć. Teraz sama zdaję sobie z wagi pewnych spraw i pragnę sama poznawać wszystko... < uśmiechneła się znacząco widząc jak chłopak zamawiał dla nich alkohol > Tylko nie myl tego z byciem infantylnym - wszystko co robię nie jest przypadkowe, nigdy się nie dowiesz więcej niż zechcę < Miranda rozsiadła się na wygodnej kanapie, zakładając nogę na nogę. Sukienka jej się lekko podwinęła ukazując zgrabne udo > Wiesz Jim, nie zaskakuje mnie twoja sexowna perfekcja. Zobaczył byś zdziwienie w moich oczach gdybyś coś zepsuł ... < palcami zaczęła spacerować po jego przedramieniu >

Na prawdę staram się być miła, a moje poczynania są chyba źle odbierane < przygryzła wargę w uśmiechu. Zmieniła swoją pozycję, tak aby siedzieć na jednej nodze pod pośladkami > Właśnie to jest ta druga strona, czy jestem w stanie cię zaskoczyć? I czy ty pamiętasz co to znaczy być spontanicznym? < ponownie zaczęła swój "spacer" palcami tym razem po jego udzie. Upiła kolejne łyki whisky zostawiając tylko trochę trunku na spodzie szklanki > Nie zamierzam nic w tobie zmieniać, bo masz cholernie skomplikowany charakter. Raczej chciałabym zobaczyć co jeszcze w sobie kryjesz. Coś o czym nie usłysze od innych ludzi. <zarzuciła włosami na lewe ramie i nachyliła się do jego ucha > Czy Jim Moriarty kiedykolwiek, kochał?

Jak będziesz rozmawiać z jakimś mieszkańcem MF spytaj o mnie. Może się zdziwisz co usłyszysz, może nie? < wywróciła beznamiętnie oczami, po czym wyprostowała zdrętwiałą nogę. > To był tylko niewinny żart... Czemu odrazu bierzesz wszystko na poważnie? Jeszcze mi powiedz ze to część twojej pracy < wzieła jeden kosmyk swoich włosów i zaczęła go obracać w palcach. Przekrzywiła z zaciekawieniem głowę, słuchając jego beznamiętnych słów. Imponowało jej to z jaką łatwością do tego dochodzi, a tak bardzo chciała zobaczyć jego wytrąconego z równowagi.. Nad tym trzeba się natrudzić. > Te słowa zawsze powodują smutek w moim sercu... < westchnęła ciężko. Nie mogła nic na to poradzić, dlatego znów przyodziała maskę i uśmiechnęła się zachęcająco >

< Miranda oparła dłoń na jego ramieniu. Nie bała się przebywać blisko niego, wręcz przeciwnie nawet była ciekawa jak będzie reagować na to wszystko > Miałam najlepsze wyniki w każdej szkole w jakiej się pojawiałam, a moja skłonność do otwartości na wszystko jest również godna uwagi < poprawiła wolną dłonią rąbek sukienki > Nie mogę żyć bez adrenaliny. To właśnie przez moje zamiłowanie do niebezpieczeństwa straciłam kiedyś niedoszłego narzyczonego < uśmiechnęła się kwaśno, przypominając sobie początki w Mystic Falls > Moriarty mogę cię zapewnić, że mam dużo do zaoferowania z każdej strony... < spojrzała na niego z pełnią determinacji. Współpraca z nim mogła by dać dziewczynie owiele więcej niż tylko sposób na nudne życie. Musiała w końcu czymś się zająć w życiu >

Jestem ciekawa co mi uda się osiągnąć przy twoim boku < uśmiechneła się przesłodko. Patrzyła na niego uważnie, a w końcówkach palców czuła delikatne mrowienie. Musiała zapalić. Odsunęła się minimalnie od Jima i wyciągnęła ukochane czerwone Marlboro. Spojrzała wymownie na niego pokazując paczkę, chcąc aby się poczęstował > Dobrze, że nie zapomniałeś o takich rzeczach. Przez to czasami wydajesz się ludzki... < zaciągnęła się głęboko papierosem i przymknęła oczy, trzymając dym długo w płucach. Kiedy już go wypuściła, rozproszył się po pomieszczeniu w kształcie chmury > Bądźmy w stałym kontakcie, dobrze? Czy może już mam zacząć swoją pracę? < ponownie się po niego zbliżyła i obserwowała jak siłuje się w myślach ze szklanką whisky >

Jestem jedynaczką, byłam córeczką tatusia. Przez pierwsze 15 lat życia można mnie było nazwać dzieckiem idealnym: wybitne osiągnięcia w szkole, wspaniała piłkarka, kwintesencja brytyjskiej krwi! < zasmiała się gorzko i zgasiła papierosa w popielniczce. O tak, wszelkie wspomnienia wracały do niej tak jak zawsze, gdy o tym wspomina > Ale ojciec zmarł na moich oczach. To była najgorsza śmierć jakiej byłam świadkiem. Od tamtej pory stałam się taka jaka jestem teraz. < pokręciła tylko głową. Nie musiała dodawać więcej. Przez sześć lat zmieniła się nie do poznania. Jej wady doszły do głosu, a słaba jeszcze w tedy psychika z łatwością ulegała wszystkiemu co złe i fascynujące > Sama nie wiem jak mi się udało zachować czysty umysł, ale jestem z tego dumna < Miranda wstała i stanęła tuż przed nim aby móc spojrzeć mu w oczy > Przebijając się przez liczne umiejętności aktorskie uważam, że jesteś taktowny. Ponad to potrafisz doceniać coś co jest tego warte. Ale uwielbiasz się bawić ludźmi i pokazywać swoją wielkość. < dziewczyna przygryzła wargę i nachyliła głowę na parę centymetrów od nosa Jima. Widać było że testowała jego granice > Zaraz wyjdzie na to, że potrafisz być każdym.. Ale żeby kobieta pokochała cię takim jakim jestes muszą być dwa warunki < pokazała mu jeden palec > Po pierwsze, jeśli nie pokażesz swojej prawdziwej twarzy, Jim, jak ona ma cię poznać? < pokazała drugi palec > Po drugie... ty również musisz ją obdażyć uczuciem. Ale to już słabosć prawda? < zaśmiała się peerliście, po czym spojrzała szybko na zegarek > Napisz do mnie kiedy będzie taka potrzeba. Będę czekała z utęsknieniem < powiedziała słodko, aczkolwiek nie sztucznie. Zbliżyła się do  niego maksymalnie i musnęła ustami policzek swojego... szefa? > Do usłyszenia, Moriarty. < odwróciła się i kołysającym się krokiem wyszła z lokalu >

<wszedł do klubu, a na początek zamówił mocnego drinka, ale bez jakiś babskich dodatków. Zwykła mieszkanka trunków bez kolorowych soków, parasolki i cytryny. Rozglądnął się poszukując znajomych twarzy. Z trudem zauważył Mirandę w najdlaszym kącie. Podszedł pewnym siebie krokiem do jej stolika i usiadł na przeciwko niej, stawiajac szklankę na blacie. Może by się trochę zabawić?> Hej, młoda. <powiedział starając się przybrać odpowiedni, przyjazny ton głosu> Wszystko okay? <zapytał, unosząc brew>

Tu masz rację, dobry ojciec nie powinien pić. <kiwnął lekko głową z sarkastycznym uśmieszkiem pod nosem i zrobił dość duży łyk drinka> Długo się nie widzieliśmy, a ty w ogóle się nie zmieniłaś. Wciąż ćpasz i szalejesz w klubach nocnych. <zacmokał teatralnie z dezaprobatą, uważnie się jej przyglądając>

Byłem... zajęty? <wzruszył obojętnie ramionami i pociągnął następny łyk trunku> Myślałem, że życie ciągle sobie z ciebie kpi. <uniósł brwi z udawanym zdziwieniem. Po chwili jednak skracił się w myślach. Musiał się trochę pohamować, jeśli chciał utrzymać dziewczynę w przekonaniu, że wszystko z nim w porządku. Prychnął pod nosem słysząc jej ostatnie słowa> Jasne. Aura, woodoo-śmudu, złe uroki... Jesteś zabawna, Mirando. <potrząsnął głową z uśmiechem na usatch>