IZOLATKA

Do izolatek trafiają pacjenci, którzy nie potrafią poradzić sobie w życiu
w społeczeństwie. Małe pomieszczenia, ciemność i tłumienie dźwięków sprawiają,
że jest to doskonałe miejsce do przemyślenia swoich nagannych zachowań.

<dwaj lekarze przyprowadzają Deana, wprowadzają go do jednego z pomieszczeń i zostawiają w ciemnościach; odchodzą>

<przyprowadzają Alice i wkładają do małego pomieszczenia obok Deana. Odchodzą>

<Rozgląda się po pomieszczeniu, chociaż i tak nic nie dostrzega przez panującą tu ciemność; wyciągnął rękę i wyczuwając dłonią drzwi, uderzył w nie mocno pięścią kilka razy.> Hej! To jakaś pomyłka! <krzyknął i ponownie uderzył pięści w drzwi nie słysząc odzewu.> Cholera. <mruknął i usiadł pod ścianą opierając się o nią plecami> To są chyba jakieś jaja. <mruknął pod nosem i odchylił głowę do tyłu rozmyślając>

<wstaje szybko i idzie za lekarzem, chcąc zdążyć wyjść, zanim drzwi się zamkną, jednak na próżno> Nie, tylko nie to <szepcze przerażona wyglądając przez małe okienko. Zaczyna walić pięściami w obite czymś miękkim drzwi> Błagam, wypuście mnie stąd <krzyknęła i osunęła się na ziemię. Podkurczyła nogi pod brodę i położyła na nich głowę oplatając ją dłońmi i starając myśleć o wszystkim, tylko nie o miejscu, w którym się znajdowała, jednak nie udawało jej się to za bardzo, zaczęła się trząść z zimna i strachu. Po chwili usłyszała czyjś krzyk> Dean, to ty? <spytała słabym głosem, nasłuchując odpowiedzi>

<słysząc znajomy głos, ściągnął brwi> Alice? Co ty tu robisz? <zapytał na tyle głośno, żeby go usłyszała>

Nie obraź się, ale to dość głupie pytanie <powiedziała, obejmując się mocniej ramionami. Oparła głowę o zimny mur. Cały czas miała  zamknięte oczy i lekko drżała> Ostatnie, co pamiętam to to, że byłam w barze. Potem obudziłam się przywiązana do łóżka pod okiem jakiejś debilnej lekarki <zaśmiała się ponuro> A potem wsadzili mnie tutaj <powiedziała, a głos jej się załamał>

O cholera... <mruknął przypominając sobie o klaustrofobii dziewczyny> Alice... Uspokój się, wyjdziemy z tego... <próbował ją jakoś pocieszyć> Słyszysz? Wszystko będzie dobrze... <mówił, choć sam nie dowierzał w swoje słowa> Moja dziewczyna też jest gdzieś tu zamknięta. <powiedział ciszej> Bezpodstawnie. <dodał>

Myślę, że połowa miasta jest tu zamknięta <uśmiechnęła się smutno pod nosem. Słyszała głośne bicie własnego serca i trochę cichsze Deana i to właśnie na nim się skupiła, jednak to przypomniało jej, jak dawno się nie pozywiała i jak strasznie głodna jest. Przełknęła cicho ślinę> Naprawdę myślisz, że wszystko będzie dobrze? <spytała bezbarwnym głosem>

<westchnął cicho słysząc jej pytanie> Nie oszukujmy się, żadne z nas nie ma problemów psychicznych. <przewrócił oczami> Nie mogą nas tu tak po prostu trzymać w nieskończoność... <powiedział dodającym otuchy tonem, wciąż jednak wątpiąc w swoje słowa, ale nie okazując tego> No chyba, że jakaś napalona psychiatryczka się na ciebie uwzięła <dodał pod nosem>

<zaśmiała się ponuro pod nosem> Nie gadaj. A co na to twoja  dziewczyna <pokręciła z niedowierzaniem głową> Moja lekarka chciała zapisać mnie na wycięcie jajników <westchnęła, zaciskając usta w cienką linię> To jej powiedziałam, że jeśli to zrobi rozerwę jej szyję. Pewnie dlatego mnie przemknęła <mamrotała, cały czas mając zamknięte oczy> Pewnie mnie znienawidzisz, ale pierwszy raz naprawdę miałam ochotę zabić zwykłego człowieka.

Nie, rozumiem cię. Ja też nieraz tak mam. <powiedział, odchylił głowę i oparł czubek głowy o ścianę.> Moja przymknęła mnie za nazwanie jej dzwiką <uśmiechnął się do siebie kątem ust> Ale, jak to się mówi, mogło być gorzej. <powiedział próbując być optymistą>

Gorzej niż być zamkniętym w izolatce? Jak na razie nie umiem sobie wyobrazić niczego gorszego <pokręciła lekko głową. Mówienie pomagało jej zająć czymś myśli> Chociaż nie, raz byłam w gorszej sytuacji. Złapał mnie jakiś popieprzony łowca. Pamiętasz, znalazłeś mnie po wszystkim w lesie <westchnęła> Do dzisiaj nie mogę przez to spać, wiesz? Co noc wracam do tamtej piwnicy... <pokręciła głową, nie mogąc wydusić niczego więcej. Znowu przyspieszyło jej tętno. Objęła się ramionami jeszcze ciaśniej, jakby zmniejszenie powierzchni ciała miało w czymś pomóc>

<kiwnął powoli głową> Koszmary, co? <zapytał pod nosem nie oczekując odpowiedzi> Więc przez te wszystkie lata swojego życia, to było najgorsze, co ci się zdarzyło? Torturowanie przez jakiegoś nawiedzonego łowcę? <zapytał ściągając brwi, po krótkiej chwili, dodał> Zdajesz sobie sprawę z tego, że mogą nas podsłuchiwać? Tu nie jest normalnie... Pomijając, że to psychiatryk. <przewrócił oczami> Ta blondie uznała, że mam "zaburzenia rzeczywistości", czy jakoś tak, bo powiedziałem, że demony i takie tam nie istnieją. Oni za dużo tu wiedzą. <kiwnął powoli głową>

Pieprzyć to <wzruszyła obojętnie ramionami> Nie same tortury były najgorsze. To zdarzało mi się już wcześniej. Straszniejsze było to, jak któregoś dnia ten koleś przyszedł z wiekiem i zaczął z niego wyjmować kawałki ciała, a potem je zszywać.. a cieszył się przy tym jak dziecko z nowej zabawki <zadrżała na to wspomnienie> W sumie nawet, gdybyśmy mieli tu umrzeć, to nie jest to chyba taka straszna śmierć, co? Myślę, że zrobią to w jakiś humanitarny sposób, wstrzykną coś, po czym się nie obudzisz a w moim przypadku dodatkowo przebiją kołkiem <pokiwała smutno głową, chociaż Dean i tak nie mógł tego zobaczyć> To jest słaby punk większości wampirów. Sądzą, że są nieśmiertelni a tak na prawdę jest tylko mniej sposobów na zabicie ich <wzruszyła lekko ramionami i przełknęła ślinę. Gardło paliło ją coraz bardziej>

<przez dłuższą chwilę nic nie powiedział zastanawiając się nad jej słowami> Hej, nie udałoby ci się wywarzyć drzwi z tą swoją super-siłą? <zapytał impulsywnie ni stąd ni zowąd>

<westchnęła> To chyba tutaj nie działa. Próbowałam zahipnotyzować lekarkę i nie dało rady. Poza tym umieram z głodu, więc tak czy siak jestem za słaba <powiedziała i odruchowo chciała zacisnąć palce na swoim wisiorku, jednak nie znalazła go pod koszulką> O  nie, nie, nie tylko nie to, błagam <mruknęła pod nosem i otworzyła oczy, wodząc rękami po podłodze wokół niej w poszukiwaniu zguby, chociaż wiedziała, że szanse na odnalezienie są znikome>

Ok. Rozumiem. <Powiedział i sprawdził, czy ma swój amulet; gdy zorientował się, że go nie ma, zacisnął dłonie w pięści> Kurna. <przeklnął pod nosem, a słysząc panikę w głosie Alice, ściągnął brwi> Co jest? <zapytał zaniepokojony>

<usiadła na miejscu, nie mogąc uwierzyć, że  prawdopodobnie bezpowrotnie straciła jedyną pamiątkę po matce> Zabrali mi medalion <zacisnęła dłonie w pieści. To była pamiątka, poza tym chronił mnie przed słońcem. Jeśli natknę się na jakieś okno, spłonę <zamknęła oczy i odchyliła głowę do tyłu> Nie przeżyję tego, nie ma szans <szepnęła, a po jej policzku spłynęła samotna łza>

Uspokój się, Alice. Nie panikuj. <powiedział bardziej stanowczo niż ze współczuciem> Mojego amuletu też nie ma, a nie ma opcji, żebym go nie odzyskał. Znajdziemy i mój i twój wisiorek. <podsumował i ułożył się w miarę wygodniej zamykając oczy>

<mruga kilka razy i wpatruje się w miejsce, gdzie za ścianą mógłby być Dean> Masz rację, przepraszam. Świruję tutaj <pokręciła głową i westchnęła> Wiesz, cieszę się, że tu jesteś. Inaczej już dawno bym się załamała <uśmiecha się smutno>

Mhm. <mruknął> Najlepiej, jeśli położysz się już spać. I tak nie wyjdziemy stąd przed świtem. <włożył sobie dłonie pod głowę> Postaraj się myśleć o czymś...miłym? Fajna piosenka, dobre wspomnienie z przeszłości... świetny seks. <dodał i uśmiechnął się nieznacznie wciąż nie otwierając oczu>

Chciałabym być taka spokojna jak ty <uśmiechnęła się lekko i zamknęła oczy> Możesz coś zaśpiewać. Znasz dużo fajnych piosenek <oparła głowę o ścianę>

<pokręcił głową z rozbawieniem> Dobranoc, wariatko. <mruknął>

Dobranoc <westchnęła i zwinęła się ciaśniej w kuleczkę. Po dłuższej chwili  udało jej się zasnąć>

<zasnął po dłuższym czasie, myśląc i martwiąc się o Tris>

<budzi się z niespokojnego snu i rozgląda po pomieszczeniu lekko nieprzytomnym wzrokiem. Gdy przypomniała sobie gdzie jest i że to nie jest sen, jęknęła cicho> Dean, jesteś? <spytała głośniej po dłuższej chwili>

<Obudził się słysząc Alice, zamrugał oczami i przeciągnął się> Jestem, jestem. <powiedział trochę zaspanym głosem; w izolatce wciąż panowała ciemność> Nie wiesz, która godzina, nie? <zapytał powoli wracając do przytomności>

Nie mam pojęcia <westchnęła i zamknęła oczy, opierając głowę o ścianę. Starała się skupić uwagę na różnych dźwiękach, żeby tylko nie myśleć o tym, gdzie się znajduje> Umieram z głodu <powiedziała po chwili i przetarła twarz dłonią> Oddałabym też wszystko za kąpiel <uśmiechnęła się pod nosem>

<skrzywił się nieznacznie słysząc jej słowa> Ja marzę, żeby stąd wyjść. <mruknął> Ta ciemność robi się powoli nie do zniesienia. <wstał i uderzył pięścią w drzwi> Halo?! Noc już chyba minęła, Amy! <krzyknął>

<lekarze wnoszą nieprzytomną Beatrice i wsadzają ją do izolatki Alice> Śniadanie wampirku <mówi Amy i zatrzaskuje drzwi. Podchodzi do celi Deana> Już chcesz uciekać? Myślałam, że chciałbyś spędzić trochę czasu z dziewczyną przed jej... hm... śmiercią <uśmiecha się szeroko i odchodzi, podśpiewując pod nosem>

<przełknął głośno ślinę> Co...? <zapytał nie do końca rozumiejąc, co się dzieje; po chwili jednak wszystko stało się jasne; ponownie uderzył pięścią w drzwi> Alice, nie rób tego. <powiedział głośno, może nawet zbyt głośno>

<gdy lekarka otwiera na chwilę drzwi, Alice mruży oczy od zbyt dużej ilości światła. Ledwo dostrzega dziewczynę, leżącą przed nią> Co jest grane? <pyta głupio i podchodzi do Tris, zagryzając wargi i wkładając całą swoją samokontrolę w to, żeby się na nią nie rzucić> Dean, ona jest rozpalona <mówi, przykładając jej dłoń do policzka> Postaram się <odpowiada na jego pytanie>

Co to znaczy: rozpalona? Ale... żyje? <zapytał starając się zapanować nad trochę drżącym głosem; wciąż stał pod drzwiami nasłuchując wszelkich informacji od Alice>

Ma gorączkę. Żyje, na razie <powiedziała i odsunęła się od niej najdalej jak mogła, żeby nie czuć zapachu jej krwi. Przygryzła mocno wargę tak, że po chwili poczuła w ustach nikły smak własnej krwi>

<zacisnął mocno powieki i oparł czoło o drzwi, ponownie uderzył w nie pięścią> Ona musi przeżyć.

Przeżyje tak czy siak <powiedziała, oddychając głęboko> Dali jej wampirzej krwi, więc albo zredukuje ona to, co jej podali i się wyliże, albo przejdzie przemianę <westchnęła i przeczesała palcami włosy> Przykro mi, Dean. Wiem, że nie chciałbyś dla niej takiego losu <dodała cicho>

<przetarł twarz dłonią słysząc jej słowa i wrócił do pozycji siedzącej> Ona za nic nie wypije ludzkiej krwi. Nie będzie chciała przejść przemiany. <powiedział starając się, aby głos mu się nie załamał, pokręcił lekko głową, chyba jeszcze nigdy nie czuł takiej bezradności> Cholera. <warknął, uderzył pięścią w podłogę i ukrył twarz w dłoniach; prawa ręka powoli zaczęła go boleć od ciągłego uderzania nią w drzwi>

Może... spróbuję dać jej swojej krwi? <spytała po namyśle> To ją trochę wzmocni, ale nie zrobię nic bez twojej zgody <westchnęła i popatrzyła się w miejsce, gdzie była dziewczyna> Powiesz mi w końcu, jak ma na imię?

<wziął głęboki oddech i zastanaowił się przez chwilę> Ok. Zrób to. <powiedział bezbarwnym tonem, po chwili odpowiedział na pytanie Alice> Nazywa się Tris. <przełknął ślinę>

<kiwnęła głową i podniosła się z ziemi. Podeszła do Tris i kucnęła obok niej. Nagryzła swój nadgarstek i przytknęła go do ust dziewczyny. Gdy uznała, że wystarczy, odsunęła się od niej> Gotowe. Teraz już trzeba tylko czekać <westchnęła i usiadła pod ścianą>

<kiwnął powoli głową i westchnął, po chwili uśmiechnął się z nie dowierzeniem bez krzty wesołości> To nie może dziać się na prawdę... Jestem zamknięty w izolatce w psychiatryku, a Tris umiera zamknięta w drugiej izolatce z głodną wampirzycą... <przetarł twarz> Z którą w dodatku spałem. <dodał pod nosem>

Coś nie możesz zapomnieć o tej nocy, co? Byłam aż tak dobra? <uśmiechnęła się i pokręciła z niedowierzaniem głową> Mnie też dobija ironia tej sytuacji, nie martw się <westchnęła i schowała twarz w dłoniach> Niech nas już wypuszczą <dodała wypranym z emocji głosem>

Tylko mi nie wmawiaj, że tobie się wtedy nie podobało... <prychnął unosząc kącik ust, jednak szybko stracił humor> Miałem tu być na jedną noc. "Pacjenci" nie mają już jakiś praw?! <przy ostatnim zdaniu podniósł głos, aby ktokolwiek z zewnątrz go usłyszał> Co z Tris? <zapytał po chwili ciszy>

Pacjenci nie są przetrzymywani wbrew woli i torturowani. My tu jesteśmy raczej więźniami <prychnęła i zamilkła na chwilę, wsłuchując się w bicie serca Tris> Bez zmian <powiedziała tylko>

Super. <mruknął sarkastycznie i rozłożył się wygodniej, czekając> Ale jest jeden plus. Przynajmniej się nie spalisz. <zaśmiał się ponuro>

<uśmiechnęła się wymuszenie> Bawimy się w szukanie pozytywów? No dobra, więc hm... plusem może być to, że nie jesteśmy tu sami, co nie? Znaczy o wiele lepiej chyba mi to znieść  jeśli mam z kim porozmawiać <wzruszyła lekko ramionami>

Mhm... <mruknął, zastanowił się przez chwilę szukając kolejnych plusów sytuacji> Na tym chyba się kończy. <westchnął z rezygnacją> Nigdy nie byłem dobrym optymistą. <przewrócił oczami>

Wciąż jest nadzieja, że stąd wyjdziemy <powiedziała po dłuższej chwili> Jak wypuszczą mnie pierwszą to postaram się wypisać ciebie i Tris <dodała, uśmiechając się lekko. Dla zabicia czasu zaczęła wystukiwać palcami nieznany rytm>

Dzięki. O ile da się stad wypisać... <powiedział tylko, po chwili milczenia, zapytał> Jesteś pierwszy raz w psychiatryku? <zapytał usmiechajac się pod nosem>

A wyglądam, jakbym potrzebowała pomocy lekarskiej? <pyta i kręci lekko głową> To mój pierwszy raz i jest sto razy gorzej niż sobie wyobrażałam <skrzywiła się lekko>

<wchodzi dwóch  lekarzy z Amy na czele> No, mam nadzieję, że pożegnałeś się już z dziewczyną, bo twoja kara się skończyła. Traz możesz iść pobawić się z innymi w świetlicy <uśmiechnęła się pod nosem, lekarze wyciągają  Deana i wychodzą>

<nasłuchuje, gdy ktoś wchodzi> Dean? <pyta, gdy dźwięki cichną. Gdy nikt nie odpowiada, chowa twarz w dłoniach i stara skupić się na własnym oddechu>

<jeszcze w pokoju, zanim zdąża coś zrobić zostają jej wstrzyknięte środki. Dziewczyna zaczyna szarpać się i krzyczeć, niestety bez skutku. Przez kolejne godziny nie ma praktycznie połączenia ze światem, docierają do niej tylko poszczególne słowa. Przez cały czas gorączkuje, nie ma siły się poruszyć. Gdzieś w głębi jednak wiedziała, że to już jest koniec. Mimo, że walczyła, czuła się coraz gorzej, aż jej serce w końcu się zatrzymało>

<cały czas słuchała bicia serca Tris, w pewnym sensie je monitorując. Gdy zapadła cisza, westchnęła ciężko i przybita schowała twarz w ramionach> Szczęśliwego nowego życia <szepnęła smutno pod nosem>

<przychodzą lekarze, wyprowadzają Alice z izolatki, trafia do pokoju wspólnego>

<budzi się i rozgląda zdezorientowana po pomieszczeniu, w którym się znalazła. Oddychając szybko, stara się po ciemku odnaleźć drzwi> Wypuście mnie! <krzyknęła i  zaczęła w nie walić z całej siły pięściami. Po dłuższej usiadła na ziemi opierając się plecami o ścianie i chowając twarz w dłoniach. Pierwszy raz czuła się tak bezsilna. Nie mogła zatrzymać tego, co się z nią działo. Zamknęła oczy, starając się wyłapać jakieś dźwięki z otoczenia>

<do krzyczącej dziewczyny podchodzą lekarze, otwierają drzwi izolatki i przenoszą ją do pokoju wspólnego>