Czasami daje mi spokój < powiedziała chłodno. Następnie poczułą nagłe uderzenie goraca, a jej ciałem wstrząsnął mały dreszcz. Na reszcie narkotyk zaczął działać co poskutkowało pojawieniem się szerokiego uśmiechu na jej twarzy. Miranda nachyliła się nad towarzyszem, pozostawiając mu jedynie parę minimetrów prywatności i jeszcze raz przejechała dłonią po jego lekko szorstkim policzku > Nigdy nie wyśmiewałeś się z mojej magii i chyba powinieneś wiedzieć że jest to niebezpieczne < miała ochotę już w tym momencie zając się jego podejrzanym stanem, ale była na tyle pobudzona, że nie miałą na to po psrotu ochoty > Będziemy tak siedzieć i ględzić czy moze zrobimy coś zabawnego ?

< Miranda spojrzała na niego sarkastycznie > Powiedz jeszcze jedno słowo a pożałujesz tego, że zdecydowałeś się wrócić. < uśmiechnęła się słodko i pacneła go lekko w twarz. Potrząsnęła głową, aby jej loki opadły na plecy > Najchętniej zaczełabym od tańca, ale z tego co pamiętam jesteś tragicznym tancerzem < wstała i zaczęła rtmicznie poruszać biodrami do piosenki. Powoli narkotyk powodował, ze nie tylko była pobudzona ale też zapominała o całej rzeczywistości >

< Miranda zamknela na jakis czas oczy i nie zwarzajac na chlopaka poruszala sie sexownie w rytm muzyki. Nachylila sie powoli nadbchlipakiem i szepnela mu na ucho > Nadal jestes wygodny. moze ty cos zaproponuj co bedzie ciekawsze? <usmiechnela sie leniwie i machciem reki przywolala butelke wodki > teraz chyba nir masz oporow bedac demonem? < cmoknela z aprobata upijajac lyk wodki i przypadkiem polewanajc na niego pare kropel>

< Miranda patrzyła na niego z niedowierzaniem. PRzez narkotyki każde z jego słów trafiało do niej jeszcze bardziej dobitnie, ale na krótko. Potem wyparowywały. Czarownica wyprostowała się i trzasnęła Deana w twarz > Może to cię obudzi. Podobno jesteśmy przyjaciółmi tak? < podniosła lekko głos patrząc na niego wściekłym spojrzeniem > I dla twojej wiadomości nikt mnie nie rzucił, tylko UMARŁ, JASNE?! < warknęła na niego >

< Miranda zacisnęła pięści. W głowie jej szumiało od nadmiaru emocji > Mój przyjaciel nigdy by tego nie powiedział w taki sposób < powiedziała na tyle głośno, aby przekrzyczeć muzykę. Utrzymywała bojowe spojrzenie i nie miała zamiaru przestać > Już zapomniałes jak mówiłes mi jaka to jestem silna?! < odrzuciła jego rękę ze wstrętem > Jesteś teraz skretyniałym demonem i ciesz się, że póki co nie mam ochoty cię wyegzorcyzmować.

< Podniosła pytająco brew i parskneła sarkastycznym śmiechem > Chyba zacznę to wszystko nagrywać, żebyś wiedział co wygadywałes jak już wydobrzejesz. < Mirandzie powoli puszczały nerwy. Lecz to nadal był Dean i nie miała serca użyć wobec niego magii. Wszystkie inne emocje z niej wyparowały, kokaina wzmacniała teraz tylko wściekłość i brawurę > Coś jeszcze chcesz mi powiedzieć? < zagryzła zęby. Nie była w stanie jego słuchać. Uderzyła go w drugi policzek - tym razem z pięści - i nie był to w cale złaby cios. Była gotowa załagodzić skutki, gdyby tylko okazał jakąkolwiek skruchę >

< Miranda jeknela cicho. nie pamietala kiedy ostatnio miala do czynienia z jaka kolwiek forma przemocy. Kokaina nir ulatwiala zachowac jej chlodnego umyslu. kiedy tylko sie uwolnila spojrzala na niego groznie > Ostrzegalam cie Dean ! < machnela jedna dlonia tak aby lowca uderzyl z impetem w drugi mur. >

< Miranda uwaznie obserwowala jego ruchy. wiedziala juz teraz ze zwykla obrona nic nie da. powinna byc bardziej atanowcza, ale przeciez patrzyly na nia oczy Deana... > Och zamknij sie juz lepiej bo i tak za kazde slowo ktore teraz mowisz bedziesz przepraszac < warknela i podniosla dlon aby utrzymac go na bezpieczna odleglosc >

< wyszla>

<przekrzywił lekko głowę i zmrużył oczy, z zaciekawieniem się jej przyglądając. Czyli faktycznie go nie pamiętała...> Kiedy ostatnio brałaś werbenę i miałaś styczność z pijawką? <zapytał, nie odpowiadając na jej pytania. Chyba pozostało w nim coś z łowcy i nienawiści do wampirów, jeśli użył słowa pijawka... Akurat otrzymał swojego drinka, więc . Odstawił pusty kieliszek na blat i zamówił jeszcze raz to samo, po czym obrócił się przodem do swojej rozmówczyni, oczekując odpowiedzi na swoje pytanie>

<zaśmiał się ponuro i potrząsnął lekko głową> O skarbie, ja też nie chcę dziecka. I dlatego o nie nie dbam. <wzruszył ramionami, jakby to była najprostsza odpowiedź na świecie> Sama przed chwilą stwierdziłaś, że ostatnio brałaś werbenę "przed przyjazdem do Falls" <zacisnął wargi i zamówił jeszcze raz to samo, po czym obrócił głowę w jej stronę, opierając przedramiona na blacie> Co prawda nie mam żadnego dowodu na...hm.. prawdziwość moich słów, ale mogę się założyć, że już niedługo przekonasz się, że miałem rację. <kiwnął powoli głową z przekonaniem> Wspomniałem, że mieszka tu twoja siostra bliźniaczka, Avery? <uniósł brew i mimowolnie uniósł kacik ust. Ta gierka dostarczała mu tyle zabawy...>

A ty co? Stephen King? Książkę piszesz? <przewrócił oczami i potrząsnął lekko głową. W tym samym momencie, usłyszał obok siebie znajomy głos. Zerknął w bok kątem oka, ale po sekundzie spuścił wzrok, żeby Al niczego się nie domyśliła. Czerwona miała rację... W jednej chwili przypomniał sobie torturowanie dusz w piekle i to, jaką przyjmność mu to dawało. Przygryzł dolną wargę, aby zamaskować mimowolny uśmiech. Przeniósł spojrzenie na dziewczynę, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że jego oczy oblała demoniczna czerń. Zaraz później, gdy mrugnął, jego oczy wróciły do normalności.> Idziesz ze mną. <powiedział i nie oczekując na pozowlenie, złapał ją za przegub i pociągnął za sobą na zaplecze. Nawet jeśli dziewczyna się wyrywała, nikt nie mógł zwrócić na to uwagi, ponieważ Dean potrafił bardzo dobrze wtopić się w tłum. Tam faktycznie czekały różnego rodzaju przyrządy, o których wspomniała RC; zamknął drzwi telekinezą, aby nikt z zewnątrz nie mógł mu przeszkodzić. Winchester skrępował nadgarstki dziewczyny, żeby nie mogła się wyrwać. Drugą dłonią sięgnął do kieszeni w kurtce, z której wyciągnął swój nóż. Wolał posługiwać się swoimi rzeczami. Przystawił ostrze do jej szyi> Może to cię trochę przerazi, ale mam ogromną ochotę, żeby cię teraz skrzywidzić. <powiedział przerażająco niskim, głębokim głosem. Naciął szramę na jej szyi, ale nie dość głęboką, żeby była śmiertelna, po czym puścił ręce Alice i popchnął ją na najbliższą ścianę>

<przeklął siarczyście, zginając się w pół, a ból spotęgował dodatkowo nóż w brzuchu. Po krótkiej chwili doszedł do siebie i wyciągnął sobie ostrze z brzucha. Kląc pod nosem, wytarł nóż z krwi i włożył go na miejsce. Przynajmniej widział to, widział strach w oczach dziewczyny, z którego czerpał ogromną satysfakcję.
Rozpłynął się w powietrzu>