<wczoraj płaci, wychodzi>

< Miranda wyprostowała się, a i tak musiała zadrzeć podbródek, aby uchwycić jego wzrok. Przejechała językiem po górnej wardze > Tatuaże szczególnie przyciągają moją uwagę. Decydujemy się na nie ze świadomością, że zostaną z nami na stałe < zacisnęła palce na szklance i uniosła ją do ust, upijając skromny łyk. Jedna kropla wódki pozostała na jej ustach > Nigdy wcześniej cię tu nie widziałam.

< Miranda pojawiła się w drzwiach baru z rozwianymi włosami. Spacer jej nie przysłużył - mocno zmarzła. Bookworm był najbliżej jej trasy spacerowej, ale miała też inny powód aby tu wstąpić. I właśnie go zauważyła. Podeszła do chłopaka kołyszącym krokiem i stanęła za jego plecami > Tak myślałam, że mogę cię tu ponownie spotkać < wyszeptała mu tuż nad uchem, oplatają go zapachem Marlboro wymieszanych z cytrusowymi perfumami >

Tajemniczość jest też potężną bronią < w jej oczach pojawił się błysk zaintrygowania > Człowiek uwielbia czuć adrenalinę, poznawać i rozgryzać osoby które są dla ogółu zagadką. Nie obchodzi ich, że mogą się dowiedzieć za dużo, a wtedy... < paznokciem przejechała wymownie po własnym gardle > Mówi się, że to pieniądz rządzi światem. Jak dla mnie, władzą jest sekret. < uśmiechnęła się półgębkiem i zamoczyła usta w kwaskowatym drinku. Widząc jak dobiera się do jej paczki podniosła brew z aprobatą > Nie ma za co < sama wyciągnęła jednego szluga i włożyła go do jeszcze wilgotnych od alkoholu ust. Zapaliła go jednym ruchem i zaciągnęła się głęboko > Na kozetkę trafiają ludzie z problemami psychicznymi. Dostałam taki genetyczny prezent od mamusi < uśmiechnęła się sztucznie. Wypuściła powoli dym w stronę chłopaka > Jaki jesteś, wytatuowany nieznajomy?

< Miranda podparła się na łokciach o blat. Wbiła wzrok w jego oczy i uśmiechnęła się chytrze > Nic groźnego, nie mam zwyczaju atakować innych. < przyłożyła palec w miejsce gdzie biło jego serce > Tutaj czuję nieokreślony strach przed całą rzeczywistością. < palcem zaczęła jechać wzdłuż jego ramienia > Paraliżuje mnie całą, zazwyczaj kończy się omdleniem. Czasami wolałabym się nie ocucać, bo wtedy dopadają mnie kolejne ataki paniki. < zabrała swoje palce od chłopaka oraz fiolkę > Te pastylki działają podobnie jak heroina. Mają mnie uspokoić. Lecz mają coś jeszcze, co ma mi pobudzić hormony szczęścia do lepszego działania. < przymknęła oczy wczuwając się w tą sytuację. Upiła spory łyk drinka i zlizała skapującą kroplę z ust > Ważne. A ty nie lubisz znać imienia osoby z którą rozmawiasz ? < ponownie podłapała jego spojrzenie i nie mogła się powstrzymać aby nie odwzajemnić uśmiechu >

< Miranda zmarszczyła brwi. Nie spodobał jej się sposób w jaki chłopak to powiedział. Tak jakby się z niej naśmiewał. Pomimo tego, że potem atmosfera się rozluźniła dziewczyna mimowolnie siedziała z zacisniętymi pięściami > Niegrzeczne studentki starają się o to, aby móc żyć według własnych zasad. A w wolnym czasie < podniosła pytająco brew i uśmiechnęła się zalotnie > Dbają o to by ich towar nie rozpłynął się w powietrzu . < widząc, jak chłopak chowa jej pastylki, przez jej głowe przeszla myśl aby odzyskać je za pomocą magii > Droczysz się ze mną. Chyba nie chcesz mnie zdenerwować, co ? < podniosła cwaniacko kąciki ust i podniosła się na nogi. Podeszła do niego, nie pozostawiając wiele przestrzeni między nimi > Oddasz po dobroci ? < wyszeptała mu do ucha, a dłonią zaczęła dążyc do kieszeni chłopaka >

Nie zaszkodzi, jeśli pokażesz coś więcej. < poruszyła sugestywnie brwiami > Kwestia własnych spostrzeżeń. Zabawne, właśnie takie małe dygresje niejednokrotnie sprawiają, ze ludzie skaczą sobie do gardeł < przejechała czubkiem języka po górnej wardze > Nocą ludzie pokazują swoje charaktery. Wbrew pozorom to właśnie na najgłupszych zabawach widać czego pragnie człowiek. < przymknęła oczy zastanawiając się nad czymś. Na jego słowa o gierce tylko zaśmiała się krótko i pokręciła głową. Komentarz postanowiła pozostawić dla siebie, nie chciała mu zbytnio słodzić. Kiedy tylko poluzował uścisk dziewczyna zabrała fiolkę do swojej kieszeni > Chyba dałam się poznać jako zbyt łatwa dziewczyna, prawda ? < prychnęła sarkastycznie i powróciła na swoje miejsce. Wysypała na rękę dwie pastylki i popiła je resztką alkoholu > Zdradź mi swoje imię, póki jestem pewna że je zapamiętam

Istnieją. Nie wiem, czy to dla ciebie zaskoczenie czy nie. Dwa się wgryzły o tutaj < przyłożyła dwa palce tuż na tętnicy szyjnej > sporo ich w tym mieście więc uważaj < przejechała zimną dłonią po jego szyi i zbliżyła się do niego > Może neutralny grunt, na przykład motel? Nie zapominaj, że nie ufamy sobie i się nie znamy. A jeśli okażesz się mordercą, a twoje tatuaże to pamiątki po ofiarach < zaśmiała się szczerze i ruszyła kołysającym się krokiem do drzwi > Zamierzam się narzucać. Albo przynajmniej wetknąć mój numer do kieszeni. Zabrałes mi papierosa i tabletki, to już dług wdzięczności < przygryzła zalotnie wargę >

< wyszła z uśmiechem na ustach >

<Kiedy chłopak wszedł do baru, zmierzyła go wzrokiem i upijając łyk napoju wróciła do lektury.>
Prawda. <Skinęła głową> Jednak o to chyba chodziło autorowi, żeby stworzyć świat, który będzie przyjemny do życia w nim w wyobraźni. <Upiła łyk kakao> Żeby oderwać się od ponurej rzeczywistości.

<Zamknęła książkę i trzymając w obu dłoniach spojrzała na okładkę> Nie nazwałabym tego optymizmem, raczej stwierdzeniem faktu. Autor zarabia na stworzeniu cukierkowego świata, a czytelnicy odsuwają od siebie żyletkę. <Odłożyła książkę na stół i po namyśle zamówiła jeszcze jedno kakao.>

<Kiedy wspomniał o tym, że woli walczyć, spojrzała na niego jeszcze raz, jednak postanowiła przemilczeć temat.> Wszystkiego po trochu, ale najbardziej lubię horrory Kinga.

"Carrie" <Uśmiechnęła się pod nosem i wypiła łyk czekolady> Pierwsza i najlepsza książka Stephena, moim skromnym zdaniem. <Wzruszyła ramionami>