Ale gdyby nie ja, to nigdy nie doszłoby do czegoś takiego <zacisnęła powieki> Przepraszam cię <szepnęła i zadrżała> Przeze mnie też Jace.. jeśli on nie żyje... nie wybaczę sobie tego <pokręciła głową, a z oczu poleciały jej łzy> To moja wina <powtórzyła>

Dexter, czy ty siebie słyszysz? Red Coat zamknęło się w jakiejś płonącej pułapce tylko dlatego, że ja... ja chyba cię kocham <zapłakała> I Jace'a również <skuliła się i objęła ramionami> I nie potrafię wybrać <szepnęła i pokręciła głową> Nie chcę tego czuć.

Ostatnio edytowany przez Annabeth Blake (14-10-13 13:25:31)

Wracajmy już do domu, dobrze? Jestem wykończona i tobie też przydałby się odpoczynek <powiedziała i podniosła się ze schodów, zaczęła powoli iść na górę>

*Przyjechał pociągiem; wysiadł z niego i od razu wziął swoje walizki. Jedną z nich przerzucił sobie przez ramię udając się przy tym w stronę opuszczonego domu który znalazł.*

Ostatnio edytowany przez Colton Haynes (26-11-13 15:16:49)

<będąc w pociągu przenosi wzrok ze stron książki na okno. Zaraz będzie na miejscu. Nowe miasto - początek nowego życia. Schowała mały tomik do sporego plecaka. To był cały jej dobytek. Westchnęła i zarzuciła torbę na ramię, gdy pociąg zaczął zbliżać się do miasta. Kiedy się zatrzymał, Audrey spokojnie opuściła wagon i skierowała się pieszo w stronę miasta>

<Pojawia się na stacji wraz z przyjazdem pociągu. Spogląda przez chwilę na znajomą mu burze rudych włosów, po czym podchodzi tyłem do niej i ochrząka>
Lydia Carter, No No <uśmiecha się lekko, a w głębi serca krzyczy z radości>
Czemu przyjechałaś?

Nie ma nawet opcji <Zaśmiał się pod nosem i pogłaskał ją lekko po plecach, przytulając ją do siebie. Ten zapach.. Śnił mu sie po nocach. Bodajże Chanel, wiedział jak kochała te perfumy.>
Co powiesz na pójście do mojego domu i dżemkę? A jutro.. Porozmawiamy? <Spytał spod uniesionej brwi, a czując narastający chłód, ściągnął sweter i opatulił nim Lydie>

Wczoraj:
wykupiony dom? Wohoho zamierzasz tu zostać <Spytał ze zdziwieniem, podekscytowaniem i nadzieją jednocześnie. Zgodził się pomóc jej z tym rozpakowaniem i poszli do niego do domu.>

< Miranda znała jego umiejętności i była pod wrażeniem tego jak łatwo zauwazył, ze była w ciąży. Palenie nie było trudną zagadką, przecież zawsze paliła i dało się od niej to wyczuć. > Mój ojciec był wydoko postawionym oficerem marynarki jej królewskiej mości < odparła z dumą, ale jednak nadal ciągała nosem. Kiedy go przyprowadziła rozejrzała się ukradkiem po pomieszczeniu. Czuła przyjemne mrowienie wiedząc, że wszystko jest idealnie zaaranżowane > To tutaj.. < odpowiedziła cichym głosem i dodała z lekkim sarkazmem > Powodzenia.. < z gracją usunęła się szybko w cień, nie chcąc przeszkadzać w dalszej części planu. Kiedy jej nikt nie widział przeteleportowała się na dach i tam zaczęła wszystko obserwować z wygodnego miejsca >

(moja rola wykonana już dzisiaj niestety nie wejdę :C)