< Miranda złapała coś co wydawało jej się bardzo interesujące > Było fajnie... stara znajoma... No prosze proszę panie W. Coś więcej pan zdradzi ? < uśmiechneła się rozbrajająco i oparła podbródek na dłoniach >

Cieszę się, że tak sobie poczynasz. Przystojny mężczyzna w kwiecie wieku, czemu miałby się nie zabawiać ? < napiła się kolejnego sporego łyka > Wiesz, chyba już przyzyczaiłam się do życia w tym mieście < powiedziała po chwili >

Zaskakuje mnie, jak trafiam na kogoś kto jest człowiekiem. < uśmiechnęła się smutno. Prawda o tym miasteczku nie jest zbyt miła > Poza tym ilosc osób która tu się przewija. Mieszkam tu ok. pół roku, a czuję się jak stara obywatelka..

Na mnie już czas... <uśmiechnął się przepraszająco i odstawił pustą butelkę na stolik> Trzymaj się, młoda. Możesz zatrzymać piwo. <uśmiechnął się szeroko i puścił jej oczko>
<wsiadł do samochodu, przekonany, że jest w stanie, by prowadzić; odejchał>
[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

< Miranda wróciła do domu. Wielkiego pustego domu. Lucky natychmiastowo przybiegła i rozpoznała tragiczny stan jej właścicielki. Czarownica jednak nie zwracała uwagę na kotkę. Podeszła do kuchni i wyciągnęła nóż. Nie miała odwagi aby popełnić samobójstwo, ale nacieła cztery, wyraźne, głębokie rany na swoim przedramieniu. Patrzyła jak gorący płyn kapał na podłogę. W takim stanie osuneła się na podłogę, opierając się o blat. Nie myślała już o niczym. Tylko krwawiła. >

< Miranda sama nie wiedziała dlaczego, ale sen wyjątkowo dał jej upragnione ukojenie. Może to przez spływ krwi, nie było tak łatwo koszmarom dojść do jej umysłu, nie wiedziała. Myślała, że ten stan będzie się ciągnąć w nieskończoność, a wtedy poczuła że ktoś ją bije po twarzy. Otworzyła zdezoriętowana oczy i pierwsze co to zauwazyła twarz "nowego" Alexandra. Nie chciała na nim leżeć, dlatego podniosła się powoli. Spojrzała na swoją rękę. Krew już nie leciała, zostały tylko zaschnięte ślady > Czy mógłbyś mi do cholery wyjaśnić, dlaczego wtargnałes do mojego domu ? < posłała mu nieprzyjemne spojrzenie >

< A wszystko się jakoś zaczęło układać. Co z tego, ze w trakcie snu. Teraz słyszała ten sam głos, który nie raz wyznawał jej miłość. Przełknęła głośno ślinę. Nie będzie się znów rozklejać. Przyłożyła rękę do rany i spojrzała prosto w jego oczy > W takim razie zastanów się nad pytaniami. Bo pewnie po to się tu zjawiłeś : aby odzyskać wspomnienia . < powiedziała cicho i ruszyła w stronę łazienki aby móc zmyć z siebie cały brud >

< Miranda weszła do łazienki i odkręciła kran z wodą. Oparła się dłońmi o umywalkę starając się wymyślić plan na każde jego posunięcie. Spojrzała w kierunku oka. Może znów wyślizgnie się, zostawiając go samego? Zanim zdołała cokolwiek zrobić chłopak bezkarnie wszedł za nią. Kiedy przylgnął do niej swoim ciałem, czarownica modliła się aby nie było słychać serca dudniącego w jej piersi > Jesteś bezczelny... < zdążyła wyszeptać, zanim hybryda rozpocząła swoje przemówienie. A więc to tak, terapia zwiedzającego? W takim razie, dlaczego nie przypomniał sobie ich chwil w jego domu? Nie zamieżała go jednak z tego rozliczać. Wysłuchała każdego słowa z nalezytą uwagą. > Zawsze starałam się uczynić ciebie najszczęśliwszym na świecie... Bo ty dawałeś to poczucie właśnie mi < przygryzła niepewnie wargę. Była ciekawa czy pamięta jej zdradę. Nawet jeśli nie, to i tak mu powie. Nie zalezy jej na ukrywaniu prawdy. Chce go odzyskać takim jakim był. >

< Nie spuszczała wzroku z jego twarzy. Kiedy wspomniał o swoim wyglądzie dokładnie mu się przyjrzała. Jego obecna forma była również zabójczo przystojna. Najważniejsze, że jego oczy były takie same... Ułożyła dłonie na jego biodrach i westchnęła ciężko > Nie odrzucam cię. Tylko wiesz co? Może teraz ja umrę, wrócę w innym ciele i z czystą pamięcią. Ciekawe jak ty byś się czuł, gdybym ci jako duch mówiła, ze spotkam się z twoją zmarłą siostrą i razem byśmy nad tobą czuwały. Przepraszam, że jestem oziębła ! < uniosł głos w sarkastycznym tonie. Przychodzi sobie i co? Miał nadzieję, że Miranda będzie się zachowywała jakby nic się nie stało? Zdenerwowana opuściłą wzrok i już znacznie spokojniejszym głosem, dodała > Ja piamiętam za co się kocham. Nadal to masz. Problem jest inny: czy TY pamiętasz co pokochałes we mnie?

< Miranda odwróciła wzrok. Nie mogła się z tym nie zgodzić. Po prostu, wszystko się działo tak szybko, że uczuciowo za tym nie nadążała. Kiedy ujął jej dłoń, wyraźnie czuła bicie jego serca. Czy to możliwe, że od samego spojrzenia wiedział o jej miłości? Musiała w to uwierzyć, a nie chłodno kalkulować > Och Alex... < westchnęła smutno. Stanęła na palcach i złożyła na jego ustach delikatny pocałunek >

To nie jest takie proste. Nie wiem czy pamiętasz, ale czasem mam nawroty mojej hmmm choroby < przewróciła teatralnie oczami. Sama nie wiedziała jak nazwać swoją przypadłość, a bała się nazwać siebie psychiczną > Trochę pocierpię, ułoże sobie to wszystko w głowie i wrócę do normy poza tym... < wplotła palce w jego gęste włosy > Nigdy się nie zmieniaj. Z toba przy boku będzie mi łatwiej zrobić cokolwiek. a twój wygląd... < podniosła kąciki ust w szczerym uśmiechu > Jest niesamowity. Po prostu < spojrzała na siebie. Była ciągle cała brudna. Ze chwilę zacznie się z tego powodu rumienić, dlatego popchneła Alexa w stronę pokoju. > Daj mi się umyć i zaraz wrócę < zamkneła za sobą drzwi i szybko się umyła. Jej ciało ponownie lśniło czystością, a włosy miała wilgotne od wody. Popsikała ciało cytrusową woda toaletową. Zajrzała do małej szafki w której czasami trzyma stare ciuchy. wyciągneła jedyną sukienkę która nadawała się do założenia, po czym z kapiącymi włosami wyszła do hybrydy >

Niestety, mogę ci jedynie zaoferować własnoręcznie przerobioną sukiekę < pokazała dłonią na swoje ciało > Jak widać to nie wypał, ale nie zwracaj na to uwagi < usiadła obok niego. Prysznic ją trochę ostudził i pozwolił na lepsze spojrzenie na zaistniąła sytuację. Nadal było jej ciężko się przełamać, ale ostatecznie złapała go za dłoń > chciałbyć cos wiedzieć...? Abym ci o czymś przypomniała ? < wlepiła w niego szare spojrzenie >

< Uśmiechnęła się na jego uwagę. Na studiach przezywała okres zachłyśnięcia się alternatywną modą. Do dziś jej to zostało, ale zdecydowała się nigdy więcej nie przerabiać własnoręcznie ubrań. Odrzuciła na plecy wilgotne włosy i ścisnęła jego dłoń > Pamiętasz bal bożonarodzeniowy? < zaczęła spokojnie > Pewna intrygantka, niezła suka zresztą, GG utworzyła pary na tą impreze wg. własnego uznania. To było tuż po naszym pierwszym spotkaniu w barze, kiedy zresztą też się pocałowaliśmy. Wymienialiśmy parę gorących sms, podobno za mną już wtedy szalałeś < zasmiała się cicho. Tamte wspomnienia, na prawdę były piękne > I wtedy dostałes za zadanie zaprosić mnie na bal. Miałam na sobie złota sukienkę bez pleców... Bawiliśmy się wspaniale, a między nami iskrzyło do granic możliwości. Niestety, ja uciekłam z powodu ataku choroby. Poza tym < założyła włosy za uszy i spojrzała prosto w jego oczy > byłeś jeszcze wtedy z niejaką Faye, ale wiedziałes że wam się nie uda. Nie wiem czy to przeze mnie, czy już wczesniej nie było między wami tego czegoś.