< Poczuła jak przez serce przepływa jej fala zimna. On wie. Nie była w stanie ukryć przerażenia jakie pojawiło się w jej oczach. Przegryzła mocno wargę, zbierajac słowa w głowie> Ja... < nie była w stanie nic wykrztusić. Powiedzieć że jestem psycholką ? Samobójstwo. Ale z drugiej strony nie może ciągle się zachowywać jak potwór. Kiedyś raniła zbyt dużo osób. > Masz rację co do jednego - okłamuję cię. Ale co do tego że cię kocham nie śmiej mieć wątpliwości < zdobyła się na pewność siebie i podniosła zlekka głos>

< Miranda zamknęła oczy i wzięła parę głębokich oddechów > Nie wiem jaka jest definicja miłości. < zatrzymała się po tym zdaniu i utkwiła wzrok w podłodze > Okłamuję cię bo... bo myslę, że to jest prostsze. Kiedyś non stop naginałam rzeczywistość bo byłam do tego zmuszana. Choroba? Tego nie ma. Problemy? Urojone. śmierć? Tak lepiej. < wymieniała po cichu. Zebrała się w sobie aby wkońcu wyznać mu prawdę > jestem psychiczna. I to nie jest żart. < wyciągneła z kieszeni żółte opakowanie po tabletkach >

< spojrzała Alexandrowi prosto w oczy zbolałym spojrzeniem > Normalnie. Moja matka miała chorobę psychiczną. Genetycznie przeszła na mnie. Nie jest taka sama, ale również mam stany lękowe. < przygryzła policzek od wewnątrz i poprawiła włosy > Dawno nie była uaktywniona ale jak widać... < pokręciła głową > a do mojej natury nalezy ciągła niepewność i gdybanie. Sama nie potrafię decydować co tak naprawdę jest dla mnie najważniejsze... Chowam prawdę, bo tak jest łatwiej...

< odwrocila wzrok > Nie rozumiesz. Ja sama nie wiem co mi jest. Nie wiem ktora czesc charakteru to jestem ja, a ktora zostala zmieniona przez chorobe... < zalozyla rece na piersi > bol w ukladzie nerwowym, trzesace rece, stany lekowe, problem z odczuwaniem rzeczywistosci... Biorac pod uwage moja naturalna bariere w okazywaniu uczuc to pogarsza sprawe... < odsunela aie od chlopaka > moge cie coraz bardziej ranic...

< po policzku splynela jej samotna lza> Ale to nie jest takie proste... Przy tego rodzaju chorobach najwarzniejsza jest wola walki chorego. Od tabletek latwo sie uzalerznic a nie chce byc chodzacym cpunem.

Zadbam o to. I zadbam o ciebie. W dwóch wszystko staje się prostsze. Zobaczysz. *całuje ją w czoło i przytula do siebie*

Kocham cię, Mirando. *szepcze cicho i przytula ją mocniej* Damy radę.. przejdziemy przez to razem.

Nie musisz się odwdzięczać. *uśmiecha się lekko* Wierzę w ciebie. Nie podajesz się, prawda? Nie jesteś taka.

Dzielna dziewczynka. *uśmiecha się pod nosem i przechodzi za nią do salonu* Jeśli chcesz, że bym został. *bierze oddech i wypuszcza powietrze z uśmiechem* Chyba.. skoro wszystko sobie wyjasnilismy, czuję, że całe napięcie ze mnie spływa. *opiera się o framugę z uśmiechem i zakłada ręce na torsie przyglądając mu się*

Jestem pewien, że nie. *uśmiecha się szeroko i po chwili namysłu idzie za nią. Widząc jak zaczyna się rozbierać, chwyta ją w pasie i wciąga pod strumień zimnej wody* Cholera *śmieje się wzdrygając, chwyta słuchawkę i odsuwa się polewając ją wodą i uśmiechając się szeroko*

*uśmiecha się szeroko, opiera o ścianę i przygląda jej się w mokrych ciuchach. Pociera twarz dłońmi i parska śmiechem* Jesteś piękna. *kiwa zdecydowanie głową, podchodzi bliżej i rozwiązuje jej ręcznik; zaczyna wycierac jej ramiona i plecy stając za nią i w lustrze patrząc w jej oczy*

Z chęcią. *uśmiecha się lekko, ubiera i wychodzi do sypialni. Chwyta Mirandę w pasie, zgasza światło i pociąga ją na łóżko. Okrywają się, przytula ją do siebie i całuje w kącik ust* Dobranoc aniele

< Miranda przeciągneła się leniwie w łóżku. Pocałowała Alexandra w policzek i spojrzała na telefon. Żadnych wiadomości. Z grymasem na twarzy poszła w stronę łazienki. Umyła się i przebrała się w przy czym koszulkę pod kolor butów. Napisała notkę, że idzie pobiegać i przykleiła ją na czole chłopaka. Zamknęła cicho dzrzwi i wyszła >