<Idzie z Isaaciem i nagle widząc numer kamienicy i ulicę westchnęła ciężko i gestem głowy wskazała na budynek>
Muszą mieszkać w tej kamienicy, mieszkanie numer sześć...
<powiedziała, ale nie potrafiła zrobić kroku>

<uśmiechnęła się do niego delikatnie>
Po prostu nie mam bladego pojęcia co się teraz wydarzy, ale tęskniłam za nimi, chcę ich zobaczyć
<powiedziała pewnie i ścisnęła mocniej jego dłoń po czym weszli do kamienicy i zapukała do odpowiednich drzwi cała zestresowana>

<wzięła głęboki oddech i spojrzała na drzwi, a kiedy Isaac złapał za klamkę drzwi po chwili się otworzyły, ścisnęła mocniej jego rękę czując jak jej oddech szaleje>
Jest tutaj ktoś? Halo?
<powiedziała głośno i weszła do środka jeszcze mocniej ściskając dłoń Isaaca>

<weszła jeszcze dalej do salonu i zapaliła światło natychmiast wstrzymując oddech ponieważ zobaczyła nieprzytomnych rodziców leżących na ziemi>
Nie, nie, nie...
<wyszeptała i upadła na kolana zaciskając mocno wargi, po chwili zblizyła się do nich i zaczęła nimi potrząsać>
Mamo! Tato!
<wrzeszczała ze łzami w oczach>

Nic nie będzie dobrze...
<wyszeptała przerażona, a kiedy ją objął zacisnęła usta w cienką linę czując jak po jej policzkach spływają łzy, znów zbliżyła się do rodziców i zaczęła potrząsać za ramiona mamą>
Błagam! Obudź się!
<krzyczała przerażona i przystawiła swój nadgarstek do ust rozgryzając go tak by ciekła z niego krew po czym przyłożyła go do ust mamy>
Błagam, błagam...
<powtarzała to wciąż jak jakiś robot>

To przeze mnie...
<wyszeptała łamiącym się głosem i cały czas spoglądała na leżące na podłodze ciała> 
To przeze mnie oni nie żyją! Ja ich zabiłam! Uciekłam! Zostawiłam ich samych! To moja wina!
<wykrzyczała wyrywając się Isaacowi>
To ja powinnam być martwa, nie oni!
<powiedziała już totalnie załamana i nie potrafiła dłużej wytrzymać, wtuliła się w niego mocno i po prostu się rozpłakała>

<patrzyła się na niego z zaszklonymi od łez oczami>
Isaac to wszystko przeze mnie...
<wyszeptała prawie niemo, ale wiedziała, że chłopak jako wilkołak ją usłyszy, nie potrafiła się ruszyć, stała jak kamień nie mogąc sobie jeszcze uświadomić, że to wszystko dzieje się naprawdę>
Zabiłam ich...

<pokręciła przecząco głową nie mogąc nic z siebie wydusić, przycisnęła swoją głowę do klatki piersiowej chłopaka zamykając oczy i próbując się chociaż minimalnie uspokoić> Po prostu chodźmy...

<przyjeżdża, idzie do jednej z kamienic i wchodzi do mieszkania>

*Odwiedza swoje stare miasto i podziwia jak bardzo się zmieniło *