*Pojawiła się w piekle, automatycznie związana i przyczepiona do stołu. Rozejrzała się, zaciskając przykute do boków stołu ręce w pięści. Była naga, skrępowana grubymi pasami i przywiązana do stołu przypominającego trochę stół operacyjny.
Rozejrzała się na tyle na ile pozwalały jej więzy. Znała to miejsce... a raczej tą salę. To tu zawsze była torturowana.
W wejściu pojawił się doskonale znany jej demon. Uśmiechał się.
No, no, no.... w końcu wróciłaś, odezwał się swoim dziwnym, nosowym głosem. Nie wykonałaś misji i w dodatku związałaś się z człowiekiem, zacmokał zbliżając się do związanej Ruby. Z przyjemnością wymierzę ci karę.
Dziewczyna zacisnęła dłonie i przygryzła wargę do krwi. Demon wziął ze stołu jedno z ostrzy zanurzonuch w wodze święconej i ukląkł przy związanej Ruby. Przejechał czubkiem ostrza po jej policzku robiąc płytkie nacięcie które parzyło od wody święconej.*
Nie, nie, tylko nie znowu *wyszeptała przerażona* Błagam... próbowałam skończyć misję, naprawdę. *zacisnęla zęby a w jej oczach błysnęły łzy. W tej chwili gotowa była zrobić wszystko byleby się wyrwać.
Abaddon twierdziła co innego kochana. odpowiedział demon uśmiechając się mściwie.
Wziął kolejny nóż zamoczony w wodzie święconej i wbił go z zaskoczenia w brzuch Ruby. Dziewczyna krzyknęła a demon rozpłatał jej brzuch.
Przez następne dni Ruby była torturowana. Krojona, palona, raniona, polewana wodą święconą.... wszystkie najwymyślniejsze tortury. A codziennie rano od nowa się odradzała i zaczynało się od początku.
Torturowały ją różne demony, wszystkie które znała. Ruby krzyczała, płakała, prosiła ale nic to nie dawało. Wszystkie się mściły za to głupie, niewykonane zadanie.
Jedyne czego teraz demonica chciała to żeby przestali. Nieważne za jaką cenę, byleby przestali...*

<pojawia się w jednym z ciemnych, kamiennych uliczek piekła i rozgląda uważnie dookoła. Na widok tak wielu zakrwawionych i sponiewieranych dusz zadrżała i przełknęła ślinę. W co ona się wpakowała? Zrobienie pierwszego kroku do przodu było najtrudniejsze, ale potem stawało się to coraz łatwiejsze. Mia szła uliczką rozglądając się uważnie po celach i szukając Finnicka Odair. W pewnym momencie zatrzymała się patrząc się przez kraty na wychudzoną postać siedzącą na ziemi. Coś mówiło jej, że to był on> Finnick? <spytała dla pewności, a mężczyzna podniósł głowę i popatrzył się na nią bez jakichkolwiek emocji. Po chwili kiwnął lekko głową. Przez twarz Mii przeszedł cień uśmiechu i ulgi. Położyła rękę na kracie, a zamek otworzył się pod jej dotykiem. Weszła do środka i kucnęła naprzeciwko mężczyzny> Jak już będziesz na ziemi, odszukaj mnie <dodała i dotknęła dwoma palcami jego czoła i mężczyzna zaczął blednąć, po chwili zmienił się w wiązkę niebieskiego światła a następnie zupełnie zniknął. Mia wyprostowała się i  po sekundzie sama rozpłynęła się w powietrzu>

<pojawiła się tak, jak wcześniej w jednej z bocznych uliczek, zapomnianych przez wszystkich. Rozejrzała się uważnie dookoła, a gdy nikogo nie zauważyła, ruszyła niepewnie przez siebie, unikając bycia na widoku. Zaczęła szukać Charlesa, kierując się zawieszką, którą od niego dostała. Po dłuższym czasie zatrzymała się> Charles? <spytała, patrząc na przybitą do palików postać. Zrobiła kilka kroków w jego stronę i przystanęła, czekając aż coś powie, lub da jakikolwiek inny znak, że żyje>

Co oni ci zrobili... <powiedziała cicho i podeszła do niego bliżej, chcąc oswobodzić jego ręce> Powiedziałeś, że mam się z tobą skontaktować, jeśli będę potrzebowała pomocy, a to mi pierwsze przyszło do głowy <uśmiechnęła się nikle i pokręciła głową> Nie rozumiem, czemu chciałeś tutaj wracać <westchnęła cicho i rozejrzała się, sprawdzając, czy nikt nie idzie>

Powtarzasz się <wywróciła oczami i uwolniła jego jedną rękę> No dobrze, więc będę się streszczać. Potrzebuję porady, jak naprawić czyjąś duszę, zepsutą przez nałogowe picie demonicznej krwi i związane z tym halucynacje <powiedziała na jednym wydechu, patrząc się na niego uważnie. Przeszła na jego drugą stronę i zajęła się drugą ręką, która po chwili także była wolna> Jakieś pomysły?

<znowu obejrzała się za siebie, słysząc jakieś niepokojące dźwięki z oddali> Jak to rozszczepiona? Znaczy ma ją w kilku częściach? <spytała znacznie ciszej niż poprzednio. Zaplotła ręce na piersi, przestępując nerwowo z nogi na nogę> Ale da się to naprawić, prawda?

Więc co mam robić? <spytała od razu, przygryzając lekko wargę. Nie czuła się dobrze w tym miejscu i chciała stąd jak najszybciej zniknąć. Popatrzyła się na niego wyczekująco> Dobrze się czujesz? <przełknęła ślinę, nie spuszczając z niego wzroku>

Jeszcze trochę i będę mogła otworzyć bank krwi <pokręciła głową> I do tego tortury. A miałam nadzieję na kilka dni spokoju <westchnęła cicho. Słysząc jego ostatnie słowa, uśmiechnęła się delikatnie pod nosem> Dobrze, zrobię co się da. To wszystko, czy powinnam o czymś jeszcze wiedzieć? <spytała po chwili i popatrzyła się na niego> Jesteś pewny, że chcesz tu zostać?

<zastygła na chwilę w bezruchu, patrząc się na niego szeroko otwartymi oczami. Uniosła delikatnie kąciki ust, jednak zanim zdążyła coś więcej zrobić usłyszała za sobą dźwięk, niebezpiecznie blisko. Szybko zmusiła się do zakucia chłopakowi z powrotem rąk i zniknęła, zanim ktokolwiek zdążyłby ją zauważyć>

*Po kilku miesiącach tutejszego czasu, podczas ktorego był torturowany na różne sposoby, miedzy innymi przez własna matkę, spotkał Samuela, swojego ojca.
Dogadał się z księciem piekieł, ktory zapewnił mu spokój w zamian za tortury Samuela. Charles bez zastanowienia się zgodził, zostając jednym z piekielnych katów.
"Awansował" wyżej w hierarchii piekła.*

*Po wielu latach spędzonych w Piekle, schodzi na ziemię*

<budzi się po ponownej utracie przytomności. Bolało, tak strasznie bolało, już od przeszło kilkunastu lat. Sama nawet dokładnie nie wiedziała, ile czasu tu spędziła. Na początku jeszcze starała się to liczyć, ale po torturach i kilkudniowych utratach przytomności z bólu, straciła  rachubę.
Tego dnia coś się zmieniło. Dziewczyna uchyliła powieki, jednak nikogo przy niej nie było. Rozejrzała się i dostrzegła obok siebie stolik z narzędziami, których używano do torur. Gdyby tak udało jej się go przesunąć i dosięgnąć nóż... może udałoby się jej uwolnić. To była jej szansa.
Po kilku minutach dała radę. Dosięgnęła sztyletu i przecięła nimi pasy, które krępowały jej nadgarstki i kostki. Oswobodziła się i opuściła piekło pod postacią czarnego dymu. W końcu była wolna>