< Miranda zmaterializowała się na środku pokoju. Powiesiła do szafy sukienkę na wieczór i z pomocą czarów rzuciła się w wir sprzątania >

< ubrana w różową sukienkę, psika na swoje ciało specjalne perfumy zrobione przez samą siebie. zapach zależy od upodobań osoby wąchające. Poprawia włosy na lewy bok i podchodzi do drzwi. Otwiera je i wita Alexandra delikatnym uśmiechem > Zapraszam

< zarzuciła mu ręce na barki i delikatnie odwzajemniała pocałunki > Warto się tak starać, dla najlepszego mężczyzny pod słońcem ... < złapała go za rękę i pociągneła w stronę salonu. Tam było kompletnie ciemno, w powietrzu lewitowały jedynie 4 duże świece zapalone jasnym płomieniem. Pokój pachniał delikatnie cynamonem. Miranda obkręciła się dookoła i uśmiechnęła się > Witaj w moich progach..

< Miranda zawstydziła się. Spojrzała na niego z zachwytem i pocałowała w czubek nosa. Róż z jej policzków nie schodził > Od pierwszego spotkania wiedziałeś jak trafić do mojego serca. < popchała go delikatnie na sofę, a sama staneła przy przejściu do pokojów na drugim piętrze > zaczekaj chwilę... coś dla ciebie mam < puściła mu oczko i zniknęła na schodach >

< wróciła trzymając małą paczuszkę za plecami. zmartwiła się > Nie chcesz dostać prezentu ? < usiadła na skraju kanapy i zrobiła smutną minę >

< wesołe ogniki zapaliły się w jej oczach. Wyciągnęła przed siebie pudełko i wyciągnęła z niego sporą, fioletową kolbę wypełnioną białym eliksirem. Uśmiechnęła się nieśmiało > pierwszy prezent... zaczełam nad tym pracować od kiedy zaczęło mi na tobie zależeć. To jest eliksir, który chroni przed działaniem białego dębu... wystarczy, że go wypijesz przed niebezpieczeństwem, a będziesz chroniony przez 24 godziny. Wystarczy tylko łyżka. Może nieść pewne skutki uboczne, takie jak osłabienie, ale to nic w porównaniu ze śmiercią... < przysunęła eliksir w stronę chłopaka patrząc mu głęboko w oczy z troską >

< pokręciła głową i spojrzała na niego przestraszona > Nie opowiedziałam ci jednej rzeczy która mnie spotkała w Kalifornii < Przybliżyła się do niego i złapała go za dłonie > Miałam bliskie spotkanie z dwoma wampirami, braćmi... Nie mówili jak się nazywają, nie chcieli nic odemnie wiedzieć. Jedynie chcieli moich umiejętności < przygryzła wargę > wiedzieli, ze mieszkam w Mystic. Chcieli abym uzyczyła im swojej magii aby zabić ... < spojrzała na niego smutną szarością > pewną starą hybrydę mieszkającą w Falls pochodzącą z Francji.. Nie zgodziłam się, ponieważ pierwsze co mi przyszło na myśl to, to że chca zgładzić ciebie.

< przymyka oczy i wtula się w niego jak mała dziewczynka > Wierzę, ze dasz sobie radę, ale chciałam też dodac coś od siebie. < pocałowała go w szyję i mruknęła do ucha > zalezy mi na tobie i chyba jestem już na tym poziomie, że strata ciebie zostawiła by trwały ślad na mojej psychice i sercu... < popatrzyła na niego bystrym spojrzeniem > mam jeszcze jeden prezent.

< wyciąga z pudełka wisiorek w kształcie muszli. Podaje go do dłoni Alexandra i gładzi jego knykcie > Jest z mojego rodzinnego domu... Jak go otworzysz znajdziesz tam małą skrytkę a w niej < otworzyła zawieszkę > trzy moje włosy. W księdze magii Kornwalijskiej jest napisane, że włosy czarownicy, która oddała serce chłopakowi będą go chronić od pewnych czarów rzucanych przez inne wiedźmy < pocałowała go w usta i pogładziłą po delikatnym zaroście >

< Miranda była pewna że serce jej stanęło. Nie czuła nic poza słowami chłopaka. Kocham cię - huczało jej w głowie raz za razem. Całkowicie zdezorientowana spojrzała Alexandrowi prosto w oczy, ale i tak nie była w stanie nic powiedzieć. Pocałowała go delikatnie podtrzymując jego podbrudek > Tak, oddałam tobie moje serce i... < przerażona tym co się dzieje szepnęła najciszej jak umiała > też cię kocham...

< ujmuje jego twarz w dłonie i z większym przekonaniem powtarza > Boję się tego uczucia, ale tak < całuje go delikatnie > Kocham cię, Alexandrze...

< objęła go delikatnie w pasie i usmiechneła się promiennie > Czuję się zaszczycona z tego powodu < pocałowała do w knykieć i przyłożyła policzek do jego dłoni. Spojrzała na niego i zapytała cicho > Czy to oznacza, że jesteśmy oficjalnie parą?

< uśmiechnęła się zadziornie > A co jeszcze ważne, dzisiaj śpisz u mnie < popchała go w taki sposób że Alexander połozył się na kanapie. Miranda ułozyła się obok niego i spojrzała z zadowoleniem na świece > Miranda McGuinness, lat 20, czarownica - dziewczyna Alexandra Kahna, kilkusetletnią hybrydę.