<uśmiecha się i kręci głową rozbawiona, ale po chwili spogląda na niego uważnie> Nienawiść. do czego? do siebie? <marszczy lekko brwi i przygląda mu się> Masz uczucia. Niezły z ciebie kłamca. I chyba wszystko jasne. Przypominasz mi.. siebie samą. <unosi kącik ust> To źle, w gwoli ścisłości. <śmieje się cicho>

<kiedy chłopak się zatrzymuje, Melanie rozgląda się przez moment zdezorientowana, aż zatrzymuje na nim wzrok> Jedź. Wyjaśnię ci, tylko rusz w końcu. Stoimy w błocie, felgi ci się.. pobrudzą. <wzrusza bezradnie ramionami i wzdycha cicho> Szczerze? Miałam kompletny zamiar całkowicie cię ignorować. <lustruje wzrokiem całą drogę przed sobą> Bo byłeś agresywny ostatnio. O to mi chodzi. Już mniejsza z tym że się ze mną nie zgadzasz w pewnych sprawach, bo byłoby monotonne gdybyś zbyt często przyznawał mi rację. <przygryza lekko wargę w zamyśleniu> Oczywiście wszystko zepsułeś swoją pilną sprawą. Ale dotrzymuję słowa. Więc jedź już, bo chcę ci się jakoś odwdzięczyć za tamtą pomoc. <spogląda na niego>

<słucha go uważnie i spogląda na nerwowe ruchy palcami, a potem na licznik> Zwolnij. Nie zdołam w nerwach teleportować nas obu. <mówi spokojnie i przez moment przygląda mu się> Sugerujesz, że zagryzły cię psy? <unosi brew> Był tam z tobą ktoś jeszcze? Rodzice? Kobieta? Ktokolwiek? Musiałeś mieć jakiś znajomych, rodzinę. Kogoś, kto mógłby ci to wyjaśnić. Najwyżej wyczyściłabym im potem pamięć. <bierze oddech i wypuszcza powoli powietrze> Co planujesz dokładnie? Dlaczego akurat Nowy Orlean?

<przewraca oczami i kręci głową rozbawiona> Czuję się jak detektyw. Ale powinniśmy zrobić coś niezgodnego z prawem, nie uwazasz? <uśmiecha się lekko, chyba po raz pierwszy dzisiejszego dnia> Uda nam się. <spogląda na niego przez chwilę nic nie mówiąc> Boisz się? <zaciska bardziej palce na okrągłym wisiorku, gdzie widniała wygrawerowane litera 'A'; przesuwa po niej opuszką palca i kręci głową> Ja bym nie chciała wiedzieć. <Bo nie chciała. Inaczej już dawno sama ruszyłaby na poszukiwania, ale jednak tego nie zrobiła.> Znaczy.. na twoim miejscu nie chciałabym poznać rodziny. Jedyne co, to może powód, przez który znalazłabym się w piekle. Zdajesz sobie sprawę, że twarze które zobaczysz, długo nie będą mogły wyjść z twojej głowy? <przygląda mu się uważnie i przenosi wzrok na drogę. Puszcza powoli wisiorek, bo chyba mimowolnie zacisnęła na nim palce mocniej niż mogła to kontrolować>

<Edward z maksymalną prędkością ruszył w kierunku w którym poruszała się Alice. Dużo czasu mu nie zajęło dogonienie samochodu i przez kilkanaście minut siedział jej dosłownie na ogonie. Potem zaczął się etap nachalnego trąbienia.
Uśmiechnął się złośliwie, wciskając klakson.>

<Gdy chłopak jadący z Alice ostro zahamował Edward zgrabnie wślizgnął się w jego miejsce i szybko ruszył przed siebie. Zatrzymał samochód na jakimś poboczu w lesie kilka kilometrów dalej i wyszedł z samochodu, czekając na nich.>

<Oparty o pobliskie drzewo obserwował całą sytuacje spod przymrużonych oczu. Nic nie jechało. Droga byłaby pusta gdyby nie wrak samochodu. Wytężył słuch.
Jedno bicie serca. Podszedł powoli do samochodu i po kilku minutach schylił się by wybadać sytuacje.
Chłopak z rozszerzonymi oczami, zaciśniętymi ustami i zakrwawioną głową. Diagnoza: martwy.
Zrozumiał, że Alice jeszcze walczy o życie.
Podszedł z jej strony i złapał jej rękę z zamiarem ściągnięcia sygnetu i odejścia.
Była słaba. Jej serce ledwo biło, jednak walczyła niczym lwica. Powoli otworzył drzwiczki samochodu, a raczej je wyrwał.
Nie mógł jej tak zostawić. Ona te 70 lat temu tego nie zrobiła. Edward wyciągnął niedbale jej lekkie ciało i po chwili... skręcił jej kark.
Chcąc, nie chcąc uratował jej życie.
Z jej ciałem w swoich barczystych ramionach powoli oddzedł w stronę swojego domu.>

<Edward odprowadził dziewczynę wzrokiem i odkechał kawałek dalej. Wysiadł z samochodu i oparł się o jego maskę, wkładając papierosa do ust. Drugą ręką sięgnął po komórkę Alice i odpisał na SMSa niejakiej Avery. Kto to do cholery jest? Cały czas zerkałam w stronę Alice. Przecież nie mógł jej stracić z oczu.
Gra toczyła się dalej. Wykasował z telefonu Alice wszystkie smsy i numery, zostawiając tylko siebie, Elijaha i tą Avery. Westchnął.
Gdy zobaczył komiczne poczynania Alice zmarszczył brwi. Nie wiedział co robić. Chętnie by ją zostawił, ale nie mógł.
Rzucił niedopałek papierosa na ziemie, wsiadł do auta i cofnął się w miejsce gdzie siedziała Alice>
Podwieźć cię gdzieś? <spytał przez uchyloną szybę samochodu>

Ostatnio edytowany przez Ed Varjack (19-07-14 17:50:08)

Wcale nie żartuję <odwarknął. Teraz przynajmniej wiedział kim jest Avery. Wzruszył ramionami i zacisnął dłonie na kierownicy>
Ładnie mi dziękujesz, Alice Samosiu Cavercius. Twój Elijah Cię olał i zostałem Ci tylko ja, który weźmie cię pod swój dach. <pytania były uciążliwe w takim stopniu, że żyłki wychodziły na jgo policzki. Spojrzał jej w oczy, hipnotyzując ją.>
Opowiedziałaś mi o niej wczoraj w barze. Telefon zawieruszyl mi się w samochodzie, musiałaś go upuścić wczoraj. Znalazłem go jak chciałem odjechać spod domu tego Elijaha, dlatego wróciłem. Jak wejdziemy do baru i spotkasz siostrę będziesz na nią obrażona i będziesz odpowiadać lakonicznie na jej pytania. Dla mnie.. będziesz dzisiaj milutka <zakończył, głaszcząc jej włosy>

<wychodzi na ulicę i rozgląda się. Spaceruje przez chwilę, kupuje kawę w pobliskim sklepie i w końcu siada na krawężniku wyciągając nogi przed siebie i trzymając kubek zastanawia się nad czymś>