Teoretycznie... tak. *pokiwała głową.* Ale po co, skoro i tak już widziałam co tam masz? *poruszyła zabawnie brwiami. Kiedy wysłuchała planu pokiwała głową.* Tak, mniej więcej tak.

Podczas 2 wojny światowej. *odpowiedziała.* I znów - masz mnie. Nie zapomniałam. Ale czemu sie dziwić? Czego takiego się nie zapomina. *powiedziała i flirciarsko się uśmiechnęła, zsuwając wzrok na jego biodra.* Masz w domu czekoladę? Jestem za.  *zadeklarowała się i wstała z miejsca pociągając za sobą Alexandra.* Przepraszam. *powiedziała i zniknęli z teatru, zostawiając po sobie tylko wirujacy kurz*