<gdy dostrzega jakąś postać, skaczącą z dachu wieży, bierze głęboki oddech, patrząc się na to w bezruchu. Przez chwilę myśli, że chłopak się zabije, ale widząc, że nadal stoi na nogach znowu może normalnie oddychać. Gdy nieznajomy zaczyna do niej podchodzić, przygryza lekko wargę, nie spuszczając z niego wzroku. Gdy się odzywa, kiwa lekko głową> Jasne <unosi kąciki ust w delikatnym uśmiechu i kładzie torebkę na drugą stronę, żeby zrobić mu miejsce. Zakłada kosmyk włosów za ucho i dopiero po jakimś czasie z powrotem przenosi na niego wzrok> Niezły skok <mówi, przełknęła cicho ślinę> Chociaż przyznaję, przez chwilę myślałam, że zostanie z ciebie tylko mokra plama na chodniku.

Ładni ludzie też mogą mieć problemy <wzrusza lekko ramionami i zaciąga się ponownie papierosem. Oddałaby wszystko, za coś mocniejszego, ale na razie to musiało jej wystarczyć. Uśmiechnęła się nikle> Śmierć z większym hukiem? To z kolei bardziej pasuje do terrorysty. Powinnam się bać? <spytała, śmiejąc się cicho pod nosem. Po chwili spuściła wzrok na trzymanego pomiędzy palcami papierosa> Na chwilę <przytaknęła i rzuciła niedopałek na ziemię>

Nie widzę w śmierci nic interesującego <zaciska usta w cienką linię, patrząc się przed siebie> Ludzie chcą się zabić, bo życie jest ciężkie, ale ja uważam, że po śmierci jest jeszcze cięższej <wzruszyła lekko ramionami i przekręciła głowę w stronę chłopaka> Jestem Heaven, a ty? <uśmiechnęła się delikatnie i dodała cicho, bardziej do siebie> Przypominasz mi osobę, którą znałam bardzo dawno temu.

<gdy dociera do niej znaczenie ostatnich zdań, rozchyla lekko usta i patrzy się na niego przez dłuższą chwilę> Alexander... Kahn? <pyta cicho, przygryzając lekko dolną wargę> Czy to możliwe? To naprawdę ty? <szepcze, kręcąc lekko głową> Zmieniłeś się nie do poznania i... Boże, nie mogę w to uwierzyć <mówi i uśmiecha się szeroko> Nigdy bym nie przypuszczała, że pierwszą osobą, którą spotkam po powrocie, będzie ta sama osoba, którą po raz ostatni widziałam przed odejściem <mówi praktycznie na jednym wydechu i zakłada kosmyk włosów za ucho. To było takie nierealne, a może to była kolejna sztuczka jej katów? Może zaraz znowu obudzi się w piekle po kolejnych torturach? Proszę, niech się tak nie stanie, niech ta chwila trochę jeszcze potrwa...>

<zamyka na chwilę oczy wtulając się w niego. Teraz już wiedziała, że to nie mogła być prawda, to było za bardzo nierealne. Zacisnęła powieki, wyrwała się i odepchnęła mocno chłopaka od siebie. Wszystko było ukartowane, jej ucieczka... wszystko. Tak naprawdę cały czas tkwiła tam na dole. Nie mogła pozwolić, żeby oni jej to robili.> Nie dotykaj mnie <syknęła, kręcąc energicznie głową> To kolejna sztuczka, tak? Nie pozwolę wam działać na mnie w ten sposób <wsunęła nogi w szpilki i wstała z ławki> Ty nie istniejesz, to tylko moja chora wyobraźnia <powiedziała głośno i szybkim krokiem zaczęła odchodzić, chwiejąc się na nogach. Przeczesała palcami włosy i starła łzy, cieknące jej po policzkach. Objęła się ramionami i oparła o drzewo, żeby nie stracić równowagi. Zamknęła oczy. Nie pozwól im tego robić. Obudź się>

<bierze głęboki oddech, patrząc się na niego uważnie. Po chwili przygryza wargę, zamyka oczy i kiwa powoli głową> Dobrze, ufam ci <mówi cicho i przełyka ślinę> Przepraszam, ja myślałam, że to znowu oni. Próbowali już wcześniej podobnych sztuczek z moją siostrą i mamą <kręci głową i dopiero teraz otwiera oczy i wyciera łzę z policzka. Cały czas oddycha szybko i płytko> Przepraszam <powtarza, tym razem ciszej>

Nie chcę o tym mówić, proszę, nie zmuszaj mnie <powiedziała szybko i pokręciła głową. Przełknęła cicho ślinę> Ja też tęskniłam <powiedziała i dopiero po chwili udało jej się zmusić do słabego uśmiechu. Objęła się ciaśniej ramionami> Czyli... naprawdę udało mi się wrócić i ten koszmar dobiegł końca? <pyta z nadzieją, patrząc się na niego wyczekująco>

Ostatnio edytowany przez Heaven Moore (13-04-14 22:20:41)

Nigdzie się nie wybieram <uśmiechnęła się lekko i po dłuższej chwili wahania także odwzajemniła uścisk> Chcesz może odprowadzić mnie do motelu? <odsunęła się powoli i popatrzyła na niego, przygryzając lekko wargę> Nie chcę wracać do starego domu gdzie... umarłam. I gdzie mieszkałam z Jackie. <westchnęła ciężko> Po prostu za dużo wspomnień się z nim wiąże <wzruszyła lekko ramionami>

No dobrze, widzę, że i tak nie mam w tej kwestii dużo do gadania <wzdycha teatralnie i uśmiecha się> Tylko czekaj, wezmę torebkę <dodaje i podchodzi do ławki, po czym zarzuca torbę na ramię i wraca do Alexandra> Chyba nigdy nie byłam w twoim domu <przekrzywiła lekko głowę, patrząc się na niego uważnie> Więc... prowadź <dodaje i po chwili wychodzą>

< Spacerował sobie spokojnie po rynku, gdy zauważył nieopodal siedzącą młodą dziewczynę i czytającą w dodatku postanowił do niej podejść. Stanął na przeciwko dziewczyny uśmiechnął się arogancko.> Witam Madame < Powiedział ze swoim seksownym akcentem i po chwili usiadł obok dziewczyny.> Nie będzie przeszkadzać ci poje towarzystwo?

Klaus Mikaelson < Powiedział to jakby było to oczywiste i zignorował dłoń dziewczyny, wzruszył tylko ramionami.> Zgłodniałem, a ty? < Spytał nie oczekując nawet odpowiedzi.> Nie będziesz krzyczeć,będziesz grzecznie siedzieć w miejscu no i nie będziesz panikować. < Zahipnotyzował ją, sięgnął po jej nadgarstek i wbił w niego swe kły. Upił kilka łyków po czym otarł wierzchem dłoni swoje usta.> O wiele lepiej.

< Pokręcił rozbawiony głowa po czym spojrzał w oczy dziewczyny.> Hybrydą, pierwotną hybrydą. < Przejechał językiem po swoich wargach.> Nie panikuj, uznaj to jako coś normalnego. Gdybym chciał to już dawno bym Cię zabił lecz podobasz mi się taka bezbronna i niewinna. < Uśmiechnął się szeroko, opuszkami palców dotykał jej policzka.> Uśmiechnij się, zapomnij o strachu. < Ponownie ją zahipnotyzował.> Będziemy sobie normalnie rozmawiać jakby to się nie wydarzy, oczywiście będziesz o tym pamiętać.

Jest tu jeszcze jakaś Hybryda? < Spytał unosząc brwi do góry, o jedynych Hybrydach jakich wiedział to tylko tych które były jego sługami.> Tak pierwsza, nie da się mnie zabić w żaden sposób. < Uniósł lekko kącik ust.> Dodaj swój wiek do około 990 i ci wyjdzie < Puścił do niej oczko po czym spojrzał przed siebie.>