< Podnosi głowę do góry, unosząc kącik ust do góry. > Cześć, Dean. < Powiedziała odrzucając włosy do tyłu. > Co u ciebie ?

< Zmierzyła go wzrokiem, zatrzymując chwilę wzrok na opatrunku, na szyi.Jednak postanowiła nie drążyć tego tematu i dać mu spokój. > Większość tygodnia spędziłam na praktykowaniu magii i uzupełnianiu dokumentów z szpitala. < Odpowiedziała na pytanie zakładając nogę na nogę. >

Jestem chirurgiem. < Uniosła kąciki ust do góry, klepiąc dłonią miejsce obok. > Będziesz tak stał, czy wolisz usiąść ?

< Kręci rozbawiona głową, przymykając oczy. > Wszyscy mi to mówią. < Powiedziała po chwili ciszy. > Tak, jestem za młoda.Jednak całe życie spędziłam w szpitalu, przyglądałam się operacjom, a moimi jedynymi lekturami były książki lekarskie.Uwielbiam również słuchać lekarzy, mówili tak mądrze . . . < Pokiwała delikatnie głową, na potwierdzenie swoich słów. > Po skończeniu liceum rodzice wysłali mnie na egzamin, który normalnie powinno się zdawać po studiach.Z tego co pamiętam straciłam tylko jeden do maksimum.

Nie, nie wykorzystuję. < Stwierdziła szczerze; patrzy przed siebie. > Jeśli chodzi o pracę, to tam odcinam się od swojej prawdziwej natury.Chyba, że zawita jakiś wampir lub hybryda po woreczki z krwią.

Staram się takowe mieć, jednak czasami jest trudno. < Przygryzła dolną wargę, odwracając powoli głowę w jego stronę. >

( Nic się nie stało . )

Do zobaczenia. < Powiedziała, po czym jak odszedł wyciągnęła komórkę i zadzwoniła do mamy; rozmawia z nią. >

*Wróciła do miasta przygnębiona. Po narkotykach zawsze była przygnębiona. Przez chwilę spacerowała ale nie wytrzymała i wyjęła z torebki prochy. Wciągnęła trochę i od razu poczuła się lepiej. Teraz chciało jej się śmiać. Z szerokim uśmiechem zaczęła podskakiwać i śpiewać*
Entliczek, pentliczek, dzisiaj będzie tu gdzieś stryczek wisiał...

< Miranda krzyknęła na cały głos i kucneła przy murze. Jak ta suka śmiała tak namieszać. Wszystko się układało... Poczuła na policzkach pierwsze łzy, jednak szybko je otarła. Tak łątwo się nie podda. Wstała z impetem i ruszyła w stronę osiedla Alexandra. W miescu gdzie siedziała pojawiło się pęknięcie. >

*Kiedy wyszła z domu zaczęła spacerować po ulicach*

*zawróciła do domu*

*Wyszła z domu i zaczęła spacerować po ulicach*

Cóż nie wiem czy kogoś mam < Wzruszyłam ramionami.> Na razie wolę jakoś dogadać się z moim bratem i zająć się sobą. < Uśmiechnęłam się lekko, szłam ulicą z chłopakiem.>