*Pojawi³a siê w piekle, automatycznie zwi¹zana i przyczepiona do sto³u. Rozejrza³a siê, zaciskaj¹c przykute do boków sto³u rêce w piêœci. By³a naga, skrêpowana grubymi pasami i przywi¹zana do sto³u przypominaj¹cego trochê stó³ operacyjny.
RozejrzaÂła siĂŞ na tyle na ile pozwalaÂły jej wiĂŞzy. ZnaÂła to miejsce... a raczej tÂą salĂŞ. To tu zawsze byÂła torturowana.
W wejÂściu pojawiÂł siĂŞ doskonale znany jej demon. UÂśmiechaÂł siĂŞ.
No, no, no.... w koĂącu wrĂłciÂłaÂś, odezwaÂł siĂŞ swoim dziwnym, nosowym gÂłosem. Nie wykonaÂłaÂś misji i w dodatku zwiÂązaÂłaÂś siĂŞ z czÂłowiekiem, zacmokaÂł zbliÂżajÂąc siĂŞ do zwiÂązanej Ruby. Z przyjemnoÂściÂą wymierzĂŞ ci karĂŞ.
Dziewczyna zacisnê³a d³onie i przygryz³a wargê do krwi. Demon wzi¹³ ze sto³u jedno z ostrzy zanurzonuch w wodze œwiêconej i ukl¹k³ przy zwi¹zanej Ruby. Przejecha³ czubkiem ostrza po jej policzku robi¹c p³ytkie naciêcie które parzy³o od wody œwiêconej.*
Nie, nie, tylko nie znowu *wyszeptaÂła przeraÂżona* BÂłagam... prĂłbowaÂłam skoĂączyĂŚ misjĂŞ, naprawdĂŞ. *zacisnĂŞla zĂŞby a w jej oczach bÂłysnĂŞÂły Âłzy. W tej chwili gotowa byÂła zrobiĂŚ wszystko byleby siĂŞ wyrwaĂŚ.
Abaddon twierdziÂła co innego kochana. odpowiedziaÂł demon uÂśmiechajÂąc siĂŞ mÂściwie.
Wzi¹³ kolejny nó¿ zamoczony w wodzie œwiêconej i wbi³ go z zaskoczenia w brzuch Ruby. Dziewczyna krzyknê³a a demon rozp³ata³ jej brzuch.
Przez nastĂŞpne dni Ruby byÂła torturowana. Krojona, palona, raniona, polewana wodÂą ÂświĂŞconÂą.... wszystkie najwymyÂślniejsze tortury. A codziennie rano od nowa siĂŞ odradzaÂła i zaczynaÂło siĂŞ od poczÂątku.
Torturowa³y j¹ ró¿ne demony, wszystkie które zna³a. Ruby krzycza³a, p³aka³a, prosi³a ale nic to nie dawa³o. Wszystkie siê mœci³y za to g³upie, niewykonane zadanie.
Jedyne czego teraz demonica chciaÂła to Âżeby przestali. NiewaÂżne za jakÂą cenĂŞ, byleby przestali...*

<pojawia siĂŞ w jednym z ciemnych, kamiennych uliczek piekÂła i rozglÂąda uwaÂżnie dookoÂła. Na widok tak wielu zakrwawionych i sponiewieranych dusz zadrÂżaÂła i przeÂłknĂŞÂła ÂślinĂŞ. W co ona siĂŞ wpakowaÂła? Zrobienie pierwszego kroku do przodu byÂło najtrudniejsze, ale potem stawaÂło siĂŞ to coraz Âłatwiejsze. Mia szÂła uliczkÂą rozglÂądajÂąc siĂŞ uwaÂżnie po celach i szukajÂąc Finnicka Odair. W pewnym momencie zatrzymaÂła siĂŞ patrzÂąc siĂŞ przez kraty na wychudzonÂą postaĂŚ siedzÂącÂą na ziemi. CoÂś mĂłwiÂło jej, Âże to byÂł on> Finnick? <spytaÂła dla pewnoÂści, a mĂŞÂżczyzna podniĂłsÂł gÂłowĂŞ i popatrzyÂł siĂŞ na niÂą bez jakichkolwiek emocji. Po chwili kiwn¹³ lekko gÂłowÂą. Przez twarz Mii przeszedÂł cieĂą uÂśmiechu i ulgi. PoÂłoÂżyÂła rĂŞkĂŞ na kracie, a zamek otworzyÂł siĂŞ pod jej dotykiem. WeszÂła do Âśrodka i kucnĂŞÂła naprzeciwko mĂŞÂżczyzny> Jak juÂż bĂŞdziesz na ziemi, odszukaj mnie <dodaÂła i dotknĂŞÂła dwoma palcami jego czoÂła i mĂŞÂżczyzna zacz¹³ bledn¹Ì, po chwili zmieniÂł siĂŞ w wiÂązkĂŞ niebieskiego ÂświatÂła a nastĂŞpnie zupeÂłnie znikn¹³. Mia wyprostowaÂła siĂŞ i  po sekundzie sama rozpÂłynĂŞÂła siĂŞ w powietrzu>

<pojawiÂła siĂŞ tak, jak wczeÂśniej w jednej z bocznych uliczek, zapomnianych przez wszystkich. RozejrzaÂła siĂŞ uwaÂżnie dookoÂła, a gdy nikogo nie zauwaÂżyÂła, ruszyÂła niepewnie przez siebie, unikajÂąc bycia na widoku. ZaczĂŞÂła szukaĂŚ Charlesa, kierujÂąc siĂŞ zawieszkÂą, ktĂłrÂą od niego dostaÂła. Po dÂłuÂższym czasie zatrzymaÂła siĂŞ> Charles? <spytaÂła, patrzÂąc na przybitÂą do palikĂłw postaĂŚ. ZrobiÂła kilka krokĂłw w jego stronĂŞ i przystanĂŞÂła, czekajÂąc aÂż coÂś powie, lub da jakikolwiek inny znak, Âże Âżyje>

Co oni ci zrobili... <powiedziaÂła cicho i podeszÂła do niego bliÂżej, chcÂąc oswobodziĂŚ jego rĂŞce> PowiedziaÂłeÂś, Âże mam siĂŞ z tobÂą skontaktowaĂŚ, jeÂśli bĂŞdĂŞ potrzebowaÂła pomocy, a to mi pierwsze przyszÂło do gÂłowy <uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ nikle i pokrĂŞciÂła gÂłowÂą> Nie rozumiem, czemu chciaÂłeÂś tutaj wracaĂŚ <westchnĂŞÂła cicho i rozejrzaÂła siĂŞ, sprawdzajÂąc, czy nikt nie idzie>

Powtarzasz siê <wywróci³a oczami i uwolni³a jego jedn¹ rêkê> No dobrze, wiêc bêdê siê streszczaÌ. Potrzebujê porady, jak naprawiÌ czyj¹œ duszê, zepsut¹ przez na³ogowe picie demonicznej krwi i zwi¹zane z tym halucynacje <powiedzia³a na jednym wydechu, patrz¹c siê na niego uwa¿nie. Przesz³a na jego drug¹ stronê i zajê³a siê drug¹ rêk¹, która po chwili tak¿e by³a wolna> Jakieœ pomys³y?

<znowu obejrzaÂła siĂŞ za siebie, sÂłyszÂąc jakieÂś niepokojÂące dÂźwiĂŞki z oddali> Jak to rozszczepiona? Znaczy ma jÂą w kilku czĂŞÂściach? <spytaÂła znacznie ciszej niÂż poprzednio. ZaplotÂła rĂŞce na piersi, przestĂŞpujÂąc nerwowo z nogi na nogĂŞ> Ale da siĂŞ to naprawiĂŚ, prawda?

Wiêc co mam robiÌ? <spyta³a od razu, przygryzaj¹c lekko wargê. Nie czu³a siê dobrze w tym miejscu i chcia³a st¹d jak najszybciej znikn¹Ì. Popatrzy³a siê na niego wyczekuj¹co> Dobrze siê czujesz? <prze³knê³a œlinê, nie spuszczaj¹c z niego wzroku>

Jeszcze trochĂŞ i bĂŞdĂŞ mogÂła otworzyĂŚ bank krwi <pokrĂŞciÂła gÂłowÂą> I do tego tortury. A miaÂłam nadziejĂŞ na kilka dni spokoju <westchnĂŞÂła cicho. SÂłyszÂąc jego ostatnie sÂłowa, uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ delikatnie pod nosem> Dobrze, zrobiĂŞ co siĂŞ da. To wszystko, czy powinnam o czymÂś jeszcze wiedzieĂŚ? <spytaÂła po chwili i popatrzyÂła siĂŞ na niego> JesteÂś pewny, Âże chcesz tu zostaĂŚ?

<zastyg³a na chwilê w bezruchu, patrz¹c siê na niego szeroko otwartymi oczami. Unios³a delikatnie k¹ciki ust, jednak zanim zd¹¿y³a coœ wiêcej zrobiÌ us³ysza³a za sob¹ dŸwiêk, niebezpiecznie blisko. Szybko zmusi³a siê do zakucia ch³opakowi z powrotem r¹k i zniknê³a, zanim ktokolwiek zd¹¿y³by j¹ zauwa¿yÌ>

*Po kilku miesi¹cach tutejszego czasu, podczas ktorego by³ torturowany na ró¿ne sposoby, miedzy innymi przez w³asna matkê, spotka³ Samuela, swojego ojca.
DogadaÂł siĂŞ z ksiĂŞciem piekieÂł, ktory zapewniÂł mu spokĂłj w zamian za tortury Samuela. Charles bez zastanowienia siĂŞ zgodziÂł, zostajÂąc jednym z piekielnych katĂłw.
"AwansowaÂł" wyÂżej w hierarchii piekÂła.*

*Po wielu latach spĂŞdzonych w Piekle, schodzi na ziemiĂŞ*

<budzi siĂŞ po ponownej utracie przytomnoÂści. BolaÂło, tak strasznie bolaÂło, juÂż od przeszÂło kilkunastu lat. Sama nawet dokÂładnie nie wiedziaÂła, ile czasu tu spĂŞdziÂła. Na poczÂątku jeszcze staraÂła siĂŞ to liczyĂŚ, ale po torturach i kilkudniowych utratach przytomnoÂści z bĂłlu, straciÂła  rachubĂŞ.
Tego dnia coœ siê zmieni³o. Dziewczyna uchyli³a powieki, jednak nikogo przy niej nie by³o. Rozejrza³a siê i dostrzeg³a obok siebie stolik z narzêdziami, których u¿ywano do torur. Gdyby tak uda³o jej siê go przesun¹Ì i dosiêgn¹Ì nó¿... mo¿e uda³oby siê jej uwolniÌ. To by³a jej szansa.
Po kilku minutach daÂła radĂŞ. DosiĂŞgnĂŞÂła sztyletu i przeciĂŞÂła nimi pasy, ktĂłre krĂŞpowaÂły jej nadgarstki i kostki. OswobodziÂła siĂŞ i opuÂściÂła piekÂło pod postaciÂą czarnego dymu. W koĂącu byÂła wolna>