*Przez całą noc leżała nieprzytomna. Teraz wolno się wybudzała. Usiadła i rozmasowała kark. Rozejrzała się i skrzywiła. W wampirzym tempie znalazła się przy otwartych drzwiach obok których siedziała Beth, ale coś ją zatrzymało. Rozejrzała się i uderzyła kilka razy w niewidzialną barierę, ale nic to nie dało.* Co to za szajs? *warknęła*

*Cofnęła się i pokazała kły* Czego chcesz? *warknęła*

*Chwyciła torebkę z krwią i spojrzała na Beth nieprzyjemnym wzrokiem* Tak, dla informacji: słońce nic by mi nie zrobiło. Nawet bez pierścienia. *warknęła. Uniosła głowę i uśmiechnęła się diabolicznie* Nie dałabyś rady mnie zabić, skarbie.

(Spoko. I czytałam tamte posty. Wszystkie. I te późniejsze z centrum i te w twoim domu ^^)

*Usiadła pod ścianą i odchyliła głowę do tyłu* Więc mów o co chodzi i mnie wypuść *warknęła*

Zaczekaj, kiedy? *zapytała i uniosła głowę* 1279? Twój brat? *uniosła brwi* Wybacz, skarbie, nie mam pamięci do dat. Przypomnij mi więc imię twojego brata?

*Kąciki jej ust zadrgały* Poważnie? Rodzice nie mogli mu nadać normalniejszego imienia? *parsknęła śmiechem*

Wybacz, Beth, ale nie za bardzo go pamiętam. *uśmiechnęła się krzywo* W 1279 byłam w Paryżu kupić sobie suknię. *powiedziała i wstała zwinnie. Stanęła naprzeciwko wyjścia, które było zablokowane magiczną barierą* Suknię pamiętam.

Dlaczego tak ci zależy żeby się dowiedzieć kto ich przemienił? *warknęła i skrzyżowała ręce na piersi* Nic ci nie powiem *oświadczyła*

*Kiedy Beth rzuciła fiolkę z werbeną, Tatia w wampirzym tempie ją złapała i uśmiechnęła się. Otworzyła fiolkę i na raz wypiła całą zawartość. Otarła usta i nawet się nie skrzywiła.* Przykro mi, skarbie ale jestem całkowicie odporna na to gówno. *rzuciła fiolką o podłogę i zrobiła kilka kroków do przodu do samych drzwi* Ja nie zrozumiem? Czy ty znasz chociaż moją historię?

*Skrzywiła się* Dlaczego miałabym ją opowiadać tobie? *zapytała*

*Uniosła ręce i przewróciła oczami* Jak chcesz. *powiedziała i usiadła na podłodze.* Około tysiąc lat temu byłam człowiekiem. Miałam nieślubne dziecko, córeczkę. Połowa mężczyzn z wioski chciała mnie za żonę mimo dziecka. Ale ja ich nie chciałam. Chciałam dwóch przystojnych braci... jednego porywczego, czasem okrutnego.... drugiego honorowego i odpowiedzialnego. *uśmiechnęła się wyniośle* Braci Mikaelsonów, jak pewnie się domyślasz. Kochałam obu, a oni kochali mnie. Pewnego dnia przyszła do mnie ich matka. Chciała porozmawiać. Zaprosiłam ją do środka.... a ona mi coś wstrzyknęła. Kiedy się obudziłam, miałam nacięty nadgarstek i było mi słabo. Esther zabrała moją krew. *mówiła zimnym głosem* Przemieniła swoje dzieci i męża w wampiry. Przerażało mnie to więc zerwałam kontakty z ich rodziną. Ale któregoś dnia Esther znów zapukała do mojego domu. Tym razem powiedziała o co chodzi. Chciała nałożyć klątwę na Klausa. Zgodziłam się. *uniosła rękę i pokazała Beth bliznę na nadgarstku, w kształcie półksiężyca, odbijającą światło* Prawie umarłam podczas rytuału. Na szczęście Esther miała jeszcze moją krew, dzięki której wcześniej zmieniła swoje dzieci. Przemieniła i mnie. Musiałam porzucić córkę.... jako wampir nie mogłam jej wychowywać. *spojrzała twardo na Beth.* Wiem co to znaczy być samotnym.

*Prychnęła* To ich znajdź i sama zapytaj.