<kiedy widzi to znajome spojrzenie oczu Mielissy mówiące 'to koniec', chce zacisnąć opuchnięte wargi, ale nie ma na to sił. Bardzo wolno wsuwa dłoń do luźnej kieszeni spodni i ściska mały wisiorek, który zawsze nosiła jego siostra. Przez głowę przenikają mu obrazy z przeszłości. Ukochana siostra, która biegnie po równo wykoszonej trawie i odwraca się z szerokim uśmiechem patrząc, jak daleko za nią jest Alexander. Następnie przewraca się i odwraca na plecy, a Alex wpada prosto na nią. Śmieją się kulając po ziemi i gilgocząc. W końcu zmęczeni wracają o domu. Całuje ją w skroń i mówi, że jest najwspanialszą młodszą siostrą na świecie. Przytula się do niego tak, jakby był dla niej całym światem, aż wspomnienie się urywa i powstaje inne. Znajduje się w starym barze, przebrany w mundur wojskowy. W dłoni ściska kufel piwa, aż unosi wzrok, kiedy ktoś do niego podchodzi. Widząc Charlotte, młody mężczyzna uśmiecha się lekko i spogląda w jej oczy. Widząc jej uśmiech, odprowadza ją wzrokiem, aż nagle wspomnienie się zagęszcza i następne co widzi, to właśnie tą kobietę w swoich ramionach. Jednak zanim odpływa, jego myśli zajmuje jeszcze jedna osoba. Tym razem  siedzi przy barze i samotnie popija whisky nie myśląc nad niczym konkretnym, aż dosiada się piękna nieznajoma. Unosi wzrok do jej oczu i wtedy.. już wie. Przypomina sobie kiedy pierwszy raz dotknął jej policzka, pierwszy pocałunek, fakturę jej twarzy i gładkość jej włosów. Następne co widzi, to to, jak Miranda skąpana w świetle księżyca, rozbiera się po raz pierwszy ukazując mu swoje ciało, aż zanurza się w czarnej wodzie. Zaraz po tym leżą wspólnie na kanapie i ściska ją w swoich ramionach, jakby była bezcenna. Unosi kącik ust na te myśli, a w jego oczach pojawiają się pojedyncze łzy wiedząc, że już nigdy nie zobaczy żadnej z nich. Mruga kilka razy i zdaje sobie sprawę, że mimo wszystkiego co przeszedł, był szczęśliwy i właśnie tego chciał dla osób, które kochał.
Cause they say home is where your heart is set in stone
Is where you go when you’re alone
Is where you go to rest your bones
It’s not just where you lay your head
It's not just where you make your bed
As long as we’re together, doesn't matter where we go.. Krótko zanosi się kaszlem, aż nagle bicie jego serca gwałtownie się zatrzymuje, a głowa bezradnie opada na bok. Po jakimś czasie leży martwy na ulicy nie czując już nic.>

Ostatnio edytowany przez Alexander Kahn (16-03-14 13:21:42)

<niewidzialne ciało astralne wydobywa się na powierzchnię i przez chwilę w otępieniu dryfuje w powietrzu. W końcu osuwa się na ziemię dotykając bosymi stopami zimnego chodnika i marszczy brwi. Spogląda na swoje wpół prześwitujące ciało i bierze oddech, jakby właśnie wynurzał się z głębokiej wody.> O boże <szepcze i dotyka swojej ręki chcąc sprawdzić jak to działa. Po chwili otępienia unosi głowę razem ze spojrzeniem i rozgląda się po okolicy. W końcu powoli odwraca się i opuszcza wzrok. Zamiera, kiedy widzi swoje zmasakrowane od pobicia ciało, które się nie uleczyło i Mirandę. Jego Mirandę. Przełyka z trudem ślinę zastanawiając się czy duchy potrafią płakać i po chwili klęka tuż przy niej. Układa dłoń na jej ramieniu czując jedynie połowicznie materiał jej koszulki. Po chwili opuszkami palców odgarnia jej kosmyk włosów z twarzy, co naturalnie wydawało by się jedynie powiewem wiatru. Opuszkiem kciuka przesuwa wzdłuż jej policzka i ściąga brwi czując rosnącą w gardle gulę. Przygląda się Mirandzie myśląc jedynie nad tym jak bardzo chciałby przy niej być i sprawić, aby nie płakała. Po chwili siada na asfalcie i ukrywa na moment twarz w dłoniach. Przeciera ją i podkurcza nogi wpatrując się w dziewczynę i zastanawiając co dalej>

<unosi kącik ust widząc, że dziewczyna wyczuwa jego obecność. Przełyka ślinę niespokojnie i widząc wyciągniętą w jego stronę dłoń, nakierowuje się tak, żeby mogła go dotknąć, chociaż tak naprawdę napotykała jedynie powietrze. Unosi dłoń i przykłada delikatnie rozwarte palce do jej opuszków. Wpatruje się uważnie w to co robi i bierze oddech. Po chwili upuszcza dłoń dochodząc do wniosku, że i tak nic nie zdziała, po czym przysuwa się nawet nie musząc zbytnio poruszać i nachyla się nad jej uchem> Cholernie cię kocham, Mirando. Przepraszam. <szepcze i muska wargami jej policzek. Chwilę patrzy w jej oczy błądzące niepewnie wokół siebie, po czym siada obok nie bardzo wiedząc co zrobić, ani dokąd się udać. Spogląda na swoje ciało i dotyka go dłonią próbując się z nim połączyć, jak to się w filmach dzieje>

< Miranda zamknęła oczy. Potrzebowała teraz całej swojej mocy bardziej niż kiedykolwiek. wiedziała o tym, że nie będzie mogła go dotknąć. Ale czuła chłód co dawało jasno do zrozumienia, że jest obok niej. Ale czując igły mrozu nad swoim policzkiem, czarownica nie wytrzymała. Zdesperowana, ponownie wybucha płaczem i opada na ziemię. Nie jest w stanie zmagazynować wystarczającą ilosć magii, taka była beznadziejna > Alex, tak bardzo cię kocham... Błagam pomóż mi się ze mną skontaktować. Chociaż na chwilę... < wytarła kąciki oczu rękawem koszuli. Będąc nadal roztrzęsioną ponownie wróciła do pozycji klęczącej. Złożyła dłonie jak do modlitwy i trzęszącymi się wargami zaczęła wypowiadać słowa zaklęcia, mające na celu połączenie ją z duchem zmarłego, zobaczenie jego osoby i możliwość wymienienia paru zdań >

< Miranda będąc w transie nie zauważa co się dzieje w otaczającym ją świecie. Czuje, że powoli odzyskuje panowanie i właśnie wtedy ktoś zaczyna do niej mówić. Wściekła dziewczyna złapała tą osobę za przegub i wtedy wyraźnie rozpoznała energię czarownicy. > A ty co, święta ? Gdybym potrzebowała jakiejkolwiek pomocy to już dawno bym o nią wołała. Więc łaskawie zostaw mnie w spokoju < posłała jej piorunujące spojrzenie i nawet nie zdając sobie z tego sprawy, swoim uściskiem zaczęła parzyć skórę dziewczyny >

<wstaje gwałtownie kiedy ktoś podchodzi i przygląda się wszystkiemu nie wiedząc jak powstrzymać Mirandę. Chwyta jej drugi nadgarstek i kiedy tamta dziewczyna ciska w nią.. czymkolwiek, Alexander osłania Mirandę swoim ciałem. Przez moment staje się całkiem świecący i prawdziwy pod wpływem przepływającej przez niego magii, aż znika i opada na kolana kaszląc> Miranda? <mruczy i unosi się kierując od razu do dziewczyny. Klnie w myślach kiedy wie, że nadal jest niewidzialny i bierze oddech, żeby się uspokoić>

<po chwili zamyka oczy i bierze oddech. Stara się skupić i pociera powieki. Uchyla je i uklada dłoń na dłoni Mirandy. Kiedy widzi, że wciąż nie ma z nią kontaktu, klnie siarczyście i oddycha głęboko. Przywołuje wspomnienia chcąc coś w sobie pobudzić, aż otwiera oczy zrezygnowany i patrzy na nią przepraszającym wzrokiem.> Przepraszam, nie potrafię.. <szepcze, nachyla się i składa na jej wargach delikatny pocałunek na pożegnanie. Zaciska mocno powieki i uchyla je powoli odrywając się od niej. Dopiero wtedy zauważa wzrok Mirandy prosto w swoich tęczówkach. Odwraca się żeby zobaczyć, czy nie patrzy na coś za nim, ale wtedy dociera do niego, że patrzy mu prosto w oczy. Przełyka ślinę, unosi dłoń i nie wiedząc co powiedzieć przesuwa opuszkami palców wzdłuż jej ramienia>

<bierze oddech nie chcąc się rozkleić, więc żeby dodać jej otuchy, unosi słabo kąciki ust.> Przepraszam. Przepraszam, nie chciałem.. Nie powinienem.. <zaciska wargi i unosi wzrok do jej oczu> Nie próbuj tego rozwiązać. Nie rób tego, po prostu. <mówi cicho i przełyka z trudem ślinę. Kocham cię, okay? Kocham, i kochałem nawet wtedy, kiedy łamałaś moje serce. <szepcze i opuszkiem kciuka przesuwa wzdłuż jej policzka>

To nie twoja wina. <kręci głową i układa dłoń na jej dłoni> Po prostu tak musiało być. Przykro mi, Mirando. Ale nie chcę, żeby było przykro tobie. <bierze oddech i wypuszcza powoli powietrze nie wiedząc co powiedzieć> Będę przy tobie. Będę zawsze, niezależnie od tego czy będziesz mnie widzieć, czy nie. Bo jestem.. tutaj. <szepcze i układa dłoń w miejscu, gdzie ma serce, po czym zsuwa ją. Przenosi spojrzenie na jej dłoń i czując dotyk jedynie połowicznie, decyduje się zaryzykować. Unosi ją delikatnie i zsuwa pierścionek zaręczynowy, który kiedyś jej podarował. Chwilę patrzy w jej oczy i wsuwa pierścionek na odpowiedni palec odpowiedniej dłoni. Po chwili nachyla się i składa na jej czole delikatny pocałunek zaciskając mocno powieki>

<uśmiecha się przez łzy słysząc jej słowa i odwzajemnia delikatny pocałunek, chociaż czuje go tylko w połowie. Układa dłoń na jej włosach chcąc czuć ich fakturę pod opuszkami palców i po chwili odrywa się biorąc oddech, który właściwie nie jest mu potrzebny. Z bliska patrzy jej w oczy czując, jak jego serce powoli zostaje rozszarpywane na myśl, że będzie musiał ją zostawić> Poznam go i będziemy się spierać, który z nas kocha cię bardziej. A potem będziemy przy tobie oboje, aż do końca świata. Aż pewnego dnia dołączysz do nas.. może zakochana w kimś innym, może.. z własną rodziną, może z obrączką od innego mężczyzny na palcu. <przełyka ślinę z trudem i na chwilę odwraca wzrok czując łzy pod powiekami>Nie ważne jak daleko ode mnie będziesz, będę przy tobie w każdej chwili twojego życia. <opuszcza wzrok i przenosi go na swoje ciało> Zanim odejdę.. Jest jeszcze jedna rzecz, którą musisz dla mnie zrobić. <powoli wraca spojrzeniem do jej oczu> Widzisz moją zaciśniętą dłoń? <spogląda w odpowiednim kierunku> Jest w niej coś, co chciałbym, żebyś dała Charlotte. Odpowiednio się tym zaopiekuje. <uśmiecha się słabo i milknie na chwilę> Będę, kiedy będziesz mnie potrzebować. Obiecuję. Kiedy tylko będziesz chciała. Na zawsze. <szepcze i zamyka jej wargi w czułym pocałunku, aż powoli puszcza jej dłonie i rozpływa się w powietrzu>

<nie kontrolując przemieszczania się, pojawia się na ulicy. Bierze oddech i rozgląda się> Miranda? <woła i marszczy brwi. Przechodzi kawałek szybkim krokiem, aż wpada na dziewczynę, a dokładniej przechodzi przez nią. Ogląda się za siebie i rozchyla wargi zdziwiony, aż uderza o coś twardego i czuje jak traci równowagę lecąc do przodu. Pada na zimny asfalt i spogląda na kobietę, na którą wpadł> Ty.. dotykasz.. mnie.. <bierze oddech> Jak.. <mruczy i w egipskich ciemnościach przygląda się kobiecie, która klnie siarczyście. Lampa nad nimi mruga kilka razy, Alex zsuwa się na bok i zamiera, kiedy w końcu zauważa kim jest kobieta> O mój.. <szepcze z niedowierzaniem i przygląda się jej> Jestem w niebie? <mówi bardzo cicho i patrzy w oczy starszej kobiety, która po chwili wzdycha ciężko, uśmiecha się ciepło i układa pomarszczoną dłoń na jego policzku>

Nie kochanienki. Jesteś tu, ze mną. Pomiędzy światami.

<zdezorientowany, ale też względnie zadowolony, przytula ją mocno do siebie i zaciska powieki bojąc się, że zaraz zniknie> Szukałem cię, szukałem cię wszędzie, ale zniknęłaś.. Jak mogłaś, nie rozumiem.. Gdzie byłaś? Dlaczego.. jesteś martwa? Dlaczego mnie zostawiłaś? <odsuwa się, żeby spojrzeć starszej pani w oczy i przełyka ślinę z trudem>

Och, Alexandrze. Nabuzowany, jak zwykle. To cię nigdy nie opuszcza. Lubisz kontrolować sytuację, prawda? <klepie lekko jego policzek i siada wygodnie na przeciwko niego> Okay, posłuchaj. Nie mamy wiele czasu. Jestem tu, żeby.. ci pomóc. <patrzy mu w oczy i ściska jego dłonie swoimi> Wiem o tobie wszystko, kochanie. Wiem wszystko i jestem z ciebie taka dumna.. <uśmiecha się zachwycona> Wiedziałam, że to ty. Wiedziałam. <kręci głową poruszając nieco zsiwiałymi włosami na swojej głowie>

Co.. wiedziałaś? Ja.. co ja? Cholera, możesz odpowiedzieć mi na jakiekolwiek pytanie? <zaciska wargi i oddycha niespokojnie nie mogąc się napatrzeć na kobietę>

<śmieje się swoim charakterystycznym, lekko ochrypłym głosem i kręci głową> Przejdźmy do rzeczy. Mam coś dla ciebie. Rzecz, która cię ocali, ale nie do końca sprowadzi na ocalenie. To paradoks, ale zadziała. Magia ma swoje konsekwencje, jednak postaram się je zmniejszyć. <bierze oddech i przygląda się mu> Wrócisz do żywych. Ale.. jest spory haczyk, Alexandrze. <patrzy mu przeciągle w oczy>

Jaki haczyk? Mogę wrócić? Zgadzam się na wszystko, tylko.. proszę. <zaciska wargi i czeka niecierpliwie>

Nie będziesz mógł wrócić do swojego ciała. Przynajmniej na razie. Twoje ciało nie żyje, a dusza trwa pomiędzy światami. Mamy mało czasu, aż zostaniesz wciągnięty w piekielne czeluście, więc.. pozwól mi to zrobić. Nie pozwolę ci cierpieć, nie pozwolę. <kobieta oświadcza twardo i ściska mocno jego dłonie> Jest jeszcze coś. Nie będziesz nic pamiętał. Będę zdolna przywrócić kilka wspomnień. Mogą one nic nie znaczyć, ale też wręcz przeciwnie..

Czyli.. Będę żył jako zupełnie inny człowiek, albo.. spłonę w piekle? <przygląda się jej niepewnie i chwilę myśli nad tym odwracając wzrok w bok> Zróbmy to. <Szepcze po chwili>

Zrobiłam to dla ciebie. <unosi dłoń w której chowa się starodawny, mały i wąski pierścionek. Chwilę dotyka go opuszkami palców, aż przenosi wzrok na oczy chłopaka> Za każdym razem kiedy go zdejmiesz, staniesz się niewidzialny. Nie możesz go zgubić, Alexandrze. Jeśli to zrobisz, już nigdy, nigdy nie wrócisz na ziemię. Rozumiesz? <mówi twardym, pewnym siebie głosem. Nakłada go na najmniejszy palec lewej dłoni Alexandra, po chwili kuca i składa na jego czole pocałunek zaciskając mocno powieki i w tej samej chwili szepcząc jakieś nieznane nikomu słowa, które wrócą niektóre jego wspomnienia. Po chwili odsuwa się i znika>

<Alexander śledzi ją wzrokiem i patrzy na złoty, mały pierścionek> Okay.. <szepcze i patrzy na nią uważnie.> Hej. <bierze oddech przyglądając się jej> Tęskniłem za tobą. <szepcze, a kiedy całuje go w czoło, przymyka powieki i uśmiecha się słabo. W tamtej chwili czuje jak wspomnienia  przewijają się w jego głowie. Zachłystuje się powietrzem, otwiera szeroko oczy i nieświadomy prawie niczego rozgląda się> Kim jesteś? <szepcze, wstaje i rozgląda się za teraz nieznajomą mu kobietą. Pociera powieki, opuszcza dłoń i zaciska ją w pięść. Po chwili patrzy na nieznaną okolicę i rusza przed siebie. Rozgląda się uważnie i zatrzymuje się nad wystawą sklepową. Patrzy w odbicie zupełnie innego mężczyzny, jakiego widział we wspomnieniach i opuszkami palców pociera podbródek z delikatnym zarostem. Po chwili przeszukuje kieszenie i wyciąga z nich portfel. Przegląda go i widząc kilka informacji, ściąga brwi, jeszcze raz się rozgląda i rusza poszukując odpowiedniego miejsca.>

<spogląda w stronę wskazaną przez Sama i sprawnie parkuje równolegle do krawężnika; wysiada z samochodu sprawdzając, czy ma przy sobie wszelkie rzeczy, które mogły by mu się przydać> Niespodzianka. <mówi ze sztucznym uśmiechem na twarzy zatrzymując się przed wampirzycą>

<wziął Alice na ręce, położył ją na tylnym siedzeniu; wsiadł na miejsce przed kierownicą i zawrócił do domu>