<Idzie z Isaaciem i nagle widzÂąc numer kamienicy i ulicĂŞ westchnĂŞÂła ciĂŞÂżko i gestem gÂłowy wskazaÂła na budynek>
Musz¹ mieszkaÌ w tej kamienicy, mieszkanie numer szeœÌ...
<powiedziaÂła, ale nie potrafiÂła zrobiĂŚ kroku>

<uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ do niego delikatnie>
Po prostu nie mam bladego pojĂŞcia co siĂŞ teraz wydarzy, ale tĂŞskniÂłam za nimi, chcĂŞ ich zobaczyĂŚ
<powiedziaÂła pewnie i ÂścisnĂŞÂła mocniej jego dÂłoĂą po czym weszli do kamienicy i zapukaÂła do odpowiednich drzwi caÂła zestresowana>

<wziê³a g³êboki oddech i spojrza³a na drzwi, a kiedy Isaac z³apa³ za klamkê drzwi po chwili siê otworzy³y, œcisnê³a mocniej jego rêkê czuj¹c jak jej oddech szaleje>
Jest tutaj ktoÂś? Halo?
<powiedziaÂła gÂłoÂśno i weszÂła do Âśrodka jeszcze mocniej ÂściskajÂąc dÂłoĂą Isaaca>

<wesz³a jeszcze dalej do salonu i zapali³a œwiat³o natychmiast wstrzymuj¹c oddech poniewa¿ zobaczy³a nieprzytomnych rodziców le¿¹cych na ziemi>
Nie, nie, nie...
<wyszeptaÂła i upadÂła na kolana zaciskajÂąc mocno wargi, po chwili zblizyÂła siĂŞ do nich i zaczĂŞÂła nimi potrzÂąsaĂŚ>
Mamo! Tato!
<wrzeszczaÂła ze Âłzami w oczach>

Nic nie bĂŞdzie dobrze...
<wyszepta³a przera¿ona, a kiedy j¹ obj¹³ zacisnê³a usta w cienk¹ linê czuj¹c jak po jej policzkach sp³ywaj¹ ³zy, znów zbli¿y³a siê do rodziców i zaczê³a potrz¹saÌ za ramiona mam¹>
BÂłagam! ObudÂź siĂŞ!
<krzyczaÂła przeraÂżona i przystawiÂła swĂłj nadgarstek do ust rozgryzajÂąc go tak by ciekÂła z niego krew po czym przyÂłoÂżyÂła go do ust mamy>
BÂłagam, bÂłagam...
<powtarza³a to wci¹¿ jak jakiœ robot>

To przeze mnie...
<wyszeptaÂła ÂłamiÂącym siĂŞ gÂłosem i caÂły czas spoglÂądaÂła na le¿¹ce na podÂłodze ciaÂła> 
To przeze mnie oni nie ÂżyjÂą! Ja ich zabiÂłam! UciekÂłam! ZostawiÂłam ich samych! To moja wina!
<wykrzyczaÂła wyrywajÂąc siĂŞ Isaacowi>
To ja powinnam byĂŚ martwa, nie oni!
<powiedziaÂła juÂż totalnie zaÂłamana i nie potrafiÂła dÂłuÂżej wytrzymaĂŚ, wtuliÂła siĂŞ w niego mocno i po prostu siĂŞ rozpÂłakaÂła>

<patrzyÂła siĂŞ na niego z zaszklonymi od Âłez oczami>
Isaac to wszystko przeze mnie...
<wyszeptaÂła prawie niemo, ale wiedziaÂła, Âże chÂłopak jako wilkoÂłak jÂą usÂłyszy, nie potrafiÂła siĂŞ ruszyĂŚ, staÂła jak kamieĂą nie mogÂąc sobie jeszcze uÂświadomiĂŚ, Âże to wszystko dzieje siĂŞ naprawdĂŞ>
ZabiÂłam ich...

<pokrĂŞciÂła przeczÂąco gÂłowÂą nie mogÂąc nic z siebie wydusiĂŚ, przycisnĂŞÂła swojÂą gÂłowĂŞ do klatki piersiowej chÂłopaka zamykajÂąc oczy i prĂłbujÂąc siĂŞ chociaÂż minimalnie uspokoiĂŚ> Po prostu chodÂźmy...

<przyjeÂżdÂża, idzie do jednej z kamienic i wchodzi do mieszkania>

*Odwiedza swoje stare miasto i podziwia jak bardzo siĂŞ zmieniÂło *