<spogląda mu w oczy i unosi brew> Właśnie to miałam na myśli. przecież nie miałbyś mnie wpakowywać do auta tylko po to, żeby dowieźć mnie na drinka. <uśmiecha się pod nosem i kreci głową> Och, tak. Masz rację, byłoby szkoda. <śmieje się rozbawiona i siedząc tak na stole, przesuwa dłonią wzdłuż swojego uda, poprawiając po chwili obcisłą spódniczkę> Muszę nabierać wprawy. Poza tym, wychowałam się z facetem. To do czegoś zobowiązuje. <unosi kącik ust delikatnie> Pewnie dlatego jestem taka zadziorna. <przewraca oczami i wpada w cichy śmiech>

Sherlock? Brzmi jakoś.. Znajomo. <uśmiecha się powoli i spogląda na szklankę> Dzięki. <upija z niej niedużo i spogląda na niego> Nie upiłam się. Po prostu poprawił mi się humor. Rozumiesz? <zaciska wargi rozbawiona i po chwili jednak zsuwa się ze stołu, odkładając szklankę na bok> Dzięki za gościnę, jednak muszę już lecieć. Było na prawdę przyjemnie. Do zobaczenia, Jim? <unosi brew uśmiechając się uwodzicielsko. Przesuwa dłonią wzdłuż jego ramienia i kieruje się do wyjścia, ąz wychodzi>

< Miranda traciła powoli cierpliwość. Czuła, że mężczyzna wystawia ją na próbę, dlatego też musiała się uspokoić. Coś takiego nie jest w stanie wyprowadzić ją z równowagi. Zaczęła sobie w głowie powtarzać dokładnie to, nad czym pracowała większość czasu. Kiedy w końcu jej otworzył, uśmiechneła się sztucznie > Ciebie też jest miło zobaczyć, Moriarty. < nie czekając na zaproszenie, zwinnie wyminęła mężczyznę przy okazji dokładnie analizując jego wygląd. Czując zapach herbaty uśmiechnęła się pod nosem > Chyba nie zamierzasz mnie otruć, co?

Możesz sobie chwilowo darować ironiczne uśmieszki, potem nastąpi czas na ocenienie mojej osoby < prychnęła z lekkim oburzeniem i wypiła kolejny łyk. Stuknęła filiżanką o spodeczek, a jej powieki na chwile opadły aby pozbierać myśli > Interesowało mnie jedno: czym się kierujesz popełniając te wszystkie przestępstwa? Długo myślałam, że chodzi o samą nudę, ale to mi nie pasowało do twojego charakteru. No i Sherlock nie zainteresował by się tobą z tego powodu... < pstryknęła palcami i znów spojrzała w jego oczy tym razem z widocznym rozbawieniem > Precyzja, nonszalancja, szaleństwo. Co w tym wszystkim daje ci taką satysfakcje, że pilnujesz każdego szczegółu? < Nachyniła się w jego stronę > Mogę się domyślać czym się kierujesz, ale wolę usłyszec to od ciebie.

< Miranda zaczęła rytmicznie uderzać palcami w oparcie fotela. Wystukiwała jakże sztandarowe Hey Jude. Uniosła szare spojrzenie na mężczyznę > Niechętnie dzielę się swoimi myślami z ludźmi którzy mogą je wykorzystać przeciwko mnie < uśmiechnęła się leniwie. Bardzo podobała się jej rozmowa z Moriartim i nie zamierzała się stąd szybko ruszać. Wstała ze swojego miejsca i usiadła na oparciu fotela mężczyzny > Zostałabym dłużej jak można < mruknęła z lekkim rozbawieniem >

< Miranda spojrzała na niego chłodno. To był jedyny moment kiedy nie chciała przyznać mu jakiejkolwiek racji > Może dojdziesz do tego szybciej niż ja sama. Nie jestem dobra w utrzymywaniu przyjaźni. < dziewczyna podsumowała to bardzo prosto. Nie miała ochoty się nad tym rozwodzić bo mogła dojść do przykrych wniosków. Wolała niewygodne dla niej tematy zepchnąć w otchłanie swojego umysłu > Mam nadzieję, że zapamiętasz < uniosła leniwie kąciki ust w przypływie zadowolenia. Wpatrywała się w niego intetnsywnie - wystarczył jej tylko ten wzrok - dawał jej wystarczająco emocji pobudzających jej zmysły > Co byś zrobił, gdyby się okazało że to Holmes jest o krok dalej od ciebie ?

Nie śmiem podważać żadnego z twoich słów. To co zrobiłeś jest pełne podziwu aczkolwiek < zaszła mu drogę i zabrała jabłko z dłoni. Sama zaczęła nim przewracać i wpatrywać we własne odbicie. Kątem oka obserwowała pierś mężczyzny jak faluje od regularnego oddechu > Uważam jednak, że to zakończenie było zbytnio melodramatyczne i mało prawdopodobne. Twój powrót zwróci uwagę niekoniecznie w taki sposób jaki byś chciał. Jest sięcej osób, które wiedza o nadnaturalnych... < Miranda z pełną pewnością siebie wgryzła się w idealny owoc pozwalając aby kropelki soku pozostały na jej wargach > Nikt nie jest niezwyciężony, zdajesz sobie z tego sprawę?

< Zapukała do drzwi i czekała na odpowiedź >

< Miranda dotrzymywała mu kroki ze założonymi rękoma na piersi > Kiedyś tego dokonam, ale już teraz ze mnie nie kpij. Mogłabym cię otruć na parę sposobów zanim zdołałabyś się zoriętować < prychnęła sarkastycznie. Dostając wczoraj sms przez cały czas zastanawiała się jak zaczną działać. Dziewczyna usiadła na krańcu fotela tak aby nie pognieść swojej karmazynowej sukienki. Wzięła do ręki notatki i dokładnie je przejrzała. Całe szczęście że była po kursie szybkiego czytania > Dobrze, że nie musiałam odpowiadać na to pytanie < odpowiedziała z dumą jakby to było oczywiste, że potrafi. Nie unosiła jeszcze wzroku z kartek, co nie oznaczało ze nie chłonęła każdego jego słowa > Dla mieszkańców taka śmierć nie zadziwia, ale w Londynie nikt o tym nie słyszał - sama dobrze o tym wiem, tamtejsze wampiry dbają o anonimowość < mruknęła. Kiwała glową na jego plan. była gotowa zrobić wszystko co jej powie - w końcu to nic złego. Dobrze wiedziała o tym, że jej myśli są cyniczne > Tyle informacji mi wystarczy. Zacznę działać kiedy tylko chcesz. < założyła dłonie na kolanach i patrzyła na niego przeszywającym wzrokiem >

< Pomimo pytającego wzroku Moriartiego, dziewczyna sama zaczęła mu się przyglądać z ciekawością > Nad czym tak główkujesz? Takiej miny nie masz przy obmyślaniu szaleńszych planach < dziewczyna opuściła jedną rękę za zdziwieniem i zmarszczyła brwi > myślę że moje pytanie może poczekać... Czy ty masz kaca? < przyłożyła dłoń do ust aby nie parsknąć śmiechem. Jej to nie dotyczyło, zawsze miała swoją magię która pomagała jje przeżyć kolejny dzień bez kaca >

Nic nie szkodzi, może kiedyś uda nam się poplotkować < uśmiechnęła się zgryźliwie i pokreciła głową. Nie miała już ochoty na żadne żarty, tego mógł jej dostaczyć każdy, przypadkowy mężczyzna > Twoja sprawa co robiłeś, ale widac po tobie, że ciągle siedzi ci w myślach to COŚ < zaznaczyła w powietrzu cudzysłów. Zaczeła się przechadzać po pokoju ze stukiem szpilek > Jeśli będziesz grzeczny będę mogła coś na to poradzić < staneła tuż przed nim i położyła lodowatą dłoń na jego policzku. Wpatrywała się prosto w jego oczy > Słabo ci w przekrwionym spojrzeniu

< Miranda nie zaprzątała sobie głowy czekając przed domem. Od razu zmaterializowałą się w kuchni. Spokojnie i bardzo cicho zajęła się zaparzaniem kawy dla ich obojga. Jednocześnie myślami była w innym miejscu i z inną osobą.. >