*Krzyknęła kiedy werbena zaczęła palić jej skórę* Po co ci moje imię? Jedno nazwisko już masz... *wydyszała z trudem łapiąc oddech*

*uspokoiła oddech, ale wciąż trzęsły się jej związane ręce. Poczuła cienką strużkę potu ściekającą po jej plecach* Wydostanę sie stąd. *szepnęła i mimo werbeny na sznurach, naciągnęła je i lekko je luzując. Meg nagle nieznacznie się uśmiechnęła* Wiesz, że wciąż widzę duchy? *miała nadzieję, że na troche go zajmie, nawet jeśli miałaby zdradzić wszystkie swoje tajemnice i umiejętności*

*Zgięła się w pół na tyle na ile pozwalały jej sznury. Zacisnęła zęby.* Sukinsyn *wydyszała i znów popatrzyła na łowcę. Przypomniała sobie, kiedy jako wampir udało jej się zapalić myślą papierosa. Uśmiechnęła się w duchu i skupia się na przepalaniu sznurów w niewidocznych miejscach.* I wciąż też potrafię zapanować nieco nad ogniem. *powiedziała i uniosła uwolnione od więzów ręce, po czym kolanem wymierzyła łowcy kopniaka miedzy nogi.*

*zerwała się z miejsca i wściekła rzuciła nim o pobliską ścianę, która rozleciała się, a łowca znalazł się w pokoju obok. Meg powolnym krokiem przeszła przed dziurę w ścianie i stanęła półtora metra od porywacza*

I to bardzo. *powiedziała. Uśmiechnęła się jak psychopatka i w wampirzym tempie pokonała dzielącą ich odległość i czubkiem buta kopnęła go w żebra. Z zadowoleniem słuchała dźwięku łamanego żebra* do zobaczenia wkrótce. *powiedziała i zniknęła z domu*

<podjeżdża pod dom, w celu spotkania się z Gossip Girl; wychodzi z samochodu i opiera się tyłem o jego maskę rozglądając się>

<Zmierzył nieznajomego spojrzeniem> Najwyraźniej <ściągnął brwi> Myślałem, że będę sam <po chwili wyciągnął przed siebie rękę /z sygnetem/ na przywitanie> Dean.

<opuścił rękę> Pewnie też dostałeś list <kiwnął powoli głową> Od tej, Gossip Girl, hm?

<prychnął pod nosem> Ta <oblizał koniuszkiem języka dolną wargę> Też jesteś łowcą?

Pewnie masz tam tatuaż... <kiwnął głową> Ja jestem tylko człowiekiem. Który wie i potrafi więcej niż przeciętny człowiek <uśmiechnął się pod nosem> Więc przykro mi, chłopcze, ale nie zobaczę twojej dziary.

<zaśmiał się pod nosem> Nie nazwałbym siebie bohaterem.

Mam ze dwa kołki i ten... magiczny scyzoryk <wzniósł oczy ku górze, z wewnętrznej kieszeni kurtki wyciągnął sztylet i poruszył brwiami obracając nim w dłoni>