< po południu miała dosć siedzenia w domu. Zwiazała włosy w luźny kok, ubrałą się w i wyszła z domu >

< Miranda jak zawsze zajmowała się swoimi sprawami przez cały czas.
Zdecydowała sie w końcu wyjść na miasto. Ubrała się w krótkie ogrodniczki i włosy związała w wysoki kucyk. Założyła na nogi białe conversy i wyszła z domu >

< wróciła do domu i kompletnie zmęczona opadła na kanapę. Parę minut myślała o Pierre, a zaraz potem zasnęła >

< ubrała się w i wyszła do Jima>

< Miranda wróciła do domu nad ranem. Tym razem nie mogła sobie odmówić magii aby doprowadzić się do odpowiedniego wyglądu. Przez większosć poranka leżała w wannie i wpatrywała się tępo w ekran telefonu. Czekała tylko na jeden sms, na telefon, jakikolwiek znak życia. W pewnym momencie łzy zaczeły cieknąć jej po policzku. Miała dosyć tego, że jak już okazywała skruchę nikt tego nie doceniał. Nie liczyło się to, że żałowała i obiecywała poprawę... Najwidoczniej nikt nie umiał wybaczać błędów.
Kiedy nadeszła odpowiednia pora czarownica wyszła z wody, a jej skóra nie była w ogóle pomarszczona. Pachniała lekko czekoladą, tak samo jak jej włosy. Wybrała z szafy . Jeszcze zanim wyszła z domu napisała dwa sms >

< Miranda tylko czekała na ten odgłos. Zerwała się z leżaka i pobiegła do drzwi nie zważając na to, że jest boso. Otworzyła drzwi i wzięła głęboki wdech > Cześć Pierre.. < powiedziała spokojnie, mając nadzieję, ze bicie serca nie zdradzi jak się gotuje w środku >

Tak, jestem asystentką u pewnego .. < zawiesiła na chwilę głos. Nie miała pojęcia co chłopak o tym pomyśli. > u kryminalisty. Pomagam mu w zdobywaniu informacji i czasem zwabiam ofiary < utkwiła spojrzenie w butach. Czując jego obecność uśmiechnęła się pod nosem > To wspaniale, prewnie chciałbyś być teraz blisko rodziny? < załozyła włosy za ucho i odwróciła twarz w jego stronę. Spojrzała w jego oczy i zastanowiła się, dlaczego zawsze przy nim stawała się taka łagodna > Trochę.. myślałam że przyjdziesz wcześniej.

(mam problem z transferem, więc mogę odpisywać trochę rzadziej. )

< Miranda patrzyła wyczekująco w jego oczy. Sama nie wiedziała jak przeżyła te pare chwil z niebijącym sercem, ale słysząc jego słowa poczuła się tak jakby wydostała się spod ciężkiego głazu > Pierre... < warga jej zadrżała, ale nie chciała się teraz rozpłakać > nigdy cię nie zawiodę < szepnęła i zbliżyła się do niego > Kocham cię... < powiedziała tuż przed tym jak ujęła jego usta w delikatnym pocałunku >

< Miranda zrobiła symboliczny znak, że zamyka usta na kłódkę. Zarzuciła mu ręce na szyje, mając nadzieję jednocześnie, że nie będzie mu ciążyła. > Jak mam nic nie mówić, kiedy jesteś tak oszałamiający? < zaśmiała się pogodnie bez żadnego skrępowania. Miała ochotę wylać wszystkie emocje które w niej siedziały, ale ograniczyła się tylko do wtulenia głowy w jego zagięcie przy obojczyku > Tak cudownie pachniesz.. < mrukneła, muskając ustami jego szyję >

< Miranda z pewnym przerażeniem spojrzała na to co zaczał robić. Parsknęła śmiechem i szybko zeskoczyła z jego ramion > Złap mnie jeśli potrafisz! < krzyknęła do niego będąc w drzwiach do domu. Szybko i zwinnie wskoczyła na samą górę domu i weszła na strych. Tam schowała się w stercie poduszek oraz kocy, mając nadzieje, ze go zaskoczy >

< Miranda w duchu aż podskoczyła kiedy ich wargi się połączyły. Przytulając go do siebie sprawiła ze obydwoje opadli na stos poduszek i koców, w którym się poprzednio ukryła. > chciałabym abyś nie zapomniał tej nocy.. < mrukneła przy jego ustach i pstryknięciem palca wyłączyła swiatła. Drugim pstryknięciem zapaliła parę świec na ziemi dających przyjemną poświatę > Jest tyle rzeczy które pragnę ci wyznać, ale chyba kazałeś mi się zamknać.. < spojrzała głęboko w jego oczy i przejechała piesczotliwie po jego policzku. Następnie uśmiechneła się zadziornie i złożyła na jego ustach pocałunek owiele bardziej namiętny od poprzednich >

< wrocila do domu >

< Miranda prychnęła. Odrzucając swoje długie fale na plecy opadła na miękka trawę pod jedynym drzewem jakie tu rosło > No wiesz co, takiego czegoś to ja jeszcze nie słyszałam. Myślałam że zapisałam ci się w pamięci < zasmiała się melodyjnie, drocząc się z chłopakiem. Potem się trochę zachmurzyła. Rozstanie z Pierrem nie było powodem dlaczego napisała, ale zastanawiała się czy mu powiedzieć > Chciałam tylko sprawdzić jak sie mają twoje niesforne loczki < puściła mu oko. Takie słowa nie byłby dla niej typowe, ale na razie nie chciała schodzić na inne tematy niż te infantylne >