<Pojawia się na środku ulicy i upada, tracąc siłę w nogach. Podczołguje się do najbliższej ławki i siada na niej. Trzęsąc się chowa głowę w dłoniach, uspokajając umysł. Była w Niebie, tyle lat po wygnaniu... I Pan pozwolił ją skrzywdzić... Oddycha głęboko i zamyka oczy, licząc do dziesięciu. Nie, to teraz nie jest ważne. Zostawiła tam Aleksandra.
Po chwili wstaje na chwiejnych nogach i patrzy ze strachem w Niebo, po czym znika>

<Pojawia się przy Aleksandrze i upada przy jego ciele. Dotyka jego nadgarstka, sprawdzając puls, po czym przesuwa dłonią po jego czole, uleczając wszystkie rany. Łapie go za bark i znikają.>

*Po biegu wróciła do samochodu i wsiadła do niego. Przez dobre dziesięć minut leżała na rozłożonym fotelu i odpoczywała, co właściwie nie było jej potrzebne, jednak chciała się wyciszyć. Mimo to serce nadal uderzało zbyt szybko. W końcu podniosła oparcie do normalnej pozycji i rozpuściła włosy. Sięgnęła po tablet i przejrzała akta Deana. Zakreśliła jego adres, po czym odpaliła samochód i ruszyła.*

*Obudziła się w samochodzie cholernie niewyspana. Przeciągnęła się i wyprostowała oparcie fotela. Spojrzała na zegar w samochodzie i po chwili odpaliła silnik. Przejechała się po mieście i po jakimś czasie wysiadła z samochodu z tabletem w ręku i berettą oraz odznaką wetknięta za pasek*

<zaparkował samochód i wysiadł z niego, wcześniej wyłączając muzykę; idzie po mieście z dłońmi w kieszeniach kurtki>

*Wybiegła ze Starbucksa i po kilku minutach dopadła do samochodu. Prawie wyszarpneła drwiczki, wsiadła do auta i zamknełą je za soba. Siegneła po tabletki, wzieła dwie i po jakimś czasie zasneła w aucie.*

Diana Hall napisał:

*Wybiegła ze Starbucksa i po kilku minutach dopadła do samochodu. Prawie wyszarpneła drwiczki, wsiadła do auta i zamknełą je za soba. Siegneła po tabletki, wzieła dwie i po jakimś czasie zasneła w aucie.*

*Diana obudziła się nieco przymulona po podwójnej dawce leku. Podniosłą oparcie i spojrzała na swoje ramię. Przedarta ulubiona bluza, rękaw t-shirtu i draśnięta skóra. No cholera jasna! Już nawet nie miała swoich kajdanek. Pokręciła głową i sięgnęła po tablet. Po chwili znalazła adres Deana - pierwszej osoby, która jej przyszła do głowy. Odpaliła silnik i ruszyła w tamtym kierunku*

<Clarisse jechała swoim samochodem przez ulice miasteczka rozglądając się. Po jakimś czasie zaparkowała gdzieś na uboczu i rozejrzała się. No cóż, w końcu dojechała! Westchnęła i wyjęła z torebki telefon, planując wejść na internet i znaleźć jakiś hotel w pobliżu. Wtedy dostrzegła że ma jedno nieodebrane połączenie. Od Sama, oczywiście! Kogo by innego interesował jej los..? Clare wcisnęła odpowiedni przycisk i odsłuchała wiadomość głosową, parskając śmiechem. No cały on... Szybko napisała do niego SMSa i usadowiła się wygodnie w fotelu, włączając radio i czekając na odpowiedź.>

<Wyszła z Grilla i skierowała się do samochodu... nie za bardzo pamiętała gdzie go zostawiła ale po chwili krążenia po ulicach dostrzegła go. Ušmiechnęła się lekko i wsiadła do samochodu. Odchyliła głowę i włączyła cicho radio przymykając powieki... no cóż, będzie musiała spać w aucie. Po kilku minutach rzeczywiście zasnęła.>

Clarisse Woodley napisał:

<Wyszła z Grilla i skierowała się do samochodu... nie za bardzo pamiętała gdzie go zostawiła ale po chwili krążenia po ulicach dostrzegła go. Ušmiechnęła się lekko i wsiadła do samochodu. Odchyliła głowę i włączyła cicho radio przymykając powieki... no cóż, będzie musiała spać w aucie. Po kilku minutach rzeczywiście zasnęła.>

<Clarisse obudziła się w samochodzie, obudzona przez... właśnie, przez co? Wiedziała że śnił jej się koszmar, bo jak zwykle go pamiętała, ale już dawno to koszmary przestały ją budzić. Przetarła zmęczoja oczy i rozejrzała się. Po chwili jednym machnięciem nadgarstka wyłączyła radio, które grało całą noc i przeciągnęła się. Ziewnęła i przeczesała palcami włosy. Mogła nie siedzieć wczoraj z Samem tak długo... przygryzła wargę i odpaliła samochód. Musiała kupić jakąś nową sukienkę na tą imprezę... odjechała w stronę centrum.>

<wychodzą na ulice i kiedy chłopiec rozgląda się zachwycony i chwyta Alexa za rękę, ten mruży oczy i patrzy na niego pytająco. Po chwili lekko się popychają przedrzeźniając, aż chłopiec zaczyna uciekać przebierając swoimi krótkimi nóżkami i woła coś głośno. Alexander klnie pod nosem i kręci głową.> Tak, idź sobie, wcale cię nie chcę! <woła i obserwuje go, aż nadjeżdża samochód i A. w mgnieniu oka rusza za chłopcem, aż go dogania i chwyta za kołnierzyk marynarki> Żartowałem, ale koniec uciekania. Kapisz? Czy nie bardzo? <pyta kucając przy nim i poprawia mu marynarkę> Teraz to nawet jesteś trochę podobny.. <przechyla głowę w bok i spogląda mu w oczy oceniając podobieństwo. Wzdycha cicho, aż kiedy A. tak kuca, maluch wspina mu się na plecy> Wyglądam jak jakaś taczka? <unosi brew i zrezygnowany sadza go sobie na barkach trzymając go za łydkę i idą dalej>

<odwraca się słysząc kobiecy głos i marszczy brwi spoglądając na stopkę chłopca, a potem na buta> Faktycznie.. Dzięki, nawet nie zauważyliśmy kiedy spadł. <uśmiecha się lekko, odbiera od niej buta i ubiera chłopcu, po czym przygląda się dziewczynie> Nie widziałem cie tu nigdy wcześniej. <unosi kącik ust>